vrijdag 5 juni 2020

Dag lieve Tamara....

Nog maar een paar dagen geleden appte ik je. "Gaat het een beetje?" Je appte terug met een hartje, een kusje en een duimpje omhoog. Dat duimpje omhoog, dat was jij. Altijd optimistisch en vol hoop. "Maak je om mij geen zorgen, ik red me wel."


Ik ken je al een paar jaar als collega. We werkten samen aan projecten en we zochten elkaar soms ook gewoon op voor een praatje. Toen je vader ziek werd, spraken we daar veel over. Ik was immers ook mijn vader verloren. Toen werd je zelf ziek. Borstkanker. "Maak je geen zorgen, het gaat goed komen" zei je en zo was het ook. Je vocht je er doorheen en kwam gewoon naar het werk zodra het maar enigszins kon.

Vorig jaar sloeg het noodlot heel hard toe toen jouw lieve zoontje Noud ziek bleek: een hersentumor. In die ergste strijd kreeg jij te horen dat jouw borstkanker terug was met uitzaaiingen dit keer en kort daarna stierf ook je vader. Hoeveel leed kun je als mensen dragen?

Je was vanaf die tijd elke dag in mijn gedachten. We appten veel en ik kwam bij je thuis voor een kopje thee. Je kwam ook nog naar kantoor, voor de afleiding en nam dan wafeltjes voor ons mee. Heel voorzichtig stelde ik je de vraag of je behoefte had je verhaal te vertellen in ons magazine. Daar wilde je aan meewerken, al was het om andere mensen te laten zien dat er zelfs in de meest donkere periode nog lichtpuntjes zijn.

Dat interview met jou aan de keukentafel zal ik nooit meer vergeten. Ik kende het verhaal natuurlijk al. Maar om het dan nog eens te horen uit jouw mond, raakte me diep. Het was het moeilijkste artikel dat ik ooit heb moeten schrijven.

Je grootste wens was om de communie van Noud mee te maken. Artsen hadden daar een hard hoofd in, maar jij redde het. En toen kwam corona waardoor communies niet door konden gaan. Hoe extra wrang!

Met Noud lijkt het gelukkig goed te gaan, maar gisteren hebben we afscheid van jou moeten nemen. In een grote erehaag stonden we buiten de kerk. Het was ontzettend verdrietig.

Lieve Tamara, voor mij was je een held en dat zul je altijd blijven. Ik stuur jou een hartje, een kus en een duimpje omhoog. Want als ik iets van je heb geleerd is dat het wel.... 

23 opmerkingen:

  1. Wat verschrikkelijk moeilijk moet dat zijn geweest. En dan positief blijven. Wat een sterke vrouw

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een gemis, zo'n krachtig persoon. Sterkte

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Woorden schieten tekort,tranen in overvloed.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik ben volledig van de kaart na het lezen van zoveel leed , veel sterkte

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Oh, wat een verdrietig bericht, heel heftig

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat erg dat zo'n jonge sterke vrouw is overleden... Wat ontzettend verdrietig voor haar gezin en de familie. Maar ook voor jou zal het moeilijk zijn....sterkte....

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Kippenvel...wat ontzettend verdrietig en wat een mooie fijne collega, die wens je iedereen
    Sterkte lieve Lien
    X Es

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Je zegt het : hoeveel leed kan een mens dragen? Ben er echt niet goed van. Heel veel sterkte aan de familie en de kinderen. Ik duim dat het met Noud helemaal goed blijft. Ook hij heeft al een ferme "rugzak" gekregen. Het is toch niet allemaal eerlijk in de wereld.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Te erg, geen woorden..... Sterkte toegewenst, Carolien.
    Een lieve groet, van Brigit

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat een heftig en verdrietig verhaal. Sterkte. X

    BeantwoordenVerwijderen
  11. H
    Ik heb gisteren als vrijwilligster van Ruggesteun ook het afscheid meegemaakt. Kende Tamara al jaren en heb bewondering voor haar moed. Het leven is vaak zo oneerlijk ( daar kan ik over meepraten), maar ik hoop dat de familie veel steun heeft aan elkaar en het goed blijft gaan met Noud. Ik houd mooie herinneringen aan een lieve, dappere en opgewekte vrouw die beter verdiend had. Maar dat beslissen wij niet zelf. Voor de medewerkers van Ruggesteun ook veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wat toevallig dat je dan op mijn blog komt, of volg je me al langer? Het was heftig he, ik blijf er steeds aan denken. Ook voor jou en je collega-vrijwilligers heel veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik kom waarschijnlijk op jouw blog door mijn handwerken voor een goed doel. Daarvoor haal ik veel van internet. Gr. Gertie van den Boom

      Verwijderen
  13. pfoeh wat kreeg ze veel te verwerken, je lieve collega. Sterkte met het gemis.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Wat een verschrikking en wat slaat corona toch toe sommige dingen kunnen niet meer of komen niet meer op tijd. Afschuwelijk, veel sterkte en wat een mooie ode.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Het lijkt me verschrikkelijk om zelf zo ziel te zijn dat je niet meer kunt zorgen voor je vader en kind terwijl ze je zo hard nodig hebben. Ook heel akelig voor de partner en mogelijk andere kinderen. Idd hoeveel leed kan een mens verdragen. Ik hoop dat er ergens zonnestralen naar dit gezin mogen gaan.

    BeantwoordenVerwijderen

Lief dat je een berichtje achterlaat!