Afgelopen week bezocht ik de musical "Het Geluk van Limburg' over de opkomst en sluiting van de mijnen in Limburg. Een belangrijke periode in deze regio waar het zwarte goud een belofte was voor de toekomst. En hoewel ik geen opa's had die ondergronds hebben geploeterd, kon je niet om de verhalen heen. De mijn was overal: er was een leven bovengrond én ondergronds.
Na de ontdekking van een gasbel in Groningen en het geleidelijk sluiten van de mijnen leek iedereen af te willen van het stof en het zwart. Er werd gesloopt en gesloopt en vooral veel groen aangelegd. De Oostelijke Mijnstreek werd omgedoopt naar 'Parkstad'. En veel sporen uit dat rijke Mijnverleden zijn voorgoed gewist.
Hoe anders is dat in Belgisch Limburg. We waren er pas voor een wandeling in Terhills en de schachten staken als trotse triomfen boven het landschap uit. Opgeknapt en nieuw leven ingeblazen. Hier voel je tenminste het verleden!
Ook toen ik een kop koffie ging halen, lachten de koempels me toe. Ik vond dat heel mooi en eervol.
Inmiddels zie je nu ook hier in Nederlands Limburg steeds meer elementen uit het mijnverleden terugkomen. Twee rotondes bij huis herbergen nu in het midden mijnwerkersgereedschappen en lampen en het Mijnmuseum in Heerlen is vernieuwd en interactief geworden.
In mijn werk in de ouderenzorg kom ik regelmatig mensen tegen die ondergronds werkten. Zoals de 92-jarige Hubert die afgelopen week naar onze zorgbeurs kwam. Ik vroeg hem of hij ook naar de musical was geweest. Hij lachte een zuinig lachje. " Weet je wat het is" sprak hij me toe. "Ik heb dertig jaar keihard gewerkt tussen de kolen. Mijn leven was niks anders dan werken en als mijnwerker was je niets waard, telde je niet mee. Nu wil iedereen van me weten hoe het was, alsof we met terugwerkende kracht een soort helden zijn." Tja, dat zet aan tot denken.
Ik weet dat enkele van mijn volgers graag in Limburg op vakantie komen. Vergeet volgende keer ook dat stukje Belgisch Limburg niet! Het gebied rondom Terhills (zie foto's in dit blog) is een prachtig wandelgebied met mijnelementen. En een mooie wandel- en fietsbrug!
Zeker de moeite voor een bezoekje waard!
Liefs,
Carolien
Carolien
Hallo Carolien.
BeantwoordenVerwijderenWat een werk hebben die mannen gehad, onvoorstelbaar zwaar. Dat het nu als heel bijzonder gezien word, en dat ze toen der tijd niet gezien werden, ja ik kan me voorstellen dat het dan wrang voelt. Ik hou het in gedachten , als ik nog eens die kant op ga.
Groetjes Brigit
Ken persoonlijk niemand die destijds in de steenkolenmijn werkten.
BeantwoordenVerwijderenMaar de verhalen die ik er over hoorden in het Limburgse waren niet om blij van te worden,zware arbeid,stoflongen etc.
En ik snap de reactie van Hubert wel.
Rond 2008 bezochten wij het Mijnmuseum in Beringen(België).waar we vele uren met veel interessen doorbrachten buiten en binnen.Kan me herinneren dat de ondergrondsimulatie veel indruk op ons maakten.Ook zag ik de langspeelfilm Marina uit 2013.Een waargebeurd verhaal, vlak na de Tweede Wereldoorlog, 10 jarige Rocco groeit op in een prachtig maar arm bergdorp in Calabrië totdat zijn vader Salvatore het besluit neemt om een betere toekomst voor zijn gezin te vinden.Hij gaat werken in de steenkolenmijnen van België.Al vlug laat hij zijn gezin overkomen,en zo wordt Rocco van de ene op de andere dag een migrant.De grauwe mijnstreek is een domper op het leven van de vrolijke Rocco,die tegen de wil van zijn vader een uitweg via de muziek en de liefde zoekt om zijn eigen dromen te realiseren.De film werd o.a opgenomen in de mijn van Beringen.
Wie kent Rocco Granata niet…
Oh ja Rocco Granata, die had ik even niet meer op mijn netvlies eerlijk gezegd, maar nu wel!
Verwijderen