Pagina's

vrijdag 21 juni 2019

Op lunchdate met een vierjarige

Wie mijn blog al langer volgt, weet dat ik columns schrijf voor een zorgmagazine. Ik ga dan op lunchdate met iemand die in zorg is en hij of zij vertelt me zijn verhaal. Meestal zijn dat indrukwekkende levensverhalen. Maar dit keer mocht ik op stap met de 4/jarige Daan. Heerlijk onbevangen en met nog een heel leven voor zich...




Zijn beentjes bungelen onder de tafel. Felgekleurde sokken in stoere gympen met klittenband. Verlegen kijken grote bruine ogen me aan. Ik ben vandaag op stap met de 4-jarige Daan uit Brunssum. De menukaart hoeft hij niet te zien, want zijn keuze staat vast. Het wordt een pannenkoek, want dat is  het  ‘allerlekkerste eten van de wereld’.  

Met zijn hand bestuurt hij de meegebrachte auto behendig over de tafel: een heuse Monstertruck. Daan is fit en energiek, maar toch is hij in zorg bij Meander. Net zoals alle kinderen in Parkstad in de leeftijd van 0 tot 4 jaar. In totaal bezochten 7392 kinderen het afgelopen jaar het consultatiebureau in deze regio. Om hun groei en ontwikkeling te laten checken en de vaccinaties te krijgen. 
Daan kent Meander Jeugdgezondheidszorg vooral van de ogentest en de prikjes. Als ik ernaar vraag trekt hij zijn neus op. “Die prikjes zijn niet leuk. Ik moest er van huilen.” Hij blijft naar de auto kijken. “Maar ik kreeg daarna wel twee stickers. Van Cars” zegt hij.

Ik kijk naar dat kleine, onbevangen gezichtje. Het verschil met mijn vorige lunchpartner is groot. Negentig levensjaren om precies te zijn. Terwijl de 94-jarige Guus in mijn vorige column terugblikte op zijn leven, heeft Daan nog een heel leven voor zich. Een blanco schrift waarin alles nog mogelijk is.  Sinds kort gaat hij naar basisschool de Caleidoscoop. Wat hij later wil worden? “Brandweerman” zegt hij gelijk. Ik vertel hem dat mijn vader dat ook was en heb  zijn volledige aandacht. “Stond die brandweerauto dan altijd voor jullie deur?”

Al snel wordt de pannenkoek gebracht. Kleine handjes grijpen naar de bijgeleverde bus poedersuiker. De pannenkoeken van de winkel vindt hij niet lekker , vertrouwt hij me toe. Maar deze en die van mama wel. Ik snijd alles in stukjes en hij rolt ze op. Het volgende moment hangt een stukje pannenkoek uitgerold over zijn lippen. “Hoe vind je mijn tong?” zegt hij lachend en samen met die hap slikt hij zijn laatste restje  verlegenheid in.

Af en toe maak ik aantekeningen in mijn schrift. Als ik vervolgens opkijk, is de stoel tegenover me leeg. Dan voel ik wat rond mijn benen en komt Daan aan mijn kant van de tafel tevoorschijn. “Wat schrijf je in je schriftje?”vraagt hij nieuwsgierig. “Gewoon wat kleine dingetjes over jou”antwoord ik. Hij kijkt me wijs aan. “Ik kan al mijn eigen naam schrijven!” Ik schuif het schrift naar hem toe en geef hem mijn pen. Geconcentreerd begint hij te schrijven en benoemt fluisterend de letters die hij opschrijft. Daarna maken we een paar gekke selfies.

Terug op zijn eigen stoel neemt Daan nog een hap en schuift dan het bord resoluut van zich af, met de vork erop. Ook al is het dan het ‘allerlekkerste eten van de wereld’, zijn buik zit vol. En bovendien heeft hij genoeg gepraat, zie ik hem denken. Er moet ook nog worden gespeeld. Het is tenslotte wel woensdagmiddag…

34 opmerkingen:

  1. Wat heb je dat leuk beschreven. Het klinkt als een mooie en bijzondere ontmoeting!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Was het ook. Ik vind eigenlijk elke ontmoeting bijzonder, omdat mensen die je niet kent je van alles toevertrouwen!

      Verwijderen
  2. Wat een prachtige column weer Carolien. Leuk ook als afwisseling voor jou, al lijkt het me best moeilijk om zo'n lieve kleine jongen vragen te stellen. Ik denk dat de meeste senioren makkelijker (over zichzelf) vertellen.😉

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja dat klopt, verlegenheid speelde hier aanvankelijk een rol, maar het is goedgekomen. Ouderen hebben inderdaad een heel levensverhaal en Daan natuurlijk nog niet :)

      Verwijderen
  3. Geweldig !...in gedachten zie ik het kleine ventje...mooi geschreven hoor Lien....liefs Ria 💕💕

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Heerlijk die leeftijd! En weer prachtig geschreven.
    Fijn weekend.
    Groetjes Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat leuk om met zo'n peuter te lunchen. Hij zal het zelf ook wel prachtig gevonden hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Een beetje spannend in het begin, maar hij heeft wel genoten ja!

      Verwijderen
  6. Wat mooi dat jij hem ziet. Gewoon zo ziet zoals hij is. En wat zijn zijn zorgen nog klein...
    Iemand schreef hierboven dat het haar moeilijk leek om het kind vragen te stellen. Nou dat vind ik juist totaal niet. Een kind praat zo. Gewoon floept er allemaal zo uit hoor. En vragen stellen aan een kind is misschien alleen moeilijk als je je niet meer in kunt leven in een kind.
    Het liefst bleef ik altijd kind. Maar dan een met de ervaring van het leven.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Alweer zo'n mooie column. Daan lijkt mij een lieverdje.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Mooi geschreven Carolien. Altijd fijn om jouw columns te lezen.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat een mooi werk heb je dan toch.
    kinderen zijn nog zo heerlijk puur.♥♥

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat heb jijtocheen leuk beroep,
    Zo verschillend die mensen om iets over te schrijven erg leuk lijkt me dat.
    Tja en een kleuter is natuurlijk ook helemaal mijn ding, die zijn nog zo lekker nieuwsgierig en onbevangen vaak.
    In groep 3 gaat dat er best wel rap af heb ik dit jaar gemerkt.
    Super leuk interview, geef mij maar kleuters!
    Groetjes Maia

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja jij bent er de hele week mee omringd, heerlijk toch!

      Verwijderen
  11. Lieffff!!

    Groetjes Carla

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Hallo allemaal, mijn naam is Ophélie Aurélien Ik woon in de buurt van Choco-verhaal in België. Ik was gekwetst en had een gebroken hart toen er zeven maanden geleden een groot probleem ontstond tussen mij en mijn man. zo verschrikkelijk dat hij de zaak voor de rechtbank aanhangig maakte voor een scheiding. Hij zei dat hij nooit meer bij hem wilde wonen en dat hij niet meer van me hield. Dus hij pakte het huis uit en liet mij en mijn kinderen pijn lijden. Ik heb alles geprobeerd om hem terug te krijgen, na veel bedelen, maar alles was invail.and hij bevestigde dat hij zijn beslissing nam en hij zou me nooit meer zien. Dus op een avond keerde ik terug van mijn werk, een oude vriend van mij die ook met mijn man werkt in hetzelfde bedrijf dat hij mij heeft genoemd en mij vraagt ​​wat het probleem is met mijn man. Dus ik heb hem alles uitgelegd, dus hij vertelde me dat de enige manier waarop ik mijn man terug kan krijgen, is om een ​​spreukgieter te bezoeken omdat het ook echt voor hem werkte. Hij vertelde me hoe Drigbinovia hem tot nu toe heeft geholpen, maar ik heb er nooit in geloofd verliefd, maar ik had geen andere keuze dan zijn advies op te volgen. Toen gaf hij me een e-mail doctorigbinovia93 @ .com Dus de volgende ochtend stuurde ik een bericht naar de e-mail die hij aan mij gaf, en ik legde hem al mijn problemen uit en Drigbinovia verzekerde me dat ik mijn man binnen twee dagen terug zou krijgen als ik volg zijn instution, dus ik deed alles wat hij me vroeg om te doen, zo verrassend na twee dagen belde mijn man die me de afgelopen 7 maanden niet gebeld had me op om me te laten weten of er een manier is om terug te komen naar mijn het leven opnieuw.voor 7 maanden drigbinovia een grote glimlach op mijn gezicht Dus dat was hoe hij terug kwam naar mijn leven weer, met veel liefde en vreugde, hij verontschuldigde zich voor zijn fout en pijn die hij me en onze kinderen heeft veroorzaakt. Vanaf die dag was onze relatie sterker dan voorheen, je kunt hem ook bereiken via WhatsApp hem op +2348144480786 Ik zou je daarbuiten adviseren als je moeite hebt om contact met hem op te nemen,

    BeantwoordenVerwijderen

Lief dat je een berichtje achterlaat!