Op lunchdate met een vierjarige

Wie mijn blog al langer volgt, weet dat ik columns schrijf voor een zorgmagazine. Ik ga dan op lunchdate met iemand die in zorg is en hij of zij vertelt me zijn verhaal. Meestal zijn dat indrukwekkende levensverhalen. Maar dit keer mocht ik op stap met de 4/jarige Daan. Heerlijk onbevangen en met nog een heel leven voor zich...

Zijn beentjes bungelen onder de tafel. Felgekleurde sokken in stoere gympen met klittenband. Verlegen kijken grote bruine ogen me aan. Ik ben vandaag op stap met de 4-jarige Daan uit Brunssum. De menukaart hoeft hij niet te zien, want zijn keuze staat vast. Het wordt een pannenkoek, want dat is  het  ‘allerlekkerste eten van de wereld’.  

Met zijn hand bestuurt hij de meegebrachte auto behendig over de tafel: een heuse Monstertruck. Daan is fit en energiek, maar toch is hij in zorg bij Meander. Net zoals alle kinderen in Parkstad in de leeftijd van 0 tot 4 jaar. In totaal bezochten 7392 kinderen het afgelopen jaar het consultatiebureau in deze regio. Om hun groei en ontwikkeling te laten checken en de vaccinaties te krijgen. 

Daan kent Meander Jeugdgezondheidszorg vooral van de ogentest en de prikjes. Als ik ernaar vraag trekt hij zijn neus op. “Die prikjes zijn niet leuk. Ik moest er van huilen.” Hij blijft naar de auto kijken. “Maar ik kreeg daarna wel twee stickers. Van Cars” zegt hij.

Ik kijk naar dat kleine, onbevangen gezichtje. Het verschil met mijn vorige lunchpartner is groot. Negentig levensjaren om precies te zijn. Terwijl de 94-jarige Guus in mijn vorige column terugblikte op zijn leven, heeft Daan nog een heel leven voor zich. Een blanco schrift waarin alles nog mogelijk is.  Sinds kort gaat hij naar basisschool de Caleidoscoop. Wat hij later wil worden? “Brandweerman” zegt hij gelijk. Ik vertel hem dat mijn vader dat ook was en heb  zijn volledige aandacht. “Stond die brandweerauto dan altijd voor jullie deur?”

Al snel wordt de pannenkoek gebracht. Kleine handjes grijpen naar de bijgeleverde bus poedersuiker. De pannenkoeken van de winkel vindt hij niet lekker , vertrouwt hij me toe. Maar deze en die van mama wel. Ik snijd alles in stukjes en hij rolt ze op. Het volgende moment hangt een stukje pannenkoek uitgerold over zijn lippen. “Hoe vind je mijn tong?” zegt hij lachend en samen met die hap slikt hij zijn laatste restje  verlegenheid in.

Af en toe maak ik aantekeningen in mijn schrift. Als ik vervolgens opkijk, is de stoel tegenover me leeg. Dan voel ik wat rond mijn benen en komt Daan aan mijn kant van de tafel tevoorschijn. “Wat schrijf je in je schriftje?”vraagt hij nieuwsgierig. “Gewoon wat kleine dingetjes over jou”antwoord ik. Hij kijkt me wijs aan. “Ik kan al mijn eigen naam schrijven!” Ik schuif het schrift naar hem toe en geef hem mijn pen. Geconcentreerd begint hij te schrijven en benoemt fluisterend de letters die hij opschrijft. Daarna maken we een paar gekke selfies.

Terug op zijn eigen stoel neemt Daan nog een hap en schuift dan het bord resoluut van zich af, met de vork erop. Ook al is het dan het ‘allerlekkerste eten van de wereld’, zijn buik zit vol. En bovendien heeft hij genoeg gepraat, zie ik hem denken. Er moet ook nog worden gespeeld. Het is tenslotte wel woensdagmiddag…