vrijdag 6 september 2019

Marco

Voor mijn nieuwe column in ons zorgmagazine mocht ik weer uit lunchen gaan met een klant. Vanwege zijn beperkingen werd dat een lunch bij hem thuis. Lees je mee?

Column

Nadat ik heb aangebeld, blijft het een hele tijd stil. Dan gaat de deur voorzichtig open en verbaasde ogen kijken me aan. Ik heb een lunchafspraak met de 42-jarige Marco uit Kerkrade. Op zijn verzoek bij hem thuis, want lopen gaat heel moeilijk. Als ik hem de meegebrachte broodjes laat zien, herinnert hij het zich pas weer. “Ik weet vaak niet meer welke dag het is” excuseert hij zich als we op zijn bank in de kamer plaatsnemen. Zijn twee katten dribbelen nieuwsgierig om me heen.  “Ik slaap zo veel. Dan weet ik bij het wakker worden niet eens of het ochtend of middag is.”

Marco zet de televisie uit en schuift de gordijnen iets open, zodat het zonlicht binnenvalt. Hij beweegt zich wankel. De sufheid komt door alle medicatie die hij slikt. Vier keer per dag komt de thuiszorg hem eraan herinneren. Maar hoe zijn geheugen hem ook in de steek laat; hij weet  goed te vertellen wat er de laatste jaren is gebeurd. Hoe zijn karakter veranderde en niemand hem meer begreep. Marco steekt een sigaret op en buigt voorover, zijn blik op de grond gericht. 

Hij vertelt hoe hij als 28-jarige een normaal leven leidde. Hij had een baan, een leuke vriendin en een koophuis. Toen hij op een dag op zijn werk instortte, dacht iedereen aan een burn-out. Dat zijn gedrag veranderde zou daar wel mee samenhangen. Hij raakte depressief en om die geestelijke pijn te verlichten begon Marco zichzelf te snijden. Diepe wonden die hun sporen hebben nagelaten. Hij laat het me zien.  Marco vond een tweede uitvlucht in drugs. “Extreem veel” vertelt hij. “Twee creditcards vol cocaïne.” Na een overdosis pillen kwam hij in een GGZ-kliniek, maar eenmaal thuis ging het steeds weer mis. Nieuwe zelfmoordpogingen volgden, in zijn auto waar hij een gasslang had aangesloten en met een revolver buiten de kliniek in een vluchtpoging. Pas toen hij een epileptische aanval kreeg kwam er meer duidelijkheid. Marco bleek een hersentumor te hebben. “Ergens was ik blij met die diagnose. Ik wist gewoon dat er iets niet klopte.” Hij kijkt strak voor zich uit. Heel af en toe richt hij zijn blik op mij, om terug te staren naar de grond.  Als in een diepe put waar zijn verhaal verscholen zit. “Ik was inmiddels berucht in de wijk”, lacht hij bitter. “Ik gebruikte alles door elkaar: GHB, wodka, speed. Kwam vaak met de politie in aanraking.” Hij toont de schotwond op zijn buik als bewijs.

Sinds januari dit jaar is hij volledig clean.  Zijn enige drug is nu nog de medicatie, een hele kast vol. Tegen de pijn én om rustig te blijven. De hersentumor is grotendeels verwijderd en al die jaren stabiel gebleven. Maar er is teveel kapot gegaan. Zijn gehoor en het gevoel in zijn linkerarm en -been.  Naar buiten komt hij zelden. “De laatste vijf jaar zijn echt kut. Ja, het is allemaal draaglijk door alle pillen, maar wat heb ik nu nog? Een deel van mijn hersens is aangetast waardoor ik beginnende dementie heb en ook Parkinson.”

Onze blikken ontmoeten elkaar. Zijn halsdrager bungelt op en neer, een noodmiddel voor als hij valt. Een paar jaar jonger dan ik en zijn euthanasieverklaring is ingediend. “Waar staat het Chinese teken voor” vraag ik, wijzend naar zijn arm. “Dat betekent geluk” zegt Marco en we zijn allebei een moment stil. Dan gaat hij rechtop zitten. “Kom, laten we nu onze broodjes gaan eten.”

22 opmerkingen:

  1. Wat een triest verhaal! Je hart huilt toch als je dit leest. Iemand die geliefd is geweest, ik hoop van nu nog... en nu zo'n moeilijk leven heeft.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Daar word je echt verdrietig van als je dat leest ,en dan mag je jezelf gelukkig prijzen met die paar kwaaljes die we hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat ontzettend verdrietig voor Marco dat zijn leven zo moet verlopen.....

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een triest verhaal, maar wat heb jij dat mooi opgeschreven.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Pfff heftig hoor. Het roept bij mij weer de vraag op hoever wij moeten gaan in onze gezondheidszorg. Niet elke behandeling brengt vreugde. Soms is niet behandelen misschien wel beter hoe verdrietig de afloop daarvan ook is. Allemaal vreselijk ingewikkelde ethische kwesties.
    Je hebt het weer prachtig verwoord.
    Groetjes Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Heel ingewikkeld inderdaad! Dankjewel voor je compliment x

      Verwijderen
  6. De juiste diagnose heeft dus lang op zich laten wachten en dat heeft hem en zijn omgeving veel ellende en verdriet gebracht. Ook Marco heeft een moeder en ik wil mij niet voorstellen wat een verdriet er zal zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja heel verdrietig. Ik ben nog een keer bij hem geweest en heb toen ook zijn moeder ontmoet. Ik schrijf daar nog over in een volgende blogpost!

      Verwijderen
  7. Dan is het door het leven heen worstelen, vreselijk. Wat zal dat zwaar zijn.♥
    Moeilijk, hoe stap jij dan weer naar buiten?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Verhalen als deze houden me heel erg bezig. Ik ben slecht in loslaten. Ik vertel daar volgende week meer over! x

      Verwijderen
    2. Dat je jouw verhalen niet kan loslaten, begrijp ik. Hoe aangrijpend is dit!

      Verwijderen
  8. Vreselijk...wat triest....heftig hoor ❤️

    BeantwoordenVerwijderen
  9. wat heeft hij inderdaad nog over? wauw wat een verhaal weer. Kippevel.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat vreselijk om mee te maken, voor Marco maar ook voor zijn familie :( Eigenlijk heb ik er geen woorden voor, doet me wel beseffen hoe gelukkig en gezond ik ben!
    Anders vraag je ons om een kaart te sturen, maar wat zouden we voor Marco kunnen doen??
    Liefs Anita

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb gelukkig iets voor hem kunnen doen, daar blog ik volgende keer over!

      Verwijderen
  11. Wat een verhaal Lien, daar ben ik ook even stil van.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Hoe komt het toch dat men die hersentumor niet eerder zag? Vreselijk voor die man. Ik ben hier echt niet goed van.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Kippenvel mooi geschreven. Ik dacht ook meteen: Kom we plempen hem in een rolstoel en gaan er op uit! Wind in je haar, vogels horen fluiten, mensen kijken op een terras, lol hebben. En dan weer uitrusten thuis met een kopje thee. Samen. Ook een andere kant van het verhaal bedenk ik me na het lezen van deze reacties? Is deze man zieliger omdat hij een tumor had, was hij anders een vieze junk? Misschien iz ijn jeugd en achtergond ook al wel tragisch geweest en was hij ook daarom aan de drugs geraakt. Het is allemaal tragisch. Maar wellicht hervind hij toch ook wel weer eens plezier, hij is nog maar zo kort clean, hij heeft nog een hele weg te gaan. Ik hoop dat er nog een wereld voor hem open gaat.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Zo aangrijpend. Je hebt zijn verhaal mooi beschreven. Ik vind het fantastisch dat je jouw columns deelt, ze doen mij altijd stilstaan. De race naar perfectie verdwijnt weer (even) naar de achtergrond zodat ik opnieuw oog heb voor wat écht belangrijk is. Bedankt!

    BeantwoordenVerwijderen

Lief dat je een berichtje achterlaat!