Stappendwang

"Wil jij misschien mijn fitbit hebben?" Mijn vriendin overhandigde me een wit doosje en keek me vragend aan. Sinds zij een i-watch heeft, is hij overbodig geworden en ze dacht meteen aan mij. Dat leek me wel wat. 

Ik installeerde de app, deed het horloge om en gelijk op de eerste dag behaalde ik tegen de avond de aanbevolen 10.000 stappen. Ik voelde de vibraties trillen op mijn arm, vuurwerk ging af en naast de vele sterretjes zag ik als bonus een raket naar de maan schieten. 

De volgende dag, een (thuis)werkdag bleek het vuurwerk een stuk lastiger te behalen. Zesduizend stappen stonden er 's avonds op de teller. Zo weinig? Maar ik was toch ook met de honden gaan lopen? Kennelijk waren die ommetjes niet genoeg en ik had gewoon teveel uren gezeten. De dag erna deed ik extra mijn best, maar de teller kwam niet hoger dan 8000.  Die 10.000 stappen moesten toch wel te halen zijn? Elke dag afsluiten met vuurwerk, dat werd mijn nieuwe obsessie. 

Al een paar dagen op rij heb ik dat doel bereikt. Ik maak nu de wandelingen met de honden een stukje langer en tijdens mijn werkuren bouw ik extra beweging in. Telefoontje aannemen? Daar ga ik nu bij lopen. Opdracht afgerond, dan even trappen lopen door het huis (geloof me, het is hier nog nooit zo opgeruimd, want onderweg neem ik van alles mee om het op de juiste plek te zetten). Mijn huisgenoten wennen als snel aan mijn nieuwste obsessie. "Jij wilt toch graag lopen, haal je mij even een kop koffie? Zet jij het vuilnis buiten? Geef jij de kippen even wat eten?" En ja, daar ga ik weer: alles voor de stappen. Op het werk vraagt een collega vandaag verbaasd waarom ik de auto zo ver weg heb geparkeerd. 

Het leuke van zo'n fitbit is dus dat hij motiveert om voldoende beweging te krijgen. Maar diezelfde huisgenoten die ervan profiteren, zijn lichtelijk geïrriteerd wanneer ik weer eens naar mijn schermpje staar en de tussenstand benoem. Ze noemen het een obsessie. Zeker als ik rond de tafel loop te ijsberen om net die laatste honderd stappen nog te halen.  

Nu ik ontdekt heb dat die fitbit ook je slaapgedrag bijhoudt, ben ik er nog meer mee bezig. Elke ochtend check ik tot op de minuut hoeveel diepe slaap ik heb gehad, hoeveel rem-slaap en hoeveel lichte slaap. En de minuten dat ik wakker heb gelegen. Maar dat zijn er doorgaans niet zoveel. Ik word namelijk doodmoe van die fitbit. En ik vermoed dat het niet eens door die 10.000 stappen komt....  

Dag van de Post

Morgen is het weer zover, de internationale Dag van de Post. En het leuke is.. ik heb nu mijn eigen kaartjes!

Zoals jullie misschien weten, verkoop ik op Instagram onder de naam @PakjeBoek mooie, tweedehands boeken voor stichting Savanah: een dierenopvang waar oude, mishandelde en verwaarloosde dieren een warm thuis krijgen. Die verkoop gaat super en ik heb inmiddels 2700 euro bij elkaar gehaald. Tijd dus voor een eigen huisstijl. En die maakte Esther van kaartje van Caatje voor me.

De kaartjes kwamen vandaag vers van de pers en zijn nu bij mij te koop voor 1 euro per stuk (exclusief verzenden). De opbrengst gaat ook weer naar de dierenopvang. Betalen kan gemakkelijk via een tikkie. Dus laat me weten als je interesse hebt. Er komen ook nog boekenleggers aan. 

De kaarten zijn van stevig karton (350 grams) en lijntjes op de achterkant.

En verder...

Op Instagram organiseerde ik op mijn persoonlijke account @Lien_la_la een kaartjesactie. Als het goed is, vult mijn brievenbus zich morgen met allerlei leuks. En zelf maakte ik ook de nodige post.

Voor een trouwe volgster die vandaag 60 wordt, toverde ik de Flow-box om tot Verjaardagsbox met 60 paper-goodies. 

Heb jij nog leuke post gemaakt de laatste tijd? 

Groetjes,
Carolien

De Route van de Rijkdom

Wist je dat 2021 het jaar van de Pelgrims is? Dat hoorde ik laatst pas. Komt dat even goed uit dat we net dit jaar besloten om 11 Camini's te lopen. Deze maand was dat route 8: de route van de Rijkdom in het Zuid-Limburgse Bemelen.

Het was weer een mooie route langs krijtrotsen. 

En heel veel stilteplekken. Daarom had deze ook de route van de stilte kunnen heten.

Overal verborgen in het bos, of net even van het pad af, lagen grotten. 

Deze Mariagrot is een uitrustplaats voor Pelgrims.

En even later kwamen we een stiltetuin tegen. 

Met heel veel stilteplekjes. 

Je kon je er ook inschrijven voor een hart meditatie.

Even doorlopend waanden we ons in Frankrijk met de uitgestrekte wijnvelden.

En dit soort mooie 'burchten'.

Elk 'huisje' vertelt een episode uit de kruisweg.

En weer een grot...

Je kreeg bijna het idee in Lourdes te zijn.

Maar ook op aardse hoogte was van alles te zien, zoals deze tijgerslak.

En heel veel maisvelden.

Normaal gaan we op de locatie waar we de stempel krijgen even een kopje koffie drinken of lunchen. Maar vandaag had ik andere plannen. Mijn wandelmaatje wordt namelijk volgende week 50, maar zit dan in Griekenland. Dus hadden we een klein feestje georganiseerd bij haar thuis, in de vorm van een surprise-high tea. Ik zette haar thuis af, reed (zogenaamd) door en daar zaten vriendinnen en haar moeder op haar te wachten. 

Dus een mooie afsluiter van deze route!

Liefs,
Carolien

Herfstmuffins met appelmoes

Het is herfst! Een heerlijk seizoen, vooral de nazomer, als het nog een beetje zonnig is en dan al die mooie kleuren die gaan komen. De tijd van met een warm dekentje op de bank, volop kleuren in het bos, verse pompoenen en... appels.

Ik heb een heel fijn recept ontdekt dat heel snel te maken is en dan ook nog (redelijk) gezond. Appelmoes muffins! Ze gaan hier nu wekelijks de oven in. Snaaitrek? Dan neem ik er eentje!

 Nee, er gaan geen echte appels in (kan wel), maar ik vond dit wel leuk zo voor de foto!

Appelmoes muffins

Voor 6 stuks:

• 150 gram bloem
  1 tl baking soda
• 1 tl bakpoeder
• 150 gr appelmoes
• 50 ml melk
• 1 ei
• 30 ml zonnebloemolie
• snufje zout
• 1 tl vanille extract 
• 1 theelepel kaneel
• walnoten of rozijnen, net wat je lekker vindt

Meng in een kom de bloem, de baking soda, het bakpoeder, de kaneel en een snufje zout. Meng ook de noten en/of rozijnen toe.

Meng in een tweede kom de appelmoes, melk, het ei, de zonnebloemolie en het vanille-extract. Giet dit bij de droge ingrediënten en meng met een spatel tot de droge ingrediënten zijn opgenomen. Het is niet erg als er wat klontjes in het beslag zitten.

Verdeel het beslag over de muffinvormpjes en bak ze 15 tot 18 minuten in een voorverwarmde oven op 200 graden Celsius.

Vind je de muffins wat droog om te eten? Dan snijd je ze doormidden en doe je wat boter in het midden.

Dit is een recept uit het blad Vriendin. Ik heb er met de kaneel en de noten/rozijnen mijn eigen draai aan gegeven. De vanille-extract heb ik weggelaten omdat ik deze niet in huis had. 

Smakelijk en geniet van de nazomer! Ik ga zondag weer een Camini lopen, dus volgende week neem ik jullie daarin mee.

Liefs,

Carolien

Op de koffie bij Emma en Albert

Soms heb ik op mijn werk van die buitenkansjes. Zo mocht ik voor de nieuwe uitgave van ons zorgmagazine op bezoek bij Voice Kids-winnares Emma Kok.

Natuurlijk ging het over haar grote zangtalent, maar we spraken ook veel over haar ziekte en alle beperkingen die daarmee gepaard gaan. Emma heeft van jongs af aan een maagverlamming en kan daardoor niet eten. Als kind kreeg ze vanwege haar neussonde zorg van onze organisatie. Inmiddels krijgt ze sondevoeding via een pomp die ze in een zware rugzak continu met zich meedraagt. Haar energielevel is erg beperkt, dus dat maakt het extra knap dat ze de finale heeft gewonnen! 

We spraken bij haar thuis over al die leuke dingen die het winnen met zich meebrengt. Het contact met coach Ali en de medekandidaten en alle uitdagingen die nu op haar pad komen. Maar het ging ook over haar ziekte die helaas een grote rol speelt in haar leven. Ik kan me er gewoon niets bij voorstellen hoe het is om nooit te kunnen eten. Het enige dat Emma wel eens binnenkrijgt is een raketijsje of een rijstwafel. Wat doe je dan bijvoorbeeld met Kerst als iedereen aan tafel zit, vraag ik. "Dan ga ik er wel bijzitten", zegt ze met die niet aflatende glimlach. "Met een klein bakje appelmoes."

Het niet kunnen eten vindt Emma niet eens de grootste beperking in haar leven. Het is meer die rugzak die ze 22 uur per etmaal als een zware last met zich meesjouwt. "Ik kan nooit eens spontaan iets doen" vertelt ze. "Laatst was mijn broer een gek dansje aan het doen in de kamer en ik wilde even meedoen, maar dat gaat dan niet."  Als ik vraag hoe het haar lukt om zo positief te blijven, bekent ze dat haar glimlach vaak een masker is om met de situatie om te gaan. 

Zoveel respect voor haar!

Een week later mocht ik Albert Verlinde ontmoeten in een cafeetje aan het Vrijthof in Maastricht. De theaterproducent heeft van de serie Dagboek van een herdershond een musical gemaakt die volgend jaar exclusief in Limburg wordt getoond. Klanten van onze zorgorganisatie mogen er met korting heen.

Het was een leuk gesprek en ik kwam erachter dat Albert in Zuid-Limburg is geboren. Als kind keek hij al naar de serie dus hoe leuk dat deze nu wordt omgezet in een musical? Bij ons stond het ook altijd op, maar ik was te jong om het te kijken. Ik herinner me alleen die slungelige kapelaan die steeds van zijn fiets viel.

Het waren twee bijzondere ontmoetingen. Maar de gesprekken met 'gewone' ouderen zijn me minstens zo dierbaar. Het blijft leuk om door middel van een interview een kijkje in iemands leven te krijgen! 

Liefs,

Carolien

 

   

Priktwijfels

Ik heb onlangs mijn eerste vaccinatie genomen. Niet bepaald een gemakkelijke bevalling! Die prik zelf was het probleem niet trouwens, maar wel de aanloop ernaar toe. Ik was namelijk een van die twijfelgevallen. Maar omdat ik 'm nu heb, durf ik er pas voor uit te komen. 

Het begon allemaal met een appje van mijn zus. ‘Laat jij je vaccineren?’  Ik antwoordde van ja en dat ik de afspraak al had gemaakt. Daarna stuurde ze me filmpjes. Die gingen erover waarom je het vooral niet moest doen. Ik opende er soms eentje om het vervolgens weer weg te klikken. Daarna aan de telefoon drukte ze me op het hart dat ik zelf de keuze moest maken maar of ik dan wel alsjeblieft op z’n minst naar die filmpjes wilde kijken. Met een zucht installeerde ik me in de tuinstoel en bekeek de video’s. Het waren geen wappies met complottheorieën, maar gewone dokteren en specialisten die hun bedenkingen hadden. Toen ook mijn beste vriendin zei dat ze het beslist niet ging doen, zegde ik mijn afspraak af. Ik zou die prik vast nog wel gaan halen, maar dat kon toch nog altijd?

De dag dat de herinneringsoproep in de bus viel, viel samen met de opkomst van (weer) een nieuwe variant. Het was inmiddels een maand later. Ik werd er toch onrustig van en plande een nieuwe afspraak. Maar ook die zegde ik af en dat kwam omdat er die ochtend iets verontrustends in de krant stond over ontstoken haarzakjes en uitblijvende menstruaties (niet dat ik die nog heb, haha).

Intussen was ik, zonder het te weten, in een hokje geplaatst. Het werd me niet gemakkelijk gemaakt. “Heb jij de tweede al gehad” was zo’n beetje een standaard vraag op het werk en waar ik ook kwam (behalve bij mijn zus). Ook de familie van mijn man wond er geen doekjes om in de groepsapp: ”we willen in september een BBQ organiseren, dan heeft iedereen ruim de tijd gehad zich twee keer te laten vaccineren….” Tja…

Het meest vervelende was de reactie van mijn Amerikaanse penvriendin met wie ik al 14 jaar post en pakjes uitwissel. Of ik besefte dat ik andere levens in gevaar bracht, reageerde ze heel bits nadat ze me via Messenger had gevraagd of ik de prik al had. Ik voelde me een slecht mens, alsof ik niets om mijn medemensen geef. Ik schrok van haar felheid en verwijten. Ik was geen anti-vaxer zoals zij dacht en nee, ik geloof ook niet in complottheorieën.

Ik was er continu mee bezig. Ploos alle kranten en online artikelen uit op zoek naar een antwoord. Ben je inderdaad besmettelijker als je zelf geen vaccin hebt gehad? Het antwoord was nooit eenduidig. En toen kwam een artikel voorbij over de vaccinatiebus: 'prikken zonder afspraak’. Ik ben er naartoe gereden en heb me laten prikken. En nu die eerste erin zat, is die tweede ook gelijk geen issue meer. Soms slaat de twijfel weer flink toe, maar ik hoef er niet meer mee bezig te zijn, want ik kan toch niet meer terug. 

Uit met de spuit....

Camini 7: rondje creativiteit

De zevende Camini, oftewel mini pelgrimsreis, bracht ons naar Genhout (gemeente Beek), waar we onverwacht kennismaakten met een molenaar, die ons zomaar een rondleiding aanbood.

De Sint Hubertusmolen is naar zeggen de mooiste molen van Nederland. Of dat zo is laat ik aan de echte kenners over, maar hij trok wel onze aandacht vanuit de verte. De molen ligt officieel niet op de route, dus we maakten een kleine omweg om er langs te komen. 

En net op dat moment bleek de molenaar bezig met de wieken. Hij was ze met zeildoek aan het omspannen tegen de forse wind. We keken nieuwsgierig toe en hij bood ons spontaan een rondleiding aan.

Leuk hoor, ik was nog nooit in een molen geweest

De werking is een vernuft staaltje techniek en dat werd tot in details uitgelegd. We leerden alles over maalstenen en steenkranen. We mochten zelfs het graan malen. 

De molen is in 1801 gebouwd en tot 1940 in gebruik geweest. Hij wordt nu alleen nog gebruikt voor het maken van brood voor het vee, omdat hij niet meer voldoet aan de strenge hygiënemaatregelen van deze tijd. 

Alle soorten graan, van haver en spelt, waren aanwezig.

Eenmaal weer buiten kijk je dan toch met andere ogen naar alle velden vol graan en mais. Wist je dat 1 maiskolf wel 500 maiskorrels bevat? Allemaal geleerd van de molenaar, ha!

We genoten vooral van een zonnige dagen na heel vaak de wandeling te hebben geannuleerd vanwege alle regen. 

Dus af en toe een pauze en van het zonnetje genieten. 

De geschiedenis is ook hier aanwezig. Dit bordje geeft de vroegere grens aan tussen de Spaanse en de Staatse Nederlanden. Ook de bijbehorende grenspalen zijn nog intact.

Van de open velden kwamen we door het oerbos waar de zon sprookjesachtig door de bomen scheen. Hier komen hoogteverschillen tot 80 meter voor.  

Wat leuk is, dat we tot nu toe bij elke route wel iets meenemen. Van een lekkernij uit de plaatselijke bakkerij tot een beschilderde steen. Dit keer was het een potje honing langs de kant van de weg.  

Elke Camini heeft een thema en bij deze route is dat: creativiteit. We startten en eindigden bij de Sint Hubertuskerk van Genhout. Deze kerk is uniek omdat er 9 beroemde kunstenaars, waaronder Charles Eijck, aan hebben meegewerkt.

We vonden onze eigen creativiteit met name in het proberen te volgen van een route waar af en toe wat paaltjes misten waardoor we niet 8 maar 10 kilometer op de teller hadden staan. Maar het was de moeite waard. En zo hebben we weer een mooie stempel in the pocket!

Liefs,
Carolien 

Terug van weggeweest

Wat gaan drie weken vakantie altijd snel voorbij! Je kijkt er weken naar uit en als het zover is, is het ook weer zo afgelopen. Alsof de tijd een grapje met je uithaalt. 

Ik miste de zon. Het lopen op blote voeten, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Het zwembad in de tuin... Maar desondanks heb ik genoten.

We gingen naar Zeeland met de twee zwervertjes. Als een soort try-out. En dat ging goed! Zowel in het hotel als op de terrassen gedroegen ze zich voorbeeldig. Niet alleen genoten ze van de zee, maar ook van de roomservice op de kamer :)

We waren in Breskens, in een hotel vlakbij zee.

Het was er heerlijk rustig!

Maar ook in Cadzand bezochten we het strand. En deze leuke lunchroom: Lou Lou. Als je in de buurt bent: een aanrader! En bestel dan het Turks brood met mango en ei, met een glas Golden Tea (Gember, sinasappel en verse kaneel).

En dit knusse huisje herbergt een  schelpenwinkeltje.

De mooiste schelpen lagen als snoepjes voor het uitkiezen.

Maar ook thuis hadden we het naar onze zin. Op advies van deze volgster gingen dochter en ik wandelen met ezeltjes. Zo leuk!

Ze waren bij tijden behoorlijk bokkig, maar dat maakt dat je een pas terug neemt en geniet van de omgeving. En die was mooi!

Daarna dronken we thee te midden van de ezels.

Nog een foto uit eigen omgeving: Eijsden: zuidelijker kun je bijna niet gaan.  

We shopten in Maastricht en bezochten er het museum van Illusies. Een interactief museum vol kamers met optische illusies. Niks is wat het lijkt. 

En... ik opende deze week mijn eigen minibieb! Dat was het project waar manlief zich mee geamuseerd heeft tijdens een van de regenachtige dagen. Er wordt al volop geruild, leuk!

Nou ja, dat dus en nog veel meer. Zo wandelde ik ook weer met een vriendin een Camini. maar daarover vertel ik jullie volgende week.

Hoe was jouw vakantie?

Liefs,
Carolien