Dat zit wel snor

Vorige maand was ik op pad met mijn manager voor een afspraak en ik reed mee in haar auto. Opeens zag ik hem weer: de man met de grote krulsnor. "Die zou zo leuk zijn als covermodel voor ons magazine" jubelde ik en mijn manager drukte acuut op de rem.

We hadden het er al eens eerder over in een redactieoverleg. Hoe leuk het zou zijn om eens iemand op de voorkant te zetten met een apart uiterlijk. En toen vertelde ik over de man met de enorme krulsnor, die ik heel vaak zag lopen in mijn woonplaats. "Spreek hem eens aan" zeiden de redactieleden, maar ik lachte dat weg. 

Ineens liep hij daar dus weer. En mijn manager is ontzettend kordaat. Zij drukte op de rem, waarna ze mij aankeek.

"Maar dan moeten we ook een verhaal over hem schrijven" zei ze. "Misschien heeft hij wel niets bijzonders te vertellen."

Ik dacht er even over na en zag de goede man inmiddels met krasse passen verder lopen. Kaarsrechte rug. Niet in de gaten hebbend dat hij onderwerp van gesprek was bij twee dames in een auto. Ik keek naar de grijze kleur van zijn haar.

"Heeft niet ieder mens een verhaal?"

"Je hebt gelijk" klonk het en ze gaf weer gas om hem in te halen, waarna ze opnieuw op de rem drukte.

"Stap maar uit."

"Hier? Nu?  stamelde ik.

Ze verhief haar toon en dan weet ik dat ze menens is. 

"Stap uit en vraag het hem!"

Het volgende moment stond ik oog in oog met ons mogelijke model. Of ik hem iets mocht vragen. Ja dat mocht. Of hij ons magazine kende. Ja, dat kreeg hij altijd in de bus. En of hij op de volgende cover wilde...

Toen was het even stil. Er verscheen gelukkig wel een glimlach onder die enorme haarbos. "Mag ik daar even over nadenken?" 

Hij vertelde me waar hij woonde en we maakten de afspraak dat ik mijn visitekaartje in de bus zou doen na werktijd, want die had ik nu niet bij me. Diezelfde middag stopte ik bij zijn huis. Hij zag me aankomen en kwam naar buiten om het kaartje in ontvangst te nemen.

"Kom anders even binnen" sprak hij en nodigde me uit in een ruimte die was omgetoverd tot atelier. Overal stonden grote schilderijen en etsen. Veelal van Limburgse landschappen. Hij vertelde dat hij de kunstacademie had gedaan en zijn leven lang twee passies had gecombineerd: etaleren en schilderen. Overal stonden dan ook spullen: van kunstbloemen tot decoratieve objecten. Hij was inmiddels 76, een leeftijd die ik hem niet had gegeven, maar toen zijn vrouw 13 jaar geleden overleed wilde hij niet met pensioen. "Werken hield me op de been, vooral het schilderen" vertelde hij me  "Als ik niets doe heb ik teveel tijd om na te denken." 

"Als ik niets doe, heb ik teveel tijd om na te denken"

Hij leidde me naar een ruimte wat door moest gaan als een soort kleine kantine en daar hing de trouwfoto van zijn vrouw en hij. 18 was hij en zijn snor was minstens nog een maat groter. Ja die had hij altijd gehad, dat hoorde gewoon bij hem.  

We namen afscheid en een paar weken was het stil. Maar gisteren belde hij me.

"Hoi Carolien met Wil. Ik heb er een paar nachten over moeten slapen, maar ik heb besloten het gewoon te doen." Mijn redactiehart maakte een sprongetje. 

Na mijn vakantie heb ik weer een afspraak met hem. Dan vindt het echte interview plaats en gaan we hem mooi in beeld brengen. Of het een leuke cover gaat worden in december? 

Dat zit wel snor....

Liefs,
Carolien 

PS Ik ben er drie weekjes tussenuit. Ik zie jullie weer midden augustus. Een mooie zomer gewenst!  

Intussen met Zusterhood

Elke zes weken krijg ik nog steeds een nieuwe brief vanuit het project Zusterhood. Ik schreef er al eerder hier over. Het thema van de meest recente brief was: mijn geheime tuin. De schrijfster heeft een moeilijke tijd achter de rug en ze vindt haar rust in een kleine moestuin die verborgen in het groen ligt en bereikbaar is via een rozenpoortje. 

Als ze dat poortje doorgaat, voelt ze gelijk de ontspanning. Ik wist dus al wat de 'cover' van mijn brief zou worden: die poort.

Op een houten tak stempelde ik de woorden ; geheime tuin. Ik zag het idee op Pinterest en besloot ook gelijk voor mezelf wat stokjes te maken voor in de kruidentuin. 

Maar oké, terug naar Zusterhood. Eenmaal door dat poortje kom je in een oase van groen met een tentje om te schuilen. 

Door het hele boekje komen ook de rozen terug. Ik maakte bijvoorbeeld dit kleine gedichtje.

Ook op Pinterest gezien. Neem een plaatje met een persoon erin. Knip deze vervolgens uit en plaats 'm op de voorgrond, iets voor het uitgeknipte vlak en schuif papier met een patroon onder het gedeelte dat uitgeknipt is.

Dit hekje vond ik nog in de knutseldoos...

En ik maakte nog een gedicht en schreef dat op perkament papier. 

Ik gaf de tuin mijn gedachten
de rozen

de bladeren

het gras

Ze mochten alles van me weten

en waarom dat het zo was

Ik kreeg de wind om te verjagen

wat ik niet meer hebben wou

ik kreeg het mos ter verzachting

en de zon tegen de kou

Ik kreeg de vlinders en de vogels

en alles wat ik nodig had
de regen om te groeien

en het voorgelopen pad...

En nu op naar de volgende ronde. Het blijft leuk om mezelf elke zes weken zo opnieuw uit te dagen op creatief gebied.

Liefs,
Carolien

Net over de grens: Bad Münstereiffel

Hou je van nostalgische stadjes? Of geef je de voorkeur aan shoppen in outletwinkels? Als je naar Bad Münstereiffel gaat, hoef je niet te kiezen. Dit leuke dorpje in de Duitse Eiffel heeft het allebei. Eeuwenoude vakwerkhuisjes die moderne (kleding)merken verkopen. 

Voor ons mazzelaars in Limburg is het slechts een uurtje rijden. En dan ben je gelijk in een heel andere wereld.  Een plek waar dit soort idyllische huisjes het decor bepalen. 

In elk zo'n huisje verkoopt een (kleding)merk zijn collectie, zoals hier Only. 

Ook cafés, restaurants en hotels zijn gehuisvest in sfeer. 

En overal mooie details!

Sommige huizen zijn gewoon bewoond, zoals dit tiny exemplaar hieronder. Hoe leuk is deze!

Naast kleding zijn er ook genoeg souvenirwinkels. En vergeet de Lindt zaak niet (waar ze de lekkerste chocolade verkopen!) 

Het centrum is niet zo groot, je bent in een dagdeel wel uitgekeken. Maar dan kun je nog altijd om de stadskern heen lopen, waar je na een wandeling van zo'n 2 kilometer omhoog getrakteerd wordt op een prachtig uitzicht. 

Bad Münstereiffel is een officieel Kneipp-kuuroord. De Kneippmethode is genoemd naar Sebastiaan Kneipp, een priester die in de 19e eeuw de heilzame werking van de natuur propageerde: warm en koud water, zonlicht en gezonde lucht. 

Natuurlijk is er dus ook een Kneipp-winkel met een waterbron ervoor (die kom je overigens op meer plekken tegen).

In het park nabij het centrum kun je 'wassertreten: wandelen door een waterbassin. 

Wat me wel opviel tijdens ons bezoek was de leegstand van veel panden en werktuigen die de rust een beetje verstoorden. Later begreep ik waarom: dit gebied is in 2022 enorm getroffen door wateroverlast en wordt dus druk opnieuw opgebouwd. Bij sommige winkels hingen foto's in de verder lege etalage. Beelden die de enorme ravage toonden die de hevige regenval had veroorzaakt. Daaronder de mededeling: wegens watersnood voorgoed gesloten. Triest want het dorpje heeft zoveel potentie. 

Mocht je in de buurt zijn, zeker een bezoek waard!

Liefs,
Carolien

Leuke plekjes in Maastricht

Afgelopen week was ik in Maastricht, oftewel 'Mestreech' zoals ze hier zeggen (spreek uit met heel veel e's). Ik moest een paar uurtjes tussen twee afspraken overbruggen en besloot de stad te verkennen buiten de grote winkelstraten om. Mocht je in Maastricht zijn, hier een aantal tips:

Een stukje Limburgse vlaai en een 'teske' koffie

Maastricht is een echte stad voor Bourgondiërs. Er zijn ontzettend veel leuke cafeetjes en bistro's om te lunchen. En dan mag een stukje vlaai natuurlijk niet ontbreken.

Bij goed weer strijk je neer op het Onze Lieve Vrouwenplein, waar je je in Parijs waant met de mooie kerk op de achtergrond. Ik was er vroeg in de ochtend en het was een druilerige dag, dus bedenk het zonnetje er even zelf bij. 

Ik liet deze bekende hotspot achter me en toog richting het Jekerkwartier. Hier vind je charmante straatjes, leuke gevels en pleinen. Bij de Bisschopsmolen kocht ik verse broodjes. Je kunt hier zelf vlaaien leren bakken, maar er ook gewoon doorheen lopen en een kijkje nemen hoe het spelt gemalen wordt door de oude watermolen. 

Als je de wijk uitloopt, zie je de historische en indrukwekkende stadsmuur al opduiken. Van daaruit heb je een mooi overzicht van de stad. 

Ik ging het poortje door en kwam in het stadspark: een geliefde plek voor studenten. Het park wordt omgeven door dikke mergelmuren en overal vind je leuke eye catchers, zoals houten dieren, of een kudde echte hertjes.

Vroeger stond het park jarenlang bekend om z'n 'berenkuil': een betonnen kuil waar twee beren verbleven om Maastricht aantrekkelijker te maken voor bezoekers. De beren hadden er geen fijn verblijf en stierven na elkaar door pijnlijke aandoeningen, waarna er nieuwe beren werden geplaatst. Het verblijf werd iets verbeterd, maar het bleef triest. Nu zit er een grote beer van steen te treuren om zoveel narigheid uit het verleden.  

In de kuil zelf vind je ook nog allemaal beelden van dieren.

Natuurlijk deed ik ook nog even het centrum aan en als er een winkel is die ik niet kan weerstaan is het de Dominicaner boekwinkel: gevestigd in een oude kerk. Je kunt er uren ronddwalen op zoek naar de mooiste boeken, of koffie drinken bij Coffee Lovers in de kerk. In Maastricht schenken ze veelal koffie en thee van Blanche Dael en die is heerlijk! 

Wat winkelen in Maastricht zo leuk maakt is dat veel winkels in mooie, historische gebouwen zijn gevestigd. Een voorbeeld is ook de woonwinkel Loods 5, die in de oude Sphinx fabriek is gevestigd. Een feestje om doorheen te lopen.

Ken jij Maastricht en wat is jouw favoriete plek?

Liefs,
Carolien

Een wereldse ontmoeting

Het begon allemaal met vier stoelen die ik op Marktplaats aanbood. Gratis af te halen. De reacties stroomden binnen waaronder ook die van Sonja. "In ruil voor een Limburgse vlaai kom ik ze graag ophalen." Ik liet haar weten dat de vlaai niet nodig was, maar dat ze ze mocht komen halen. En dat deed ze.

Gek hoe je in je hoofd al een plaatje maakt als je met iemand over en weer mailt. Sonja bleek niet de dertiger te zijn die ik dacht, maar een dame van net geen tachtig. Ondersteund door een stok in haar ene hand en haar buurvrouw in de andere hand liep ze mee achterom om de stoelen te bekijken. "Ik vind ze mooi, maar ik wil ze wel verven" zei ze heel stellig terwijl ze de stoelen inspecteerde. "Sinds ik in India ben geweest wil ik alleen nog maar kleur om me heen. Beslist geen wit meer." 

Toen ik daarop doorvroeg vertelde ze me haar verhaal. Ze was net terug van drie maanden India in haar eentje en in het najaar gaat ze weer. Alsof het om een uitje naar de supermarkt ging. 

Toevallig hadden we net redactievergadering gehad over ons magazine. Iemand had een schoonvader van 86 die was gaan backpacken in Australië. In zijn eentje. Die avonturier was best bereid geïnterviewd te worden, maar niet met naam en zeker niet met foto. Dat verhaal viel dus helaas af, maar ineens diende zich een soortgelijk iets aan!

Ik sliep er een nachtje over en besprak het met mijn collega. De dag erna nam ik via de Marktplaats-advertentie (meer gegevens had ik niet) weer contact met haar op. Of ik haar mocht interviewen. En dat mocht!

Dus afgelopen week zat ik op mijn eigen (ex)keukenstoelen vragen te stellen aan deze krasse Sonja. Wat een bijzondere vrouw is zij! Ondanks haar beperkte mobiliteit vliegt ze de hele wereld rond. Op het vliegveld wordt ze opgehaald per rolstoel en haar bagage wordt ook voor haar weggebracht. "De wereld is zo mooi, maar je moet het wel allemaal gaan zien " is haar motto.

Sonja gaf ook aan geen besef te hebben van afstanden. "Als je me zegt dat ik maandag met de auto in Istanbul moet zijn, dan vertrek ik hoor." 

India heeft haar hart het meest gestolen. Ook al heeft ze zich daar drie maanden met een maatbeker en emmer moeten wassen. Juist dat terug naar de basis spreekt haar aan. In het vliegtuig erheen zat ze naast twee studenten uit Saoudi Arabië. Ze raakten aan de praat, wisselden adressen uit en nu is ze uitgenodigd om daarheen te gaan. Toen ik vroeg of ze dat daadwerkelijk van plan was keek ze me verbaasd aan.
"Over sommige dingen moet je niet nadenken. Daar moet je gewoon 'ja' tegen zeggen." 

En dus die reis is ook al gepland. En dan wil ze nog naar Laos om de reis af te maken die ze een jaar geleden moest onderbreken omdat haar man onwel werd en later thuis stierf. "Natuurlijk is het minder leuk in mijn eentje dan samen. Maar het alternatief is dat ik thuis achter de geraniums ga zitten. En daar pas ik voor."

Zon op je bord

Het is alweer de langste dag van het jaar. Vanaf nu gaan de dagen weer korten en we hebben niet eens zomer gehad! Af en toe door de buien heen wat zonnestraaltjes, maar niet van die lekkere dagen dat je eindeloos op blote voeten loopt en buiten eet. Ik mis het enorm!

In Flow stond een recept voor een zomerse salade en ter compensatie besloot ik die te maken. Hij was heerlijk en ook belangrijk: gemakkelijk te bereiden.

Dus ik deel 'm hier met jullie voor wat zomerse vibes!

Wat heb je nodig?

• 4 rijpe nectarines
• 4 bollen mozzarella (ik nam er twee, meer dan genoeg)
• grote bos basilicum (zie het als sla)
• handvol rucola
• een halve citroen
• circa 3 eetlepels olijfolie
• 1 tot 2 eetlepels lichte en fruitige azijn
• zout en peper

Hoe maak je de salade?

• Snijd de nectarines in stukken en leg ze in een kom
• Scheur de mozzarella in grove stukken en doe deze erbij
• Voeg de basilicumblaadjes en rucola toe
• Voeg de olijfolie en de azijn toe
• Maak af met eventueel wat zout en peper.

Dat was het! 

Nu alleen nog wat zon alsjeblieft... toch? 

Liefs,
Carolien

Loslaten voor gevorderden

Ik wilde eigenlijk een blogpost schrijven over loslaten. In de 12 jaar dat ik blog, kwam dat thema regelmatig voorbij, zeker op het gebied van het moederschap. Toen mijn dochter ineens besloot dat ik niet meer mee hoefde op schoolreisje bijvoorbeeld. Of toen ze alleen naar Servië vertrok voor een uitwisseling. Sinds deze maand heeft ze haar rijbewijs en ook dat is loslaten.

"Mam, mag ik je auto? Ik ben weg he?"

"Waar ga je heen? Waar parkeer je dan? Kijk uit!" Ik hoor het mezelf allemaal roepen. Het is nog erger als ik ernaast zit, want dan druk ik bij elke weg van rechts of bocht denkbeeldig op de rem. En dat terwijl ik B. vanaf dag één op het hart drukte: "geef haar het vertrouwen dat ze het goed doet. Niet steeds commentaar leveren."

Hij hield zich keurig aan die regel.

Ik niet.

Ik wil het niet, maar steeds opnieuw ga ik in overtreding. Mijn kleine meisje dat auto rijdt, met alle gevaren op de weg, mijn hoofd krijgt er een error van :)

Maar deze week kwam er een nieuw 'loslaten' bij. Mijn moeder heeft een tijdelijke plek in een zorgcentrum. Het ging even niet meer thuis en dus hadden we geen keuze. De plek voelde gelukkig goed, maar wat als ze er heimwee krijgt? Wat als de andere bewoners niet aardig zijn? Of de mensen die er werken? Ook dat moet ik loslaten.

En moeder inclusief haar spulletjes, werd vervoerd door dochterlief. Ik zat op de achterbank de tassen te controleren. Hebben we alles?  Niets vergeten? Ik was er zo druk mee dat ik voor het eerst helemaal niet op de weg heb gelet. Laat staan me ermee bemoeid. 

Ik begin het een beetje te leren.. .  

Overnachten in een boomhut

Het stond al langer op mijn lijstje van dingen die ik wilde doen: overnachten in een boomhut. Afgelopen weekend kwam die wens uit. In de bossen van Spa, in de Belgische Ardennen, vertoefden we op gezellige hoogte, tussen de vogels en eekhoorns.

De boomhut is ontworpen naar het idee van de Afrikaanse lodges. En dat zie je dan ook overal terug.

En alles is van hout. Inclusief de douche, die is gemaakt van een uitgeholde boom.

Maar ook de details: van de nachtkastjes tot de zeepbakjes en tandenborstelbekers!

Ik voelde me er gelijk thuis. Wat een knusse hut en dat te midden van de bomen. Je hoorde niets dan vogels om je heen en het ruisen van de bomen.

De volgende ochtend stond een goed gevulde picknickmand op het balkonnetje.

En terwijl we genoten van al dat lekkers ....

... keken we uit op het balkonnetje, waar de eekhoorn hetzelfde deed...

De omgeving was ook echt de moeite waard! De vele oude gebouwen laten je beleven alsof je in een andere tijd bent.

Spa staat natuurlijk bekend om zijn pure waterbronnen. Overal in de stad trof je fonteinen aan waar je je waterfles kon vullen en natuurlijk een groot kuuroord met thermaal water en een fantastisch uitzicht boven op de berg. Met een liftcabine kon je naar boven.

We passeerden verder Francochamps, bekend van de formule 1 races en we bezochten een piepklein dorpje: Stavelot, met leuke winkeltjes en een Abdij.

Iets verderop ligt het dorpje Coo.

Natuurlijk bekend om zijn mega watervallen. Wat een oerkracht als je daar zo staat! 

Overigens ligt aan de voet va de berg Plopsaland.

Kortom: een geslaagde trip met een meer dan geweldig verblijf! En omdat Frans de voertaal is, voelt het ook echt als een stukje buitenland. En daarbij kon ik mijn Duo Lingo vaardigheden inzetten :)

Ca vaut la peine de le répéter, oftewel: voor herhaling vatbaar!

Meer weten over de boomhut? Kijk op de website! 

Wat was jouw meest bijzondere overnachting ooit?

Liefs,
Carolien