De camini van de zintuigen

Onze een na laatste Camini werd met 14,5 kilometer gelijk de langste route. We liepen van Geleen naar Sittard en terug en doorkruisten daarmee een gedeelte van de originele pelgrimsweg alsook het Pieterpad. 

 Restanten van steenfabrieken op het begin van de route geven een stukje geschiedenis prijs. 

Het was koud, maar de lucht was stralend blauw. De meeste bomen hebben inmiddels geen blad meer, maar die verstilling vind ik juist wel erg mooi!

Vervolgens velden vol met kerstbomen. Past mooi bij deze tijd van het jaar. Nu nog wat sneeuw :) 

Op een pelgrimsroute mag natuurlijk een plek van bezinning niet ontbreken en die vonden we in de Pater Karel kapel.

Pater Karel leefde van 1821 tot 1893. Hij werd in 2007 postuum heilig verklaard omdat hij ernstig zieken wist te genezen. Bijna twee eeuwen na zijn dood is Pater Karel nog steeds voor velen een steun en toeverlaat en is de kapel naast zijn voormalige woonhuis in Munstergeleen een waar bedevaartsoord. Dat blijkt wel uit de talloze kaarsen die branden, zowel in de kapel als daarbuiten en de vele briefjes en dankbetuigingen.

Mijn moeder, die uit Geleen komt, ging vroeger als jong meisje elke zondag met vriendinnen naar de kapel als tijdverdrijf om te kijken wat de mensen zoal op de kaartjes schreven. 

In de stiltetuin achter de kapel is een Mariagrot waar het kaarsenfestijn verder gaat... 

Hier hingen ook verschillende St Jacobsschelpen die mensen verdiend hebben na het lopen van de echte Camino di Santiago. 

Natuurlijk brandden we er ook een kaarsje en helemaal zen liepen we verder richting het Wolvinnepad.

Waar we in de bek van deze wolf van steen een zwerfkei achterlieten.

De wandeling wordt in de gids gemarkeerd als stadswandeling, maar er waren genoeg velden en bosjes waar we doorheen moesten.

Busjke Boeteloch is Limburgs voor bosje buitenlucht.

Eenmaal in Sittard kwamen we langs straatjes uit lang vervlogen tijden...

Op een van de binnenplaatsen stond deze kraam met vers gebakken wafels, linzenstukjes en knapkoeken.

Hoe leuk is dat?

Het geld mochten we op het oude kacheltje achterlaten...

Je waant je toch in Frankrijk!

Bij het eten van al dat lekkers mocht je zelfs gaan zitten.

Maar wij gingen door, want we hadden nog wat kilometers te gaan. Langs het stadspark in Sittard dat door de vele meeuwen een strand-gevoel gaf.

En weer langs de meest schattige (tiny) huisjes verder...

Om uiteindelijk neer te strijken voor een heerlijke kop erwtensoep op deze, ook al plechtige, locatie. Een brasserie in een voormalige kerk.  Zelfs de lampen zijn in de vorm van een kruis.

Blij dat we iets te eten kregen!

En.....

... natuurlijk onze felbegeerde stempel! We lopen de routes een beetje kriskras, dus vandaag kregen we stempel nummer twee met als opdruk, hoe kan het ook anders... Pater Karel.

Nog eentje te gaan!

Liefs,

Carolien

De neus vol....

Ook zo coronamoe? Vanavond weer een persconferentie, ben benieuwd wat de nieuwe maatregelen ons gaan brengen. Op mijn werk is het alleen maar crisiscommunicatie. De ene nieuwsbrief na de andere om met medewerkers te communiceren over alle regels.

"Kun je ook nog een stukje opnemen over het foutief gebruik van de mondkapjes" vroeg mijn manager. Het blijkt dus dat in de praktijk de mondkapjes wel gebruikt worden, maar niet persé op de plek waar ze thuishoren. Van bungelend aan een oor tot onder de neus. 

Dat bracht me op het idee deze foto op te nemen.

 

Ceesje weet wel hoe het moet en is daarmee in één klap beroemd binnen de zorg. 

Eigenlijk had ik gehoopt in deze periode van het jaar met hele andere dingen bezig te zijn, zoals de intocht van Sinterklaas of de eerste kerstmarktjes afstruinen. Maar dat zit er nog niet echt in. Dan maar thuis wat freubelen. 

Nu het Roemeentje toch begint te wennen aan zijn rol als fotomodel besloot ik maar meteen door te pakken voor de jaarlijkse kerstkaart. 

Ik had dit leuke idee op Pinterest gezien: 

Piece of cake leek me! Gewoon een dotje stroop op die neus en deppen in sprinkels. Het eerste obstakel was het vinden van die bolletjes in kerstkleuren. Uiteindelijk iets gevonden dat erop leek. 

Obstakel 2:

De Griek wil alle aandacht en duwt Ceesje naar de achtergrond. 

Dus besloot ik maar met haar te beginnen. 

Obstakel 3:

De stroop is reuze lekker en wordt er gelijk afgelikt, waardoor er nog maar een paar bolletjes blijven zitten:

Obstakel 4:

De bolletjes verkleuren omdat ze nat worden en de stroop zit inmiddels op mijn telefoon. Het model blijft vervolgens likken.

Het verloopt dus allemaal erg ... uh... stroperig.....

Toch maar overstappen op een ander model, maar ook die vindt de opdracht om niet te weerstaan.

Na een uur nog geen kerstfoto en de honden hebben een overschot aan suiker binnen. Weer braaf terug naar mijn corona-nieuwsbrieven.

We hebben er allemaal een beetje de neus van vol....

Vraagje erbij?

In mijn vorige post over Mangomomentjes schreef ik over een thuishulp die samen met haar klant elke dag een Pickwicktheezakjes-vraag beantwoordde. Eerlijk gezegd trek ik zelf dat labeltje altijd los, hang het in de theekan en kijk er verder niet naar. Jammer toch, want het zijn kleine momentjes van bezinning. En daarmee kwam ik op het idee voor deze blogpost. 

Over deze hoef ik niet lang na te denken! Ik wil minder snoepen in de avond. Overdag eet ik gezond, ik probeer ook elke dag mijn 10.000 stappen te halen en vervolgens ga ik aan de chocolade. En koek. En soms nog chips. En vergeet de dropjes niet.... Dat dus!

Naar dit moment waarop ik mijn blogpost plaats en voor mij doorgaans het weekend begint. Door corona is het weer gigantisch druk op het werk. Ik werk al weken veel meer dan mijn gebruikelijke uren, inclusief het weekend, dus ook mijn vrije dagen worden opgeslorpt. Twee weken geleden was het zelfs dubbele crisis toen een van onze bewoners 48 uur vermist was. Daarbij komt dat 1 collega ziek thuis zit. Dit weekend hoop ik eindelijk weer eens vrij te hebben en daar ga ik van genieten. Mij niet bellen!

Ik huil niet gauw, maar vorige week wel. De Griek was weggelopen onder het wandelen. Nu gebeurt dat wel vaker als ze een konijntje ziet, maar ze komt altijd binnen 10 minuten toch weer terug. Toen dus niet.  Het werd al donker, ik bleef roepen, maar geen enkel signaal. Toen het ook nog ging knallen met vuurwerk, wilde de andere zwerver (die niet los kan) geen stpa meer zetten. Dus terug naar de auto met de één en de ander weer gaan zoeken. Toen heb ik manlief huilend gebeld. "We zijn haar nu echt kwijt" snikte ik door de telefoon. Maar een tien minuten later kwam ze toch aangerend. In totaal ruim een uur weg geweest. Ik was in gedachten al een Facebook-oproep aan het bedenken. 

De hondjes (als ze niet weglopen dan, haha). Ik vind het zo gezellig om er twee te hebben en zeg wel elke dag hoe blij ik met ze ben. Zeker nu in tijden van het thuiswerken is dat extra gezellig. 

Ja, maar ik geloof ook heel erg in het lot. Dat dingen zo moeten zijn of dat bepaalde mensen op je pad komen met een reden.

Ik hou niet van spelletjes! Als mijn dochter vroeger aan kwam lopen met de doos Mens Erger je Niet of wat dan ook dacht ik: oh nee, ik wil niet! Knutselen wel, maar spellen? Ik heb daar op de een of andere manier geen geduld voor, ook nooit gehad. Mijn vader wilde altijd Rummikuppen en als ik dan geen zin of tijd had zei hij beledigd: er komt een dag dat je daar spijt van krijgt. En ja, ik zou het nu graag nog eens met hem willen spelen...

Ik schreef er in 2016 (!) deze blogpost over. En ik vind hem eigenlijk nog wel heel actueel en sta er nog steeds achter. Maar nu ben ik wel benieuwd... lees jij de vragen op de theezakjes? En is er nog een vraag die je mij zou willen stellen?

Liefs

Carolien

Mangomomentjes

Kennen jullie de term Mangomoment? Het zijn korte momentjes die doorgaans niet gepland zijn en niets kosten, maar wel een groot gevoel van vreugde geven. De term is vooral bekend in de zorgwereld, waar hij ook is ontstaan. Toen aan een terminale patiënte in België gevraagd werd wat ze nog graag zou willen, antwoordde ze: een mango eten. Die mango kwam er. Liefdevol in kleine stukjes gesneden en haar ogen glinsterden.

Ook in onze zorgorganisatie zetten we regelmatig de vraag uit: wat was jouw Mangomoment deze week? En daar krijgen we vaak mooie reacties op. Het leek me leuk om er een paar met jullie te delen. Zeker omdat de zorg nu zo sterk onder druk staat en om te laten zien dat er ook hele mooie dingen gebeuren..... 

Een begrafenis 'aan huis'
Een bewoonster van een wijkzorgcentrum verloor onlangs haar echtgenoot aan corona. Haar gezondheid liet het niet toe om de crematie bij te wonen. Een verpleegkundige vond dat hartverscheurend en regelde dat de afscheidsdienst inclusief de koffietafel in het verzorgingshuis kon plaatsvinden. Hoe mooi is dat?

Pools praten
Een nieuwe bewoonster in een wijkzorgcentrum bleek uit Polen te komen. Ze had last van heimwee en vond het lastig aan de nieuwe woonomgeving te wennen. Een van de medewerksters besloot  via You Tube een spoedcursus Pools te doen en leerde de basis dingetjes, zoals goedemorgen, hoe gaat het? Toen ze dat geleerde in de praktijk bracht, straalde de bewoonster van oor tot oor. En nu begroeten ze elkaar elke dag in het Pools.

Een bijzondere trui
Een huishoudelijke hulp kwam bij haar klant, een paar dagen nadat de mevrouw van het echtpaar was overleden. De heer des huizes had haar kleding uitgezocht en gaf die aan de thuishulp mee. "Jij organiseert toch regelmatig kledingparty's? Neem deze kleding van mijn vrouw maar mee", sprak hij. Van één trui in het bijzonder, haar lievelingstrui, wilde hij nog even afscheid nemen door eraan te ruiken. De thuishulp nam, zoals afgesproken, de kleding mee voor haar party, maar van de lievelingstrui maakte ze als verrassing een kussen voor meneer als herinnering. Daar zit hij nu elke dag mee op de bank.

Een bosje bloemen
Een klant in de thuiszorg belandde in het ziekenhuis. Zijn zorgverlener bezocht hem daar en trof hem verdrietig aan. "Vandaag is de trouwdag van mijn vrouw en ik en elk jaar geef ik haar een bos rozen. Dit is het eerste jaar dat me dat niet lukt. Dat vind ik het ergste van alles" De zorgverlener bedacht zich geen moment, hij kocht de rozen en bracht ze namens hem naar zijn vrouw, die niet in staat was naar het ziekenhuis te komen. Zo werd de traditie toch voortgezet.

Een bieb in de auto
Een verpleegkundige in de wijk heeft de achterbak van haar auto ingericht als minibieb. Als ze bij klanten komt die graag lezen, loopt ze met hen naar haar auto en mogen ze een boek uitkiezen.

Kopje Pickwick thee
Een van onze thuishulpen bespreekt met haar klant tijdens hun gezamenlijke theemoment altijd de vraag die op de PickWick labels staan. Met wie zou je een dag willen ruilen? Wat is je mooiste herinnering als kind? Daar geve ze allebei antwoord op en zo ontstaat een mooi gesprek. Inmiddels legt de thuishulp de vragen en antwoorden vast in een schriftje met mooie plaatjes erbij.  

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Toen ik pas bij de zorgorganisatie kwam werken, waren dit soort dingen 'not done' . Je moest een professionele scheiding houden tussen werk en privé. Ik herinner me het verhaal van een thuiszorgklant die met de Zonnebloem op vakantie wilde, maar niemand had die voor haar papegaai zou zorgen. De zorgverlener bood aan dat zij dat met alle liefde wilde doen, maar haar manager stak daar een stokje voor. Dat soort dingen kunnen nu gelukkig wel! Natuurlijk moet je er als zorgverlener nog steeds voor waken dat er een professionele afstand is, maar tegelijk mag je best eens iets extra's doen als jouw hart dat ingeeft. Want dat is toch ook waarom je dit vak kiest? Dat je iets voor anderen kunt betekenen?

Mangomomentjes zijn trouwens niet exclusief voor de zorg. Je kunt ze zelf altijd geven aan iedereen die het kan gebruiken. Aan je buurman die eenzaam is, of die collega die wel een lief kaartje kan gebruiken. Of extra aandacht voor je huisdier. Wat was jouw laatste Mangomoment?

Liefs,
Carolien

  

 

Ceesje's eerste verjaardag

Een jaar geleden kwam hij vanuit Roemenië in ons leven. Met zijn 10 jaar oud en gedeeltelijk tandloos bekje had niemand zich nog voor hem gemeld. Maar wij vielen voor hem. Als een blok.

En dus was er op die eerste verjaardag, de dag waarop zijn tweede leven bij ons begon, taart. Hondentaart wel te verstaan. 

Ceesje kijkt inmiddels nergens meer van op. Hij voegt zich dankbaar in het gezinsleven. En doet mee aan alle tradities, zoals ook Halloween :)

Het afgelopen jaar heeft hij veel geleerd. En het was beslist niet altijd makkelijk. Bezoek vindt hij nog steeds erg spannend, zeker bij mensen die hij niet eerder heeft gezien en dan gaat hij soms flink tekeer. En als het heel hard regent wil hij alleen nog maar naar buiten en graaft hij voor zichzelf ergens onder een struik een kuil. Dan merk je toch dat hij zijn leven lang op straat heeft geleefd, dat is zo anders dan wanneer je een hond van een jaar adopteert.

De grootste uitdaging nu is het vuurwerk dat al regelmatig wordt afgestoken, met name in het weekend. Dan loopt hij zwaar hyperventilerend door het huis te trippelen en is er niets dat we kunnen doen om hem gerust te stellen (tips voor een vuurwerkvrije vakantieplek zijn heel erg welkom!) 

Manlief sprak laatst de woorden: als we dit alles vooraf hadden geweten, waren we er misschien niet aan begonnen. Maar daarmee zijn dochterlief en ik het niet eens. Soms is het beter dat je dingen vooraf niet weet. En liefde overwint alles. 

Liefs,
Carolien

Camini de Reuzenroute

We liepen weer een nieuwe Camini: de Reuzenroute. En hij was reuze in kilometers: 12,5 om precies te zijn. Voor doorgewinterde wandelaars is dat wellicht peanuts, maar wij vonden hem best pittig. Maar vooral ook erg mooi!

De term 'reus' komt van de watertoren in Schimmert, die ook wel 'de Reusch' genoemd wordt vanwege zijn imposante formaat. Van heinde en ver al te zien!

Sinds kort is er ook een restaurant in de watertoren gevestigd en de ingrediënten van de maaltijden komen voor het grootste deel uit de eigen omgeving.  Er was dan ook fruit in overvloed: van appels en peren tot kruisbessen, maar ook granen en aardappels. 

 

Het was een prachtige herfstdag; de zon liet zich volop zien. Dus veel vitamine D opgedaan! 

De eerste vijf kilometer gingen alleen over velden, maar het was allesbehalve saai. 

.

Daarna kwamen we in het dorpje Groot Haasdal aan.  Voorheen stond hier een monumentale mammoetboom van 30 meter hoog en 150 jaar oud. Maar na een storm in 2015 was 'ie het haasje en brak af. Een kunstenaar heeft er toen een haas uit gekapt. 

Via de haas in het veld kwamen we uiteindelijk in het Ravensbos. De kleuren, de stilte, het licht.... het was net een sprookje!

Op deze locatie is een tijdje terug de Efteling-serie Ravelijn opgenomen.

Bij een reuzenroute hoort natuurlijk ook een reuzen paddenstoel:

Het was best afzien, vooral omdat dit ons enige eten was (gelukkig zijn we altijd goed voorbereid, haha)

Terug het veld in...

En via Klein Haasdal weer terug. Wat een leuke huisjes!

En natuurlijk de nodige kapelletjes. Het blijft tenslotte toch het katholieke Zuiden!

Maar ook een Joodse begraafplaats.

Ook altijd leuk: een minibiebje. We namen nog een leuk boek mee.

En dit soort bordjes langs de weg. Love it!

En daar komt de toren langzaam weer in zicht.

En toen was het tijd voor ....

Hier kon je je wandelschoenen letterlijk aan de wilgen hangen :)

De stempel mochten we zelf zetten bij deze leuke camping. Hij stond al op ons te wachten!

Yes, we dit it! Onze langste route tot nu toe.

Nog maar twee stempels te gaan!

Liefs,

Carolien