Lekker bezig

Beste mensen van Essent,

Ik wil even reageren op de mail die ik afgelopen week van u kreeg. Ik had u graag willen bellen of mailen, maar ik word steeds doorgeleid naar de meest gestelde vragen. Daar moet ik het mee doen. Maar mijn vraag staat daar helaas niet bij. Wat die vraag is? Welke communicatiemedewerker bedenkt jullie teksten?

Ik vind ze namelijk een beetje ongepast. U schrijft  dat ik lekker bezig ben en bovenaan de mail staat een mannetje in hoerastemming te juichen. Ik krijg driehonderd euro terug. Natuurlijk is dat goed nieuws, maar in de regel die volgt staat, bijna terzijde, dat ons termijnbedrag omhoog gaat van 315 euro naar bijna 900 euro. “Omdat dat beter aansluit bij uw energiebehoeften” staat er. Nou, ik kan u zeggen dat ik van een driedubbele verhoging weinig energie krijg.

We weten allemaal dat er een energiecrisis is en dat tarieven omhoog gaan. Maar spreek dat gewoon uit. Zeg dat jullie dat rot vinden voor iedereen en dat jullie er zelf ook niet voor kiezen. Leg uit hoe het zit, maar doe niet net alsof jullie me een gunst bewijzen met deze verhoging.

Ik werk zelf ook in de communicatie en heb de afgelopen twee jaar heel wat vervelende brieven moeten schrijven. Aan familieleden dat hun vader of moeder nog maar 1 keer per week wordt gedoucht in ons verpleeghuis omdat het personeel door corona ziek thuis zit. Of dat ze hun familie niet meer mogen bezoeken. Dan schrijf ik toch ook niet: goed nieuws: u mag uw moeder gewoon blijven zien. Achter glas. 

Goed bezig!

Nee, ik leg uit waarom we tot keuzes komen en ik toon bovenal mijn medeleven. Ik plaats geen juichende foto’s in mijn brieven maar geef een telefoonnummer waar de ontvanger van de brief terecht kan met vragen.

Dat wilde ik alleen even kwijt. Omdat u niet bereikbaar bent, doe ik dat gewoon hier op mijn eigen blog. 

Wij hebben het geluk dit te kunnen betalen, maar een hoop mensen kunnen dat niet. Voor hen komt zo'n mail helemaal hard binnen. Je zou er zowaar witheet van woede van worden. Dat is dan weer meegenomen, kan de thermostaat een graadje lager...

Ondanks alles, met warme groet,

Carolien

Caminootje Sibbe

De hele zomer was het er niet van gekomen, te druk, te warm, of andere plannen.... Maar op een mooie herfstdag vorige week, liepen we weer een mini camino en wel in Sibbe (bij Valkenburg).

Sibbe ligt hoop op een heuvel en we hebben behoorlijk wat geklommen. 

Deze regio staat vooral bekend om zijn mergel. Overal zie je die terug: in de huizen, de restanten van bouwwerken en de grotten.

Je kunt zelfs 8 kilometer door de grotten fietsen. 

Maar wij bleven vandaag bovengronds. Waar ik natuurlijk ook weer hartjes spotte.

En waar we weer de nodige leuke stalletjes langs de weg tegenkwamen.

En nieuwsgierige diertjes:

Hoewel het zonnetje volop scheen, was ook de herfst al zichtbaar.

Kortom: weer een fijne route! Ik had het wandelen echt gemist, dus snel weer een volgende..

Liefs,

Carolien

3 x Frida Kahlo DIY

De eerste keer dat ik haar werk zag was in het blad Flow. De uitgesproken Frida Kahlo die bekend staat om haar bonte zelfportretten. Hoe kleurig die zijn, des te treurig was haar leven eigenlijk. En toch liet ze zich nooit kisten. Dat verklaart ook haar populariteit denk ik.  

Naast haar kleurrijke aankleding en bloemen op haar hoofd, maakte vooral haar doorlopende wenkbrauw haar tot een icoon. Dat maakt het tevens gemakkelijk om haar te herkennen!

In plaats van een pompoen uithollen, toverde ik deze om tot Frida. Veel is er niet voor nodig zoals je ziet. Mocht je een mondje erbij leuker vinden, dan kun je met lipstick nog een kus geven als finishing touch!

Op Pinterest kom je de leukste DIY's tegen als je op Frida zoekt. En laat ik nu net bij het ontspullen de strijkkralen tegenkomen....

Frida leent zich ook goed voor het beschilderen van houten poppetjes (Bij Action voor €2,99 in alle formaten). Deze look-a-likes staan nu in de Pipowagen. 

Wat vind jij van het werk van Frida? 

Liefs,
Carolien

Een les over loslaten

 “Zullen we liever de tafel bij het raam nemen, daar is meer licht. Ik vind die hoek zo donker.” Ze lacht me toe en steekt haar hand uit. “Anneke”, stelt ze zich voor. “Als je het licht kunt opzoeken in het leven, moet je dat doen.”

Die openingszin blijkt al gauw haar levensmotto. Een zinnetje waar ze zich aan vasthield toen ze drie jaar geleden van een druk leven in het Gooi noodgedwongen verhuisde naar een verpleeghuis in Limburg. “Ik was 70 en stond volop in het leven. Ik had mijn huisje in het Gooi, veel vriendinnen, deed alles op de fiets. Ik was altijd druk. Zo ook die ene dag. Ik had de boodschappen binnen en wilde ze gauw inruimen om naar mijn volgende afspraak te gaan: het gezin waar ik op kinderen paste. Toen viel ik over een matje in huis.” Het is even stil. Haar armen rusten op de leuning van haar aangepaste rolstoel. Na een korte adempauze vervolgt ze haar verhaal. Hoe ze bij die val onmogelijk overeind kon komen. Pas de dag erna werd ze door een kennis gevonden en naar het ziekenhuis gebracht waar ze een driedubbele nekbreuk constateerden met een dwarslaesie als gevolg.

“We weten niet of je moeder ooit nog kan lopen.” Die zin spraken de artsen uit tegen haar enige dochter, die ze door het jong overlijden van haar man grotendeels alleen heeft opgevoed. Het raakt haar nog steeds als ze daaraan denkt. “Ik lag er voor dood. Mijn zus was al de begrafenis aan het regelen.” Maar ze kwam er bovenop en ging revalideren. “Ik kon niets meer zelf” blikt ze terug. “Mijn tanden poetsen, zelf naar de wc, alles moest ik weer leren. Ik kreeg mijn armen niet meer omhoog en kijk nu eens.” Ze tilt haar arm in de lucht en kijkt er zelf bijna verbaasd naar. “Wat een rijkdom dat ik dit weer kan!”

"Wat een rijkdom dat ik mijn arm weer kan optillen"

Ze leerde het allemaal weer hier in het zuiden. Geen logische stap vanuit het Gooi merk ik op. “Mijn dochter woont in Limburg en wilde me in de buurt hebben” licht ze de keuze toe. “En hier was als eerste plek. Ik kende Limburg alleen van de wandelingen in Noorbeek, vroeger met mijn vader. In Kerkrade was ik nooit geweest, maar ik vond het gelijk leuk. Een fijne mentaliteit en veel minder gehaast dan in het Gooi. Ik voelde me hier meteen thuis.” Ook over haar nieuwe woonplek is ze erg te spreken. “Er is altijd iets te doen hier en ik doe overal aan mee. Van yoga en rolstoeldansen tot kienen en schilderen.” Dat laatste vindt ze het leukste. “Het is ontspannend om creatief bezig te zijn. Ik ga ook graag naar het kapelletje hier of naar de bibliotheek in het centrum.” Haar leesbril hangt dan ook pontificaal om haar nek, als een dierbaar sieraad. “Ik lees zo graag. Over astrologie en alternatieve geneeswijzen. Maar ook elke dag de krant. Wat speelt er veel nu hè? Oorlog, corona, de stikstofcrisis. Ik ben ook geïnteresseerd in politiek. Dan knip ik interessante stukjes uit en plak ze in een schrift. Dat knippen en plakken is dan weer hele goede therapie. Echt, ik kwam altijd tijd tekort en daarin is niets veranderd…”

"Ik kwam altijd tijd tekort en daarin is niets veranderd"

De tijd die ze nu heeft om rustig te lezen, ziet ze ook als een cadeautje. “Het hele leven is een cadeautje,” zegt ze plots heel serieus. “Ik geniet elke dag, weet je dat? En ik heb nog steeds al mijn contacten behouden met vriendinnen en clubjes waar ik bij was in het Gooi. Dan komen ze een dagje met de trein naar Kerkrade en dan hebben we zo’n lol!”

“Dat begrijp ik” zeg ik en ze lijkt even verbaasd. “Dat al uw vriendinnen willen blijven komen. Zo positief als u in het leven staat.” Ze wuift het weg. “Dit is hoe ik in elkaar zit. Ik kan uren naar de wolken buiten staren, de mooie luchten. Natuurlijk heb ik een harde les gehad. Eigenlijk speelt loslaten de grootste rol in mijn leven. Je moet niet willen vasthouden aan zaken die zijn geweest. Als je loslaat, kun je oprecht weer gelukkig zijn…”

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Deze column schreef ik voor ons zorgmagazine. Voor elk nummer ga ik koffiedrinken met iemand die zorg ontvangt en over die ontmoeting schrijf ik een stukje. De naam van mevrouw heb ik om privacy redenen gewijzigd.  

Analoog foto's maken: weer helemaal hip!

Snap snap snap. Heel veel foto's maken en de helft meteen weggooien. De beste bewerken en op Instagram zetten. Whoop: de hartjes. Niet genoeg likes? Dan haal je de foto er zo weer af. Fotograferen is bijna een wegwerphobby geworden. Hoe anders was het vroeger toen je maar 36 kansen had om je reis of dagje uit vast te leggen? Door een klein zoekertje je kader bepalen en vervolgens ruim een week wachten op het resultaat... Met die woorden werd ik getriggerd om mee te doen aan een analoge fotosafari in Heerlen afgelopen woensdag.

Dit was het idee. Voor 15 euro krijg je een analoge camera te leen met rolletje en een bingokaart met opdrachten. Dan ga je de stad in, je schiet je rolletje vol en levert het weer in. 

De opdrachten waren heel breed: van een portret tot een dier of iets dat typisch is voor Heerlen. Maar ook iets moeilijker als: reflectie, vergane glorie, een bewegend object en neonlicht. 

Voor mij voelde het redelijk vertrouwd, ik heb het 'vroeger' altijd zo gedaan. Maar mijn vriendin die 17 jaar jonger was vond het des te spannend. Ze vertelde: "Ik herinner me altijd dat mijn ouders vroeger op vakantie zeiden: we moeten twee foto's bewaren voor de terugreis. Hilarisch!" 

Ik moest wel weer even wennen aan dat kleine zoekvenstertje en ik had steeds de neiging om mijn foto op het scherm te controleren. Je bent ook veel kritischer wat betreft de juiste invalshoek voordat je afdrukt. Omdat er een wedstrijdelement aan verbonden was, probeerde je ook niet te gaan voor de standaard plaatjes. Het maakte dat we uit onze comfortzone gingen door 'vreemden' aan te spreken of ze op de foto wilden. Zoals dit meisje van ons favoriete koffiezaakje.

Het was een super leuke middag en een paar dagen later konden we onze foto's in een enorme expositie (3000 stuks!) bekijken. Of liever: goed zoeken. 

Drie keer raden welke foto hieronder van mij is? :)

Dit was mijn uitvoering van 'neon licht'. Tegelijk ook een beetje reflectie. 

Het werd geen hoogdravende fotografie (ik miste mijn bewerkingsprogramma) en we wonnen niks, maar we hadden een super leuke middag en hebben heel veel meer van Heerlen gezien dan we kenden.

Ik heb vroeger heel veel analoog gefotografeerd (ik wist toen alleen niet dat het zo heette, haha). Diverse camera's versleten en ook een hele tijd bij Filmpost gewerkt: een fotozaakje waar ik op zaterdagen heel wat rolletjes in camera's heb gezet en er ook weer uitgehaald. Bizar, hoe lang geleden dat lijkt!

Over een tijdje, als de expositie voorbij is,  mag ik het mapje met foto's gaan ophalen en kan ik nog eens rustig kijken wat het geworden is. 

Deze activiteit vond overigens eenmalig plaats in het kader van het Cultura Nova Festival in Heerlen. Maar je kunt het natuurlijk ook zelf doen, met een wegwerpcamera bijvoorbeeld. Of wie weet heb je nog een exemplaar in je kast?

Liefs,

Carolien

De zinnetjes van Lien

Wie het blad Flow regelmatig leest kent wellicht De zinnetjes van Aaf. Deze columniste, Aaf Brandt Corstius, verzamelt zinnetjes of quotes die ze in het dagelijks leven terloops opvangt en die haar aan het denken zetten. Ik vang niet vaak een zin op die me écht aan het denken zet. Vaak zijn het toch clichés die je kunt dromen. Tot vorige week.

Ik was bij mijn kapster en we hadden het, zoals altijd, over van alles en nog wat. Ze komt van oorsprong uit voormalig Joegoslavië en spreekt haar zinnen met veel nadruk uit. Misschien was het dat, of het feit dat ze erbij ging zitten en oogcontact zocht.

We kwamen te praten over de hoge prijzen in de winkels. Hoeveel duurder alles is geworden door de coronacrisis en de oorlog in Oekraïne. “Niet te geloven” zegt ze en schudt haar dikke haardos. Ik benoemde vervolgens mijn eigen ervaring met producten die ik te duur vond en teruglegde in het schap. Zoals amandelmeel (ruim 8 euro), pijnboompitten (ook 8 euro) en een plat doosje Frambozen, waar misschien 10 stuks inzaten, voor drie euro.
Hap, slik, weg. 

Ze stopte met het kammen van mijn haar, ging op haar draaikruk zitten en schoof naar me toe zodat we oogcontact hadden. “Maar Carolien…” sprak ze, bijna plechtig en pakte mijn arm vast. “Je moet nooit bezuinigen op gezond eten.”

Dat was het zinnetje dat ze sprak. Een zin die ik wellicht al eens ergens eerder heb gehoord, met andere woorden, door iemand anders uitgesproken, maar die nooit zo was binnengekomen.

Je moet nooit bezuinigen op gezond eten.

“Jouw lichaam is je belangrijkste bezit, weet je dat" ging ze op serieuze toon verder.  "Je moet er goed voor zorgen, het is je motor. Je mag overal op bezuinigen, maar niet op je gezondheid.”

Ik zag mezelf ineens langs de schappen bij Albert Heijn lopen en gedachteloos de Cote D'or of Tony Chocolloney-repen in mijn kar doen. In dezelfde prijsklasse als de frambozen.
Hap, slik, weg.

Sindsdien spookt dat zinnetje constant door mijn hoofd als ik boodschappen doe. En ik handel er ook naar. Zo kocht ik al herhaaldelijk frambozen en heb ervan gesmuld. Ik kocht amandelmeel en bakte heerlijk bananenbrood en ik heb noten in alle varianten in huis. Volgens mij is het zinnetje een blijvertje... 

Heb jij onlangs een zinnetje gehoord dat jou aan het denken heeft gezet?

Liefs,
Carolien

De Belgische Ardennen

Het was een zalige zomer! We verbleven dicht bij huis zodat de hondjes mee konden. En toch hadden we het gevoel in een compleet andere omgeving te zijn: de Belgische Ardennen.

We verbleven in La Roche en Ardennen (provincie Luxemburg), zo'n beetje het hart van de Ardennen. Vanuit Zuid-Limburg is het nog geen twee uur rijden. Je bent er sneller dan in Amsterdam. En toch voelt het ver weg, door de bergen en de Franse taal die je overal ziet en hoort.

Het gebied de Ardennen is verdeeld over drie landen: België, Luxemburg en een klein stukje Frankrijk. Het gebergte dat de omgeving overal typeert is meer dan 300 miljoen jaar oud. Ter vergelijking: de Pyreneeën en het Himalaya gebergte zijn 50 en 60 miljoen jaar oud. 

Het hoogste punt ligt op 694 meter hoogte.

Ook voor ons huisje moesten we behoorlijk berg op, maar we werden dan elke dag getrakteerd op dit uitzicht.

Het centrum doet een beetje denken aan Valkenburg met z'n souvenirwinkeltjes en een ruïne (op onderstaande foto tussen de twee huizen in). 

En natuurlijk heel veel bier. Meer dan 300 soorten (en ik lust er geen een, haha)

Door de oude materialen van de panden en nostalgische uithangborden waan je je in Frankrijk. 

En natuurlijk door de taal, alhoewel er ook bijna overal Nederlands wordt gesproken.

Een bezoek aan de kasteelruïne is een van de high lights. Een flinke klim, maar het uitzicht dat je krijgt is echt geweldig. Op de foto zie je de kerk van het stadje. 

Toen we er waren, was net een grote roofvogelshow gaande, waarbij de gieren en uilen over de rotsen vlogen. s avonds zijn er lichtshows en ontmoet je met een beetje geluk (of niet) het spook Berthe, dat volgens de verhalen nog steeds in het kasteel rondzwerft.

Ik kon me vooral vergapen aan de mooie huisjes, vaak rijkelijk versierd met bloemen.

Helaas was door de droogte de rivier l' Ourthe niet begaanbaar. Dus er viel niets te kajakken. 

Het hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) was een wandeling in Herou. Een tocht van maar 4 kilometer, maar ontzettend zwaar door de enorme klim en de rotsen waarover je moest lopen. Het staat bekend als het mooiste stukje Ardennen en dat geloof ik gelijk. Aan de rotsen hangen kettingen waarmee je kunt afdalen naar het dal beneden.  Hoe steil het was komt op de foto niet zo goed naar voren, maar ik voelde mijn kuiten nog een hele tijd branden!

En mooi te zien dat tussen al die rotsen heel wat plantjes toch hun weg naar het zonlicht vonden, zoals deze heideplantjes.

Wat ik miste in dit gebied (met uitzondering van het centrum) zijn de cafeetjes waar je een lekkere kop koffie kunt drinken of kunt lunchen. Daar moest je echt naar op zoek en dan nog is het vaak weinig idyllisch. Wat dat betreft zijn we maar goed verwend in Zuid-Limburg.

Ook de dagen thuis waren super fijn, heerlijk in en om het zwembad. Mijn neef uit Spanje bezocht ons en ik ging zelf op bezoek bij mijn vroegere buurmeisjes die nu in Utrecht wonen (wat een leuke stad is dat toch). En zo gingen de dagen voorbij.....  

Nog een weekendje en dan: back to work. Ik ben er nog niet klaar voor en deze leukerd ook niet. Jij wel? En was jij al eens in de Ardennen?

Liefs,

Carolien

Vakantie!

Het is zover... zomer vakantie! Nou ja, zomer was het natuurlijk al weken met dit mooie weer, maar nu dus ook zeeën van tijd om daarvan te genieten! En dat ga ik dus ook doen. Over drie weken ben ik terug!

Nog even een paar fotootjes van een nieuwe pluktuin hier in de buurt. 

Ik heb een vriendin die gids is bij Natuurmonumenten en mij de mooiste diertjes laat zien. Ze woont in de straat dus regelmatig appt ze me. Wil je een gespikkelde houtvlinder zien? Dan moet je NU komen.

Met een andere vriendin liep ik weer een Caminootje, door Heerlen dit keer. Ik ken de stad vooral van de winkels, maar er blijkt ook erg veel groen te zijn.

Welke paden ik de komende tijd ga bewandelen, dat vertel ik je als ik terug ben.

Fijne zomer!

Liefs,
Carolien