De neus vol....

Ook zo coronamoe? Vanavond weer een persconferentie, ben benieuwd wat de nieuwe maatregelen ons gaan brengen. Op mijn werk is het alleen maar crisiscommunicatie. De ene nieuwsbrief na de andere om met medewerkers te communiceren over alle regels.

"Kun je ook nog een stukje opnemen over het foutief gebruik van de mondkapjes" vroeg mijn manager. Het blijkt dus dat in de praktijk de mondkapjes wel gebruikt worden, maar niet persé op de plek waar ze thuishoren. Van bungelend aan een oor tot onder de neus. 

Dat bracht me op het idee deze foto op te nemen.

 

Ceesje weet wel hoe het moet en is daarmee in één klap beroemd binnen de zorg. 

Eigenlijk had ik gehoopt in deze periode van het jaar met hele andere dingen bezig te zijn, zoals de intocht van Sinterklaas of de eerste kerstmarktjes afstruinen. Maar dat zit er nog niet echt in. Dan maar thuis wat freubelen. 

Nu het Roemeentje toch begint te wennen aan zijn rol als fotomodel besloot ik maar meteen door te pakken voor de jaarlijkse kerstkaart. 

Ik had dit leuke idee op Pinterest gezien: 

Piece of cake leek me! Gewoon een dotje stroop op die neus en deppen in sprinkels. Het eerste obstakel was het vinden van die bolletjes in kerstkleuren. Uiteindelijk iets gevonden dat erop leek. 

Obstakel 2:

De Griek wil alle aandacht en duwt Ceesje naar de achtergrond. 

Dus besloot ik maar met haar te beginnen. 

Obstakel 3:

De stroop is reuze lekker en wordt er gelijk afgelikt, waardoor er nog maar een paar bolletjes blijven zitten:

Obstakel 4:

De bolletjes verkleuren omdat ze nat worden en de stroop zit inmiddels op mijn telefoon. Het model blijft vervolgens likken.

Het verloopt dus allemaal erg ... uh... stroperig.....

Toch maar overstappen op een ander model, maar ook die vindt de opdracht om niet te weerstaan.

Na een uur nog geen kerstfoto en de honden hebben een overschot aan suiker binnen. Weer braaf terug naar mijn corona-nieuwsbrieven.

We hebben er allemaal een beetje de neus van vol....

Vraagje erbij?

In mijn vorige post over Mangomomentjes schreef ik over een thuishulp die samen met haar klant elke dag een Pickwicktheezakjes-vraag beantwoordde. Eerlijk gezegd trek ik zelf dat labeltje altijd los, hang het in de theekan en kijk er verder niet naar. Jammer toch, want het zijn kleine momentjes van bezinning. En daarmee kwam ik op het idee voor deze blogpost. 

Over deze hoef ik niet lang na te denken! Ik wil minder snoepen in de avond. Overdag eet ik gezond, ik probeer ook elke dag mijn 10.000 stappen te halen en vervolgens ga ik aan de chocolade. En koek. En soms nog chips. En vergeet de dropjes niet.... Dat dus!

Naar dit moment waarop ik mijn blogpost plaats en voor mij doorgaans het weekend begint. Door corona is het weer gigantisch druk op het werk. Ik werk al weken veel meer dan mijn gebruikelijke uren, inclusief het weekend, dus ook mijn vrije dagen worden opgeslorpt. Twee weken geleden was het zelfs dubbele crisis toen een van onze bewoners 48 uur vermist was. Daarbij komt dat 1 collega ziek thuis zit. Dit weekend hoop ik eindelijk weer eens vrij te hebben en daar ga ik van genieten. Mij niet bellen!

Ik huil niet gauw, maar vorige week wel. De Griek was weggelopen onder het wandelen. Nu gebeurt dat wel vaker als ze een konijntje ziet, maar ze komt altijd binnen 10 minuten toch weer terug. Toen dus niet.  Het werd al donker, ik bleef roepen, maar geen enkel signaal. Toen het ook nog ging knallen met vuurwerk, wilde de andere zwerver (die niet los kan) geen stpa meer zetten. Dus terug naar de auto met de één en de ander weer gaan zoeken. Toen heb ik manlief huilend gebeld. "We zijn haar nu echt kwijt" snikte ik door de telefoon. Maar een tien minuten later kwam ze toch aangerend. In totaal ruim een uur weg geweest. Ik was in gedachten al een Facebook-oproep aan het bedenken. 

De hondjes (als ze niet weglopen dan, haha). Ik vind het zo gezellig om er twee te hebben en zeg wel elke dag hoe blij ik met ze ben. Zeker nu in tijden van het thuiswerken is dat extra gezellig. 

Ja, maar ik geloof ook heel erg in het lot. Dat dingen zo moeten zijn of dat bepaalde mensen op je pad komen met een reden.

Ik hou niet van spelletjes! Als mijn dochter vroeger aan kwam lopen met de doos Mens Erger je Niet of wat dan ook dacht ik: oh nee, ik wil niet! Knutselen wel, maar spellen? Ik heb daar op de een of andere manier geen geduld voor, ook nooit gehad. Mijn vader wilde altijd Rummikuppen en als ik dan geen zin of tijd had zei hij beledigd: er komt een dag dat je daar spijt van krijgt. En ja, ik zou het nu graag nog eens met hem willen spelen...

Ik schreef er in 2016 (!) deze blogpost over. En ik vind hem eigenlijk nog wel heel actueel en sta er nog steeds achter. Maar nu ben ik wel benieuwd... lees jij de vragen op de theezakjes? En is er nog een vraag die je mij zou willen stellen?

Liefs

Carolien

Mangomomentjes

Kennen jullie de term Mangomoment? Het zijn korte momentjes die doorgaans niet gepland zijn en niets kosten, maar wel een groot gevoel van vreugde geven. De term is vooral bekend in de zorgwereld, waar hij ook is ontstaan. Toen aan een terminale patiënte in België gevraagd werd wat ze nog graag zou willen, antwoordde ze: een mango eten. Die mango kwam er. Liefdevol in kleine stukjes gesneden en haar ogen glinsterden.

Ook in onze zorgorganisatie zetten we regelmatig de vraag uit: wat was jouw Mangomoment deze week? En daar krijgen we vaak mooie reacties op. Het leek me leuk om er een paar met jullie te delen. Zeker omdat de zorg nu zo sterk onder druk staat en om te laten zien dat er ook hele mooie dingen gebeuren..... 

Een begrafenis 'aan huis'
Een bewoonster van een wijkzorgcentrum verloor onlangs haar echtgenoot aan corona. Haar gezondheid liet het niet toe om de crematie bij te wonen. Een verpleegkundige vond dat hartverscheurend en regelde dat de afscheidsdienst inclusief de koffietafel in het verzorgingshuis kon plaatsvinden. Hoe mooi is dat?

Pools praten
Een nieuwe bewoonster in een wijkzorgcentrum bleek uit Polen te komen. Ze had last van heimwee en vond het lastig aan de nieuwe woonomgeving te wennen. Een van de medewerksters besloot  via You Tube een spoedcursus Pools te doen en leerde de basis dingetjes, zoals goedemorgen, hoe gaat het? Toen ze dat geleerde in de praktijk bracht, straalde de bewoonster van oor tot oor. En nu begroeten ze elkaar elke dag in het Pools.

Een bijzondere trui
Een huishoudelijke hulp kwam bij haar klant, een paar dagen nadat de mevrouw van het echtpaar was overleden. De heer des huizes had haar kleding uitgezocht en gaf die aan de thuishulp mee. "Jij organiseert toch regelmatig kledingparty's? Neem deze kleding van mijn vrouw maar mee", sprak hij. Van één trui in het bijzonder, haar lievelingstrui, wilde hij nog even afscheid nemen door eraan te ruiken. De thuishulp nam, zoals afgesproken, de kleding mee voor haar party, maar van de lievelingstrui maakte ze als verrassing een kussen voor meneer als herinnering. Daar zit hij nu elke dag mee op de bank.

Een bosje bloemen
Een klant in de thuiszorg belandde in het ziekenhuis. Zijn zorgverlener bezocht hem daar en trof hem verdrietig aan. "Vandaag is de trouwdag van mijn vrouw en ik en elk jaar geef ik haar een bos rozen. Dit is het eerste jaar dat me dat niet lukt. Dat vind ik het ergste van alles" De zorgverlener bedacht zich geen moment, hij kocht de rozen en bracht ze namens hem naar zijn vrouw, die niet in staat was naar het ziekenhuis te komen. Zo werd de traditie toch voortgezet.

Een bieb in de auto
Een verpleegkundige in de wijk heeft de achterbak van haar auto ingericht als minibieb. Als ze bij klanten komt die graag lezen, loopt ze met hen naar haar auto en mogen ze een boek uitkiezen.

Kopje Pickwick thee
Een van onze thuishulpen bespreekt met haar klant tijdens hun gezamenlijke theemoment altijd de vraag die op de PickWick labels staan. Met wie zou je een dag willen ruilen? Wat is je mooiste herinnering als kind? Daar geve ze allebei antwoord op en zo ontstaat een mooi gesprek. Inmiddels legt de thuishulp de vragen en antwoorden vast in een schriftje met mooie plaatjes erbij.  

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Toen ik pas bij de zorgorganisatie kwam werken, waren dit soort dingen 'not done' . Je moest een professionele scheiding houden tussen werk en privé. Ik herinner me het verhaal van een thuiszorgklant die met de Zonnebloem op vakantie wilde, maar niemand had die voor haar papegaai zou zorgen. De zorgverlener bood aan dat zij dat met alle liefde wilde doen, maar haar manager stak daar een stokje voor. Dat soort dingen kunnen nu gelukkig wel! Natuurlijk moet je er als zorgverlener nog steeds voor waken dat er een professionele afstand is, maar tegelijk mag je best eens iets extra's doen als jouw hart dat ingeeft. Want dat is toch ook waarom je dit vak kiest? Dat je iets voor anderen kunt betekenen?

Mangomomentjes zijn trouwens niet exclusief voor de zorg. Je kunt ze zelf altijd geven aan iedereen die het kan gebruiken. Aan je buurman die eenzaam is, of die collega die wel een lief kaartje kan gebruiken. Of extra aandacht voor je huisdier. Wat was jouw laatste Mangomoment?

Liefs,
Carolien

  

 

Ceesje's eerste verjaardag

Een jaar geleden kwam hij vanuit Roemenië in ons leven. Met zijn 10 jaar oud en gedeeltelijk tandloos bekje had niemand zich nog voor hem gemeld. Maar wij vielen voor hem. Als een blok.

En dus was er op die eerste verjaardag, de dag waarop zijn tweede leven bij ons begon, taart. Hondentaart wel te verstaan. 

Ceesje kijkt inmiddels nergens meer van op. Hij voegt zich dankbaar in het gezinsleven. En doet mee aan alle tradities, zoals ook Halloween :)

Het afgelopen jaar heeft hij veel geleerd. En het was beslist niet altijd makkelijk. Bezoek vindt hij nog steeds erg spannend, zeker bij mensen die hij niet eerder heeft gezien en dan gaat hij soms flink tekeer. En als het heel hard regent wil hij alleen nog maar naar buiten en graaft hij voor zichzelf ergens onder een struik een kuil. Dan merk je toch dat hij zijn leven lang op straat heeft geleefd, dat is zo anders dan wanneer je een hond van een jaar adopteert.

De grootste uitdaging nu is het vuurwerk dat al regelmatig wordt afgestoken, met name in het weekend. Dan loopt hij zwaar hyperventilerend door het huis te trippelen en is er niets dat we kunnen doen om hem gerust te stellen (tips voor een vuurwerkvrije vakantieplek zijn heel erg welkom!) 

Manlief sprak laatst de woorden: als we dit alles vooraf hadden geweten, waren we er misschien niet aan begonnen. Maar daarmee zijn dochterlief en ik het niet eens. Soms is het beter dat je dingen vooraf niet weet. En liefde overwint alles. 

Liefs,
Carolien

Camini de Reuzenroute

We liepen weer een nieuwe Camini: de Reuzenroute. En hij was reuze in kilometers: 12,5 om precies te zijn. Voor doorgewinterde wandelaars is dat wellicht peanuts, maar wij vonden hem best pittig. Maar vooral ook erg mooi!

De term 'reus' komt van de watertoren in Schimmert, die ook wel 'de Reusch' genoemd wordt vanwege zijn imposante formaat. Van heinde en ver al te zien!

Sinds kort is er ook een restaurant in de watertoren gevestigd en de ingrediënten van de maaltijden komen voor het grootste deel uit de eigen omgeving.  Er was dan ook fruit in overvloed: van appels en peren tot kruisbessen, maar ook granen en aardappels. 

 

Het was een prachtige herfstdag; de zon liet zich volop zien. Dus veel vitamine D opgedaan! 

De eerste vijf kilometer gingen alleen over velden, maar het was allesbehalve saai. 

.

Daarna kwamen we in het dorpje Groot Haasdal aan.  Voorheen stond hier een monumentale mammoetboom van 30 meter hoog en 150 jaar oud. Maar na een storm in 2015 was 'ie het haasje en brak af. Een kunstenaar heeft er toen een haas uit gekapt. 

Via de haas in het veld kwamen we uiteindelijk in het Ravensbos. De kleuren, de stilte, het licht.... het was net een sprookje!

Op deze locatie is een tijdje terug de Efteling-serie Ravelijn opgenomen.

Bij een reuzenroute hoort natuurlijk ook een reuzen paddenstoel:

Het was best afzien, vooral omdat dit ons enige eten was (gelukkig zijn we altijd goed voorbereid, haha)

Terug het veld in...

En via Klein Haasdal weer terug. Wat een leuke huisjes!

En natuurlijk de nodige kapelletjes. Het blijft tenslotte toch het katholieke Zuiden!

Maar ook een Joodse begraafplaats.

Ook altijd leuk: een minibiebje. We namen nog een leuk boek mee.

En dit soort bordjes langs de weg. Love it!

En daar komt de toren langzaam weer in zicht.

En toen was het tijd voor ....

Hier kon je je wandelschoenen letterlijk aan de wilgen hangen :)

De stempel mochten we zelf zetten bij deze leuke camping. Hij stond al op ons te wachten!

Yes, we dit it! Onze langste route tot nu toe.

Nog maar twee stempels te gaan!

Liefs,

Carolien

 

DIY - talking sticks

Goed kunnen luisteren. Het is een vaardigheid die we niet altijd even goed beheersen. Want hoe  verleidelijk is het om je eigen verhaal te doen? In India werken ze op scholen en ook in vergaderingen met 'talking sticks'.  Degene die de stok in handen heeft mag het woord doen; de rest luistert.

Dit zijn niet zomaar stokken, maar handgemaakte exemplaren, voorzien van symbolen en tekens. Toen ik er deze week over las, kwam ik toevallig buiten een tak tegen waarin ik heel duidelijk een oog zag. Die schreeuwde om verder bewerkt te worden :)

Naast het beschilderen kun je van alles aan je tak hangen, touw, veertjes, kralen of schelpen.

Om de stokken optimaal te kunnen bewerken, haal je trouwens eerst de schors van de tak eraf en laat hem een paar dagen drogen. Dat kon ik met bovenstaande tak niet doen vanwege het oog. 

En dan is het ook gemakkelijker om ze een kleurtje te geven!

De stiften zijn van de Action en kun je ook gebruiken om stenen te verven. Een leuke bezigheid trouwens als je deze herfstvakantie iets creatiefs wilt doen. Je kunt ze zelfs, na een laagje lak, ergens achterlaten, net als de stenen.

Misschien nog een leuk briefje erbij om toe te lichten wat de bedoeling is (dan wel ergens overdekt wegleggen natuurlijk, bijvoorbeeld in een minibieb) 

Want het mooiste blijf ik de gedachte erachter vinden. Oprecht luisteren. 

Oproep

Wil jij dat er naar jou geluisterd wordt omdat je iets te vertellen hebt? Een dringende boodschap die je wilt delen, een mooi verhaal of een oproep voor het een of ander? Stuur me een DM met kort jouw verhaal en misschien stuur ik jou dan wel zo'n stokje toe. Dat is dan tevens je 'entreebewijs' om je verhaal te doen op mijn blog als gastblogger! Misschien kan het zelfs een soort estafettestokje worden om door te geven. Een soort 'stok achter de deur' om te blijven luisteren naar elkaar!

Liefs,

Carolien

Stappendwang

"Wil jij misschien mijn fitbit hebben?" Mijn vriendin overhandigde me een wit doosje en keek me vragend aan. Sinds zij een i-watch heeft, is hij overbodig geworden en ze dacht meteen aan mij. Dat leek me wel wat. 

Ik installeerde de app, deed het horloge om en gelijk op de eerste dag behaalde ik tegen de avond de aanbevolen 10.000 stappen. Ik voelde de vibraties trillen op mijn arm, vuurwerk ging af en naast de vele sterretjes zag ik als bonus een raket naar de maan schieten. 

De volgende dag, een (thuis)werkdag bleek het vuurwerk een stuk lastiger te behalen. Zesduizend stappen stonden er 's avonds op de teller. Zo weinig? Maar ik was toch ook met de honden gaan lopen? Kennelijk waren die ommetjes niet genoeg en ik had gewoon teveel uren gezeten. De dag erna deed ik extra mijn best, maar de teller kwam niet hoger dan 8000.  Die 10.000 stappen moesten toch wel te halen zijn? Elke dag afsluiten met vuurwerk, dat werd mijn nieuwe obsessie. 

Al een paar dagen op rij heb ik dat doel bereikt. Ik maak nu de wandelingen met de honden een stukje langer en tijdens mijn werkuren bouw ik extra beweging in. Telefoontje aannemen? Daar ga ik nu bij lopen. Opdracht afgerond, dan even trappen lopen door het huis (geloof me, het is hier nog nooit zo opgeruimd, want onderweg neem ik van alles mee om het op de juiste plek te zetten). Mijn huisgenoten wennen als snel aan mijn nieuwste obsessie. "Jij wilt toch graag lopen, haal je mij even een kop koffie? Zet jij het vuilnis buiten? Geef jij de kippen even wat eten?" En ja, daar ga ik weer: alles voor de stappen. Op het werk vraagt een collega vandaag verbaasd waarom ik de auto zo ver weg heb geparkeerd. 

Het leuke van zo'n fitbit is dus dat hij motiveert om voldoende beweging te krijgen. Maar diezelfde huisgenoten die ervan profiteren, zijn lichtelijk geïrriteerd wanneer ik weer eens naar mijn schermpje staar en de tussenstand benoem. Ze noemen het een obsessie. Zeker als ik rond de tafel loop te ijsberen om net die laatste honderd stappen nog te halen.  

Nu ik ontdekt heb dat die fitbit ook je slaapgedrag bijhoudt, ben ik er nog meer mee bezig. Elke ochtend check ik tot op de minuut hoeveel diepe slaap ik heb gehad, hoeveel rem-slaap en hoeveel lichte slaap. En de minuten dat ik wakker heb gelegen. Maar dat zijn er doorgaans niet zoveel. Ik word namelijk doodmoe van die fitbit. En ik vermoed dat het niet eens door die 10.000 stappen komt....  

Dag van de Post

Morgen is het weer zover, de internationale Dag van de Post. En het leuke is.. ik heb nu mijn eigen kaartjes!

Zoals jullie misschien weten, verkoop ik op Instagram onder de naam @PakjeBoek mooie, tweedehands boeken voor stichting Savanah: een dierenopvang waar oude, mishandelde en verwaarloosde dieren een warm thuis krijgen. Die verkoop gaat super en ik heb inmiddels 2700 euro bij elkaar gehaald. Tijd dus voor een eigen huisstijl. En die maakte Esther van kaartje van Caatje voor me.

De kaartjes kwamen vandaag vers van de pers en zijn nu bij mij te koop voor 1 euro per stuk (exclusief verzenden). De opbrengst gaat ook weer naar de dierenopvang. Betalen kan gemakkelijk via een tikkie. Dus laat me weten als je interesse hebt. Er komen ook nog boekenleggers aan. 

De kaarten zijn van stevig karton (350 grams) en lijntjes op de achterkant.

En verder...

Op Instagram organiseerde ik op mijn persoonlijke account @Lien_la_la een kaartjesactie. Als het goed is, vult mijn brievenbus zich morgen met allerlei leuks. En zelf maakte ik ook de nodige post.

Voor een trouwe volgster die vandaag 60 wordt, toverde ik de Flow-box om tot Verjaardagsbox met 60 paper-goodies. 

Heb jij nog leuke post gemaakt de laatste tijd? 

Groetjes,
Carolien

De Route van de Rijkdom

Wist je dat 2021 het jaar van de Pelgrims is? Dat hoorde ik laatst pas. Komt dat even goed uit dat we net dit jaar besloten om 11 Camini's te lopen. Deze maand was dat route 8: de route van de Rijkdom in het Zuid-Limburgse Bemelen.

Het was weer een mooie route langs krijtrotsen. 

En heel veel stilteplekken. Daarom had deze ook de route van de stilte kunnen heten.

Overal verborgen in het bos, of net even van het pad af, lagen grotten. 

Deze Mariagrot is een uitrustplaats voor Pelgrims.

En even later kwamen we een stiltetuin tegen. 

Met heel veel stilteplekjes. 

Je kon je er ook inschrijven voor een hart meditatie.

Even doorlopend waanden we ons in Frankrijk met de uitgestrekte wijnvelden.

En dit soort mooie 'burchten'.

Elk 'huisje' vertelt een episode uit de kruisweg.

En weer een grot...

Je kreeg bijna het idee in Lourdes te zijn.

Maar ook op aardse hoogte was van alles te zien, zoals deze tijgerslak.

En heel veel maisvelden.

Normaal gaan we op de locatie waar we de stempel krijgen even een kopje koffie drinken of lunchen. Maar vandaag had ik andere plannen. Mijn wandelmaatje wordt namelijk volgende week 50, maar zit dan in Griekenland. Dus hadden we een klein feestje georganiseerd bij haar thuis, in de vorm van een surprise-high tea. Ik zette haar thuis af, reed (zogenaamd) door en daar zaten vriendinnen en haar moeder op haar te wachten. 

Dus een mooie afsluiter van deze route!

Liefs,
Carolien