De les lezen

"Weet je dat jij heel vaak geen richting aangeeft?"

Ze zit op de bijrijdersstoel. Haar Valentino tasje op schoot. "Als er niemand voor of achter me rijdt geef ik inderdaad geen richting aan" hoor ik mezelf verdedigen. Dochter werpt haar blik naar buiten. "Toch is dat niet goed. Je moet er voor jezelf een gewoonte van maken."

Ik zit met een rij-expert in de auto. Een rijbewijs heeft ze nog niet, maar sinds deze maand wel de theorie. En dus weet ze precies hoe het allemaal zit. Ik word voortdurend berispt. Maar ook de automobilisten om ons heen. "Die houten palen op de aanhanger steken veel te veel uit." Ze weet het allemaal. Van de doorgetrokken lijnen tot de het bevestigen van kinderzitjes. 

Ik denk terug aan de tijd dat ze naast me zat en geen enkele notie had. Dat we spelletjes deden: ik zie ik zie wat jij niet ziet... of gekke woorden verzonnen met de letters van nummerborden. Nog even en zij kan zelf achter het stuur. 

Als ik zie dat mijn tank bijna leeg is, besluit ik op de valreep de weg via Duitsland te nemen, daar is tanken net iets goedkoper. Bij de bezinepompen kijk ik naar het aanbod dat anders is dan in Nederland. E5, E10... Welke heb ik nu precies nodig? Ik pak mijn mobiel om manlief te bellen. Op dat moment draait mijn dochter het raampje van de auto open. "Als je moet weten welke benzine je nodig hebt, dat staat op de binnenkant van het tank klepje" tipt ze. 

Ik  trek het klepje open en daar staat het inderdaad.

Ik zie ik zie wat jij niet ziet...

Ik trek aan de slang en wacht tot mijn auto de benzine opslurpt. Dochterlief is verzonken in haar telefoon. Het nummerbord van de auto voor me begint met IB. 'Irritante bijrijder' denk ik in mezelf en moet lachen om mijn eigen grap. 

Irritant, ja soms. Maar stiekem ook wel een beetje handig..

DIY: pluizenbollen

Vorig jaar al zag ik hem voorbijkomen op Instagram: een DIY waarbij je paardenbloemen in de knop aan elkaar rijgt en die vervolgens een dag later 'ontpoppen' in pluizenbollen. Eerlijk gezegd was ik wat sceptisch: dat zou toch nooit zo mooi worden als op de foto's....

Maar proberen kan altijd!

Rijg een draad door het onderste deel van de knop zodat er een slinger ontstaat.

Leg hem neer onder een glazen stolp, of hang hem aan de muur. 

Kijk de volgende dag naar het resultaat:

Grappig om op te hangen, want ze blijven heel lang goed! Met haarlak kun je ze nog wat verstevigen, maar dat hoeft niet eens. 

Op Pinterest zie je tal van ideeën wat je er nog meer mee kunt: zoals piepkleine led (kerst)lichtjes erin verwerken. Toen ik bij de Action dit kleine 'gouden' doosje zag, kreeg ik gelijk een eigen idee.
 

Stop je mooiste pluizenbol in een doosje en typ er een persoonlijk tekstje bij. Leuk als klein cadeautje of gewoon voor jezelf om naar te kijken.

Fijn Pinksterweekend!

Liefs,

Carolien

Leuk lunchen in Limburg

Zuid-Limburg staat natuurlijk niet alleen bekend om haar heuvels, vakwerkhuisjes en mooie natuur, maar ook om het Bourgondische leven. Er zijn hier heel wat leuke en knusse eetgelegenheden. Afgelopen maand ontdekte ik twee nieuwe plekjes. En omdat ik weet dat verschillende volgers vaker naar het zuiden op vakantie komen, wil ik ze hier met jullie delen. 

 

Ik hoor je al denken? Dit is toch een kringloopwinkel? Nou ja, een beetje wel, want een deel van de inboedel kun je gewoon kopen, maar het is in de eerste plaats een restaurantje: gasterij de Koffiemeulen in Valkenburg. Het is gevestigd in een oude, monumentale watermolen. Je snapt wel dat ik hier mijn ogen heb uitgekeken. 

Overal ligt, staat en hangt wel iets uit lang vervlogen tijden. En het eten wordt geserveerd op servies uit grootmoeders tijd. Wat het voor mij helemaal compleet maakte, was de Franse muziek op de achtergrond. Edith Piaf schalmde haar chansons de ruimte in, waardoor ik me echt even in Parijs waande.   

Het ligt in het centrum van Valkenburg en dat is sowieso een geweldig stadje met sfeer. Dus als je er bent, zeker eens naartoe gaan!

Nog iets zuidelijker gingen we naar Breakaway in Sint-Geertruid, tegen de Belgische grens aan. Dit is onlangs geopend en is het eerste volledig plant based/ vegan restaurant in Limburg. Het ligt in een heerlijke natuurlijke omgeving.

Alles is veganistisch. De feta is gemaakt van kokosmelk en zelfs in je cappuccino krijg je havermelk. Dat laatste had ik al eens ergens anders geproefd en het smaakt heerlijk!

En niet onbelangrijk: een super hartelijke gastvrouw die alles zelf bereidt, zoals ook deze curry soep.

Wil je ook eens vegetarisch lunchen? Breakaway ligt in het landelijke St Geertruid, een prachtig omgeving om te wandelen ook! Klik op de links naar beide websites.

Waar ligt jouw favoriete lunchtent?

Liefs,

Carolien

Op bezoek bij monniken

We hebben de pas er goed in. Soms lopen we er maanden géén en dan weer twee per maand: caminootjes, oftewel mini pelgrimsroutes. Deze keer door het Zuid-Limburgse Vijlen. Het was weer een prachtige route, waar we op het einde in een Abdij eindigden tussen de monniken.

Op de Heuvel van Mamelis bij Vaals ligt deze prachtige abdij, verscholen in het groen. Zo vaak langs gereden en wel eens gefantaseerd hoe het leven daar binnen zou zijn... Maar daar zou je toch niet zomaar naar binnen kunnen? Totdat we op onze routekaart zagen dat we op deze plek een stempel in ons Pelgrimspaspoort konden halen.

In de Abdij Sint Benedictus wonen 14 monniken in  de leeftijden van 28 tot 80 jaar, afkomstig uit diverse werelddelen. Ze leven er in soberheid, hebben geen bezittingen (nog geen horloge) en zijn allen kaal geschoren om geen onderscheid te kunnen maken qua uiterlijk. Ze dragen allemaal een zwarte jurk met cap. 

Dat ze sober leven bleek ook uit de gehele inrichting: strakker dan strak. Geen enkel schilderij of iets aan de muur. De grote poort ging zowaar open en we liepen schoorvoetend door de lange gangen. Af en toe stond een kamer open, maar daar stond dan alleen een stoel en een bureau. “Kom we gaan terug” fluisterde mijn vriendin, maar ik wilde onze verdiende stempel en dus besloot ik om dapper op de voordeurbel te drukken. Via de intercom meldde ik me en de conciërge liep ons even later tegemoet. Hij zette de stempel in ons paspoort en zei vervolgens: “over tien minuten is een korte mis van een kwartier, jullie zijn welkom.”

De klokken begonnen te luiden en galmden door de lege gangen, zoals acht keer per dag het geval is. We besloten aan te sluiten op de achterste bank, met nog een drietal buitenstaanders en een verder lege kerk. De monniken namen geruisloos hun plek volgens vaste looplijnen. Na een vluchtige knieling en buiging namen ze plaats in de banken tegenover elkaar en galmden Gregoriaanse liederen vanuit een heel groot boek. Eerst de ene groep monniken en vervolgens als een antwoord op hun gezang was de andere groep aan de beurt. Een gebed in stereo liet ik me later vertellen.  Tussendoor namen ze diverse poses aan die me aan mijn yogalessen deden denken. Zo snel dat ze kwamen opdagen, zo snel waren ze na het laatste gezang ook weer weg. Verdwenen in die lange gangen met hun jurken die hun bewegingen extra ritme gaven.

Een man in een spijkerbroek hield de zware deur voor me open bij het naar buiten gaan. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om hem een paar vragen te stellen. Of hij er ook woonde bijvoorbeeld. Hij lachte: “ik ben hier op retraite. Al acht jaar lang doe ik dat een week per jaar. Even tot rust komen.” Die rust vindt hij daar tussen de Limburgse heuvels en de rituelen van de bewoners volgend. “Ik heb wel mijn iPhone bij me” bekende hij vervolgens. “Ik wil op z’n minst kunnen opzoeken of het morgen gaat regenen.”

Ora et la bora. Nooit eerder kwam een gezegde zo tot leven als daar op die plek. Bid en werk. Meer is er niet. Iedere monnik heeft zijn eigen taak, maar elke vijf jaar worden die gewijzigd om te zorgen dat ze zich niet teveel hechten aan hun ambt. 

De rest van de dag vroeg ik me af hoe het moet zijn om in totale stilte te leven, zonder ook maar enige bezittingen. Om 4.50 begint hun dag. Er is geen tv, geen WIFI, niets…Ja een atelier waar ze kunnen beeldhouwen.

Nooit eerder liepen we een camino waar het woordje 'bezinning' zo centraal stond.

Nog even wat foto's 'en route':

In Vijlen is een piepklein dorpswinkeltje waar je je in lang vervolgen tijden waant en waar dit soort nostalgische producten te koop zijn:

Leuke plek om te lunchen gevonden.

En als toetje op de taart dus een stempel op de kaart!

Liefs,

Carolien

Maandelijkse dingetjes

Toen ik maandag met een vriendin aan het wandelen was, hadden we het over back ups maken op de computer. Ze keek op haar horloge en zei ietwat verschrikt: "vandaag is het weer zover." Het was die dag 1 mei en elke eerste van de nieuwe maand maakt ze een back up, zodat ze het niet kan vergeten. "Zo heb ik een heel lijstje met dingen die ik de eerste van elke nieuwe maand doe" sprak ze.

Nieuwsgierig vroeg ik door. Ik ben fan van lijstjes maken, maar maand-lijstjes heb ik niet. Wat staat er dan nog allemaal op, vroeg ik. "Gewoon" antwoordde ze en haalde haar schouders op voordat ze met haar opsomming van start ging.

-Tandenborstel vernieuwen
-Hond op de weegschaal zetten en gewicht noteren
-Matras in bed omdraaien
-Financiën van de maand opmaken en eventueel iets apart zetten op een spaarrekening
-Kamerplanten mest geven
-Telefoon opschonen door de foto's van die maand over te zetten naar de laptop
-en dus die back up maken.

Dat doet ze dus elke maand, steevast op de eerste van die nieuwe maand. Van uitstel komt immers afstel.

Ik ben onder de indruk van zoveel structuur. Ik vervang mijn tandenborstel pas als de haartjes alle kanten op staan. Mijn honden weeg ik nooit en een matras omdraaien...? Het enige wat ik doe op de eerste van de maand is de verjaardagskalender omslaan als ik dat al niet vergeet. 

Zijn er meer mensen met zo'n maandlijstje? Dan ben ik benieuwd wat erop staat! 

Ik heb mijn vriendin getipt om ook iets leuks op haar maandlijstje te zetten, als beloning voor al de dingen die ze doet. Bijvoorbeeld: mezelf trakteren op een gebakje, of uitgebreid in bad gaan. Want we moeten al zoveel van onszelf toch? Dan klinkt zo'n lijstje ook veel aanlokkelijker... Ik denk dat ik er ook maar eentje ga maken!

Fijne bevrijdingsdag vandaag!

Liefs,
Carolien 

Bloesemfeest (en een lekker recept)

Wat een bloesemexplosie afgelopen week in het stadspark van Sittard! Ik zag er iets over voorbij komen op Instagram en bedacht me geen moment. Tien minuutjes later waren we ter plaatse.

Je zou het op de foto's misschien niet zeggen, maar het was best druk. Er was een fotoshoot met een baby'tje, jongeren waren elkaar aan het fotograferen met hun mobieltje en er zaten hele families te picknicken vanwege het Suikerfeest.

Was er in Japan niet ook een traditie als de kersenbomen in bloei staan?

Ik zocht het op en kwam een hoop te weten! De bloei van de kersenbloesems is zelfs een van de belangrijkste tradities daar. Kersenbloesem wacht op niemand, zoals al het waardevolle in het leven. Hij komt op en dan moet je eigenlijk alles uit handen laten vallen om ervan te genieten, want voordat je het weet is hij ook weer weg. 

Je kunt niet zeggen: "Ik wacht totdat ik tijd heb." En dat is eigenlijk ook de boodschap van het festival. geniet van het nu!

Tijdens deze korte periode gaat iedereen er dan ook op uit om te picknicken onder de bloesembomen. Sommige parken zijn dan zo druk dat je al om 8 uur 's ochtends je plek moet reserveren. 

Weken van tevoren heb je al speciale uitzendingen op tv waarin de bloei van de bloesem wordt voorspeld. Special Cherry Blossom Forecasts.

Heel lang terug is de traditie ontstaan bij de pruimenboom. De Goden werden dan vereerd om te vragen voor een goede oogt. Oorspronkelijk was het een feest voor de eliten, maar later voor iedereen. Toen stond niet meer de pruimenboom maar juist de kersenboom centraal.

In Japan wordt de komst van de bloesem gezien als een nieuwe fase. Op 1 april start dan ook het nieuwe schooljaar.

Nog een leuk weetje: In het Amsterdamse bos bij Amstelveel staan 400 bloesembomen. Tweehonderd daarvan hebben een Japanse meisjesnaam en de andere tweehonderd een Nederlandse naam.

Ik zocht verder op internet wat er dan zoal in zo'n picknick zit. Nou, vooral veel gerechten met de kleur roze dus. Zoals rijstcakejes bijvoorbeeld met kersenbloesem als ingrediënt.  Daarvoor moet je dus echt naar een toko toe. Maar ik las dat er ook vaak aardbeien worden gebruikt vanwege de rode/roze kleur. Dus zocht ik verder voor een wat gangbaarder recept en maakte aardbeienrolletjes voor onder onze eigen kersenboom die ook in volle bloei staat nu (ik voel een nieuwe traditie aankomen).

Super simpel!

Neem een sneetje witbrood. Haal de korsten eraf en druk het met je handen plat. Smeer monchou op het brood en beleg met aardbeien. Rol het geheel op en dompel het onder in een geklopt eitje. Wat roomboter in de pan en een paar minuutjes bakken. Meng wat suiker met kaneel op een bord en dompel de rolletjes daarin onder.

Heel snel klaar dus. We smikkelden en genoten extra hard van onze eigen bloesem in de tuin, want voordat je het weet is die weer weg!

Geniet jij ook van de bloesems?

Liefs,
Carolien

Caminootje Klimmen en de man achter de wandelingen

We waren in het Zuid-Limburgse Klimmen en dat dorpje doet z'n naam eer aan (ben er nog niet achter of het ook bewust daarom zo heet?), want geklommen hebben we! Van welke kant je ook komt, je moet steeds de heuvels omhoog.

Een Caminootje is een mini Pelgrimsroute, die deels over het originele Santiage di Compostello loopt en herkenbaar is aan dit teken.

Je kunt de gehele route ineens lopen, dat is zo'n kleine 100 kilometer, maar wij doen de etappes waarbij je steeds qua kilometers omhoog gaat. Gestart bij 4, zitten we nu op de 7 km route (hoewel deze 8,5 was, maar we verdwalen dan ook regelmatig :)

Ook hier weer genoeg afwisseling tussen velden en nostalgische dorpskernen.

En overal kruisen langs de weg en kappelletjes.

En af en toe een schattig winkeltje..

Hier was het begin - en eindpunt waar je koffie kunt drinken en je stempel kunt halen.

Afgelopen week ontmoetten we ook de man achter deze Caminootjes. De 80-jarige pelgrim Peter Schunck uit Heerlen was op het idee gekomen nadat hij zelf drie keer de wandeling had gemaakt vanuit Zuid-Limburg naar Santiago di Compostello. Hij wilde het liefst een vierde keer gaan, maar zijn gezondheid begon parten te spelen, zo vertelde hij. Hij kwam op het idee om oefenroutes te maken in zijn eigen geboortestreek, als een voorproef op de echte camino of gewoon om dichtbij te kunnen bezinnen.

Hij schonk de kerk dit beeldje dat hij liet maken en tegelijk met de inzegening hiervan wekte hij de interesse van vele wandelaars. "Je hebt wat teweeg gebracht" sprak iemand uit de parochie. En dat was het laatste zetje dat hij nodig had om de wandelroutes vorm te geven.

In de kerk zelf hangt deze tegel:

En de stempel kregen we van de pelgrim zelf...

Liefs,
Carolien