Een kwart jaar

Het is alweer de laatste dag van maart en daarmee is een kwart van het jaar al om. En wat heb ik nou eigenlijk allemaal gedaan? Geen grootse dingen, maar dat hoeft ook niet altijd toch? Een korte terugblik.

Digitaal ontspullen

Ik gaf mezelf er een jaar de tijd voor, maar het klusje is nagenoeg geklaard. Soms was ik drukker met het doorsturen van foto's dan het ordenen ervan. "Wist je dit nog?" "Oh kijk, hoe klein waren onze kinderen hier..."
Wat me vooral opviel aan 20 jaar foto's is de verandering in tijdsbeeld. Zwarte pieten schaamteloos in beeld, braadworsten op de BBQ en een filmpje van mijn dochter toen ze 4 was en uit volle borst zong: "Moriaantje zo zwart als roet". Tja, ben benieuwd wat we nu normaal vinden en over 20 jaar niet meer. Bovenstaande foto is de meest recente: Ceesje na een heftige regenbui :)

Werk

Het waren drie drukke maanden op het werk. Een crisis, een sollicitatieprocedure voor twee nieuwe collega's en de nodige bijeenkomsten, waaronder een lezing over robotisering en hoe je jongeren kunt bereiken met social media. Daarvoor waren we gisteravond uitgenodigd om een internationale school in Maastricht. We aten te midden van alle studenten. Nooit eerder zoveel culturen bij elkaar gezien. Echt leuk!
En natuurlijk de nodige interviews weer gehad. Met ouderen, maar ook met collega's die in de zorg werken en in hun vrije tijd met een campertje langs festivals trekken om bezoekers te voorzien van glitters. "Je snapt toch wel dat je niet naar huis gaat zonder glitters" zei ze aan het einde van het gesprek. En dus kreeg ik een festivallook :)

Verduurzamen

Dit woord staat op mijn lijstje van 2023. Wat ik tot nu toe heb gedaan? Er is een energiecoach op bezoek geweest, we zijn bezig met de aanvraag voor zonnepanelen en ik heb een 30 jaar oude ijskast vervangen voor een duurzamer exemplaar. 

Uitstapjes
Uitstapjes waren er wat minder deze eerste helft van het jaar. Het was er ook lang niet altijd weer voor! Wel had ik deze maand een reünie met alle nichten en neven. En morgen heb ik er nog eentje: van mijn eerste echte baan bij een reclamebureau waar ik 8 jaar heb gewerkt. Zo spannend om al die oud-collega's terug te zien...

Eerste keren
Ik zag voor het eerst wilde zwijnen in de natuur! Drie stuks raasden vlak voor ons uit over het pad waar we liepen.
Ook zag ik voor het eerst damherten van heel dichtbij. Toeval, of worden dieren steeds minder schuw?

Borduren 

En natuurlijk zette ik weer de nodige steekjes. Leuk om zo elke maand te reflecteren op wat je hebt gedaan. 

Op naar de komende maanden met hopelijk beter weer!

Ben jij tevreden over het eerste kwartaal van dit jaar?

Liefs,
Carolien

Paas Post

Het lijkt me weer eens leuk om post te sturen (en te krijgen). Zo vlak voor Pasen wat vrolijke kaartjes in de bus... Doe je mee?

Dit is het idee. Je wordt ingedeeld in een klein groepje van 4 tot 5 personen en je stuurt een leuk kaartje in het thema Pasen/Lente naar iedereen uit jouw groepje. Natuurlijk mag je daar nog iets leuks bij doen, maar de uitdaging is om je post met 1 postzegel te kunnen versturen. Stop er vooral veel liefde in!

Als je mee wilt doen, stuur me dan voor maandag a.s. je adres en e-mail via een persoonlijk bericht en dan maak ik begin volgende week de groepjes. Verzenden doen we op Witte Donderdag, zodat alle post op Goede Vrijdag binnenkomt. 

Liefs,
Carolien

Heloise

Voor mijn vaste column ging ik weer op bezoek bij een oudere. Een ontmoeting met een Surinaams tintje....

Column

Haar hand voelt koud als ik hem schud. Ze kondigt het zelf al aan. “Mijn handen en voeten voelen altijd ijskoud aan.” 

Het contrast met haar warme uitstraling is groot. Ik ben op bezoek bij de 85-jarige Heloise. “Zeg maar Loes" zegt de uit Suriname afkomstige dame. Ze kijkt me aan en haar mond trekt iets omhoog, naar wat lijkt op een glimlach. “Ik had nooit gedacht dat ik later zélf in een zorgcentrum zou belanden”, zegt ze dan nog voordat ik plaats neem op mijn stoel in haar kamer van wijkzorgcentrum.  “Echt nooit over nagedacht.” Zo, die woorden zijn eruit. Ze schuift haar rolstoel iets naar voren. Kaarsrecht zit ze, bijna onbewogen. Klaar om haar verhaal te doen.

Ruim 25 jaar stond Loes aan de andere kant van het bed, waar ze als afdelingshoofd van de avond- en nachtdienst in een verpleeghuis werkte. “Toen ik in 1959 naar Nederland kwam was er net zo’n groot personeelstekort als nu” blikt ze terug. “Door grote tekorten in de zorg werden wij met advertenties opgeroepen vanuit Suriname naar Nederland te komen. Datzelfde zie je nu weer gebeuren.” Ik vraag of ze wist wat ze kon verwachten toen ze als jong meisje deze kant op kwam, haar familie achterlatend. Verbaasd kijkt ze me aan. “Natuurlijk!" Het woord rolt over haar lippen. "Wij Surinamers weten meer van Nederland dan jullie van Suriname weten. Al onze schoolboeken waren Nederlands."

Behalve het veel koudere klimaat, voelde het gelijk vertrouwd. In Den Haag behaalde ze haar diploma tot allround verpleegkundige. Ervaring deed ze op diverse plekken op: in een psychiatrisch ziekenhuis tot een vrouwenkliniek. Pas in Limburg, waar ze terechtkwam voor de liefde, ging ze in de ouderenzorg werken. “Fantastisch” blikt ze terug. “In Suriname groei je op met respect voor ouderen. Het zijn mensen met veel ervaring, waar wij van kunnen leren. Ik behandelde iedereen alsof het mijn eigen grootouders waren. Ik ben dolgelukkig dat ik dit werk zolang heb mogen doen.”

Over die tijd weet ze veel te vertellen. De namen van collega’s met wie ze werkte. De data waarop belangrijke gebeurtenissen plaatsvonden. “Vroeger ging je met 65 naar een bejaardenhuis. Mensen waren toen veel minder hulpbehoevend. Dat zorgde voor een andere band. We hebben veel gelachen met de mensen, maar ik wist ook precies wanneer ik professioneel moest zijn.” Ze heft haar vinger in de lucht om die laatste woorden kracht bij te zetten. Wat voor zuster was u, vraag ik? Ze haalt haar schouders op. “Ik zou het niet weten. Ik ben zoals ik ben.” Maar uit de verhalen die volgen blijkt dat ze wel degelijk het verschil heeft kunnen maken voor bewoners. Zelfs nu nog wordt ze op straat herkend. “U heeft vroeger zo goed voor mijn moeder of vader gezorgd” klinkt het dan. Die complimenten doen haar goed. “Ik zou gek worden op een stoel” zegt ze, duidend op een kantoorbaan.  “Ik heb altijd willen zorgen. Bewoners verzorgde je letterlijk tot het einde. Lievelingstrui aan, of een rozenkrans tussen de handen als mensen katholiek waren. Zoveel dankbaarheid dat je daarvoor terug kreeg van de naasten! En het contact met collega’s was als een tweede familie. Weet je dat ik nog bij 7 oud-collega’s op de koffie ga als ze jarig zijn?”

"Nooit gedacht dat ik hier zelf terecht zou komen"

“Nooit gedacht dat ik zelf hier terecht zou komen.” Ze spreekt de woorden nog eens uit. Tegelijk is ze blij met de goede zorg en de ruime woning. “Kijk maar eens achter die deur, dan zie je mijn slaapkamer” zegt ze trots en toont me ook de ruime badkamer. “Vroeger hielp ik anderen; nu druk ik op de knop als ikzelf iemand nodig heb. De zorg is meer dan goed en er is veel te doen hier. Ik heb een mooi leven gehad. Ik ben tevreden en gelukkig met mijn kinderen en kleinkinderen. Weet je wat het is: als je warmte geeft, krijg je die ook terug.” Met die woorden drukt ze me opnieuw de hand bij het afscheid. Haar warme lach vult de kamer. Ik voel de kou van haar handen niet meer. ..

Challenges

Elke keer als er op social media een of andere challenge voorbij komt, taggen vriendinnen mij steevast daarin. "Iets voor jou" vragen ze dan. Toegegeven, ik heb al heel wat challenges gedaan de afgelopen jaren. Vraag me niet waarom, maar ik word altijd getriggerd om mee te doen.

De challenges die ik heb volbracht:

• 40 dagen geen suiker
• 30 dagen yoga
• 365 dagen ontspullen 
• een maand lang elke dag minimaal 10.000 stappen zetten
• een jaar lang elke dag 300 crunches (dat was het jaar na mijn bevalling)
• 28 dagen iets weggeven
• 365 dagen lang elke dag iets tekenen
• Een hele maand niks kopen
• 365 dagen lang elke dag een foto met pop Pleun  (serieus, ik heb dus 365 foto's van deze pop, in de sneeuw, op het strand, met kerst ....)
• A tot Z  en 1 - 10 kaarten-challenge 

De challenges die nu lopen:

• een jaar geen vlees eten
• 12 maanden in steekjes borduren 
• digitaal ontspullen
• De wereld rond in boeken
• Honderd hartjes verzamelen

Ooit zou ik nog eens een digitale detox moeten doen als uitdaging, maar die stel ik steeds uit. 

En als het me allemaal teveel wordt dan plan ik een nieuwe in:

• een jaar lang geen challenges :)

Liefs,

Carolien

P.S. Heb jij al eens een challenge gedaan?

Influencerperikelen

"Mam, Catrice wil met me samenwerken. Je weet wel dat make up merk. Ik krijg vanaf nu elke maand hun collecties en ze vragen wat ik per review wil ontvangen. Wat zal ik zeggen: 100 euro is wat veel he?"

Ik kijk op van mijn boek.
"Hoe komen ze bij jou terecht? "

"Ik heb vorige week een van hun producten gereviewt en dat hebben ze schijnbaar opgemerkt."
Dat klinkt plausibel.
"Zeg gewoon eerlijk dat je startende bent op TikTok en vraag welk tarief ze zelf in gedachten hadden" tip ik haar.

Al vanaf haar 14e heeft ze een account voor dierproefvrije producten. Ik vind het leuk voor haar dat zo'n groot merk als Catrice, dat dierproefvrij is, haar opgemerkt heeft. Als ze even later antwoord krijgt, vallen we allebei van onze stoel. 400 euro per review. Dat kan niet, is onze eerste gedachte, maar tegelijk weten we ook dat er enorme bedragen in die wereld omgaan. Dus als we daarna samen met de honden lopen, fantaseren we erop los. Dat eigen autootje komt zo wel een stap dichterbij, mijmert zij en ik als moeder vraag me vooral praktisch af hoe dat zit met de belastingaangifte.

Als B. 's avonds thuiskomt, landen we weer op aarde. 

"If it's too good to be true, it probably is...." 

"Ik zeg niet dat het niet klopt" voegt hij toe als hij ziet hoe de feeststemming dempt", maar ik zou in ieder geval geen bankgegevens doorsturen.

's Avonds komt alweer een nieuwe mail. Het contract is klaar. Het enige wat ze nog nodig hebben is het banknummer... 

Dan krijgen we de slappe lach om onze eigen naïviteit. Onze mascara loopt er spontaan van uit. Morgen maar nieuwe kopen. 

Op eigen kosten dan maar....

De wereld rond in boeken

Mijn collega is net terug uit Las Vegas. Ons nichtje vertrekt volgende maand naar Chicago en mijn vriendin was onlangs in Hawaii. Ik geniet van hun verhalen, maar ben zelf nooit buiten Europa geweest. Hoe gaaf moet het zijn om door Amerika te reizen, de theetuinen in Japan te bezoeken of beren spotten in Canada. Maar de enige beren die ik zie, zitten op de weg...

Binnen Europa heb ik best wat landen bezocht maar zo'n verre reis is er nog nooit van gekomen. Ik heb teveel redenen om het niet te doen. Ik houd niet van lang vliegen, vaccinaties halen en is het eten veilig? Malariamuggen, jetlags.... Wie past er op de honden? Maar tegelijk ben ik heel erg nieuwsgierig naar andere culturen.

Ik las laatst een artikel van drie mensen die tijdens de lockdown het reizen zo misten, dat ze besloten de wereld rond te gaan in boeken. Ze vertrokken alle drie vanaf Nederland en namen ieder een eigen route. Na het lezen van het boek Lion, deze week, kwam dat artikel weer in mijn hoofd. Want wat had ik genoten van dat boek dat zich afspeelt in India. Vorige maand al las ik 'Mijn boekwinkel in Cairo" over drie vrouwen die een boekwinkel startten in Egypte. Het leek alsof ik er zelf was geweest. 

Daarom wil ik dit jaar meer wereldse boeken lezen. En dan heb ik het niet over een thriller die zich in Ibiza afspeelt, maar verhalen waarin de omgeving en de cultuur goed naar voren komen, liefst geschreven door iemand die daar ook vandaan komt en van een vrij recente periode. En misschien moet ik een landkaartje erbij pakken om, net als echte reizigers, een stipje te zetten bij de landen waar ik 'was'. 

Deze boeken las ik recent:

India
Lion - Saroo Brierley

Egypte
Mijn boekwinkel in Cairo - Nadia Wassef

Suriname
Scheurbuik - Annette de Vres

(Noord)-Italie
De acht bergen - Paolo Cognetti

Israël
Het zat zo - Meir Shalev

Jeruzalem
Judas - Amos Oz

Afghanistan
Duizend schitterende zonnen - Khaleid Hosseini

USA
Becoming - Michelle Obama

UK
Het zoutpad - Raynor Winn

Rusland
Misverstand in Moskou - Simone de Beauvoir

Welk boek mag volgens jou niet op mijn lijstje ontbreken? Ik ben benieuwd!

Liefs,
Carolien

Digitaal ontspullen

Vorig jaar deed ik 365 dagen lang iets weg en het voelt nog steeds heel goed dat mijn huis onspuld is. Dit jaar pak ik het ontspullen ook digitaal aan. Want al die foto's, documenten en mailtjes maken je kast niet voller, maar zorgen wel voor een wirwar op je computer. En als je dat niet bijhoudt, gaat het van duizenden naar tienduizenden over een paar jaar. Ik bedoel maar...

Wat ik een eye opener vond was dat hoe voller je pc is, hoe meer ruimte je inneemt op het datanetwerk (dus vervuilend) en hoe meer stroom je ook gebruikt. Maar documenten of mails bevatten ook privacy gevoelige elementen die kunnen lekken. Redenen te meer om het aan te pakken en daar geef ik mezelf een jaar lang de tijd voor. Te beginnen met onze pc. Hoe pak ik het aan?

E-mails

Krijg jij ook zoveel mailtjes op een dag? Facebookmeldingen, nieuwsbrieven, spam en meer...  

-Ik zette allereerst de notificaties op social media uit. Ik kreeg dus dagelijks mails op mijn computer dat iemand op Facebook iets geplaatst had of mij getagd. Dat zie ik wel als ik op Facebook ben. 
-Ik schrijf me uit voor (bijna) elke nieuwsbrief die ik binnenkrijg. Daar ben ik al heel wat weken mee bezig, telkens komt er toch weer wat nieuws binnen. Ik heb nog maar een handjevol nieuwsbrieven die ik ook daadwerkelijk wil ontvangen. Het is al zoveel fijner om je mail op te starten!
-Nog te doen: verwijderen van al die duizenden mailtjes waar ik nooit meer iets mee ga doen. Ik maakte al een eerste selectie door op datum te selecteren en alles wat ouder is dan twee jaar te verwijderen. Nu ga ik de rest nog wegdoen en ordenen. En ook die prullenbak moet leeg, anders schiet je er nog niets mee op.

Documenten

Sinterklaasgedichten, (sollicitatie)brieven van jaren geleden en huiswerk van lang vervlogen cursussen. Mijn map met documenten puilde uit! Ik verwijderde ze eerst voorzichtig een voor een, maar was uren bezig. Toen ben ik hele mappen weg gaan gooien. 

Foto's

Vanaf 2003 ben ik foto's digitaal gaan bewaren. Dat viel tegelijk met het geboortejaar van onze dochter. Je raadt het al: heel veel foto's dus! In het begin per maand ingedeeld: 0-3 maanden, 3 tot 6 maanden... Vaak wel 5 foto's in nagenoeg dezelfde pose, of enorm bewogen (want nog geen goede iPhone). In ben inmiddels in 2010 aanbeland en ja, het is veel werk, maar tegelijk erg leuk om te doen. Ik geef de foto's ook benamingen zodat ik ze terug kan vinden met zoeken. 

Een grote trip down memory lane....

Downloads

Tienerdochter tipte me om ook de downloads niet te vergeten. En ja hoor, ook deze map staat vol filmpjes en andere ruimtevreters die ik ooit heb bekeken en die daarmee een plek geclaimd hebben op onze computer. Weg ermee.

Ik ben voorlopig nog volop bezig. Daarna heb ik nog een laptop, een ipad en mijn telefoon te doen. Ik laas laatst ergens: een persoonlijk gesprek sla je toch ook nergens op, dus waarom zou je al die appjes bewaren? Juist ja!

Heb jij al digitaal ontspuld?

Liefs,
Carolien

Een perfecte match

 "Weet je dat ik tot twee keer toe bijna dood ben geweest?" Ze pakt me bij mijn arm en kijkt me indringend aan. Met haar 91 jaar oogt ze broos maar monter. Omdat ik nog even moet wachten, besluit ik naast haar plaats te nemen op de bank in het zorgcentrum waar ik ben voor een werkafspraak. "Even later vertrouwt ze me haar hele levensverhaal toe. Een onsamenhangend geheel met veel herhalingen, maar ik ben vooral ontroerd door de manier waarop ze steeds over mijn hand aait en me vertrouwt.

"Heb je geen paar uurtjes in de week over, dan kun je zo aan de slag als vrijwilliger" zegt een van de verpleegkundigen lachend als ze ons ziet keuvelen. "Dat verdient ze zo, want ze heeft helemaal geen familie." 

Als ik even later het kantoortje in ga voor mijn afspraak, echoën die woorden nog na. "Heeft die mevrouw echt geen familie" vraag ik. "Helemaal niemand" klinkt het dan resoluut. "Zij is de enige die nooit bezoek krijgt. We weten ook heel weinig van haar. Een bewindvoerder komt eens per jaar langs en dat is het." In de auto terug naar kantoor blijft ze in mijn hoofd. 

Tegelijk denk ik terug aan het gesprek dat ik afgelopen week had met een goede vriendin. "De muren komen op me af" verzuchtte ze. Een paar jaar terug kreeg zij een herseninfarct. Nu de revalidatie is afgerond zit ze veel alleen thuis. Vrijwilligerswerk durft ze niet aan te nemen omdat ze goede en slechte dagen heeft en vooraf nooit weet  wat ze aan kan. 's Avonds stuur ik haar een appje. "Ik heb heel leuk vrijwilligerswerk voor je. Je mag komen wanneer het jou schikt en je hoeft niet veel meer te doen dan zitten en luisteren."

De week erna al zitten we samen weer op diezelfde bank. Met, laten we haar even Annie noemen, tussen ons in. Ze glundert van alle aandacht die ze krijgt en we spelen een potje mens-erger-je-niet. De klik is er en even later zie ik mijn vriendin vanuit mijn ooghoeken haar vrijwilligerscontract tekenen. Mijn hart maakt een sprongetje, voor beide partijen.

Inmiddels zijn we een paar maanden verder en er is een enorme band tussen die twee. Als er bijeenkomsten zijn waar de familie bij is, zoals Sinterklaas en kerst, dan is de stoel naast Annie ook steeds bezet. En waar ze koppig kan zijn als het gaat om kleding die écht in de was moet, wachten ze tot mijn vriendin er is want die krijgt alles geregeld. "Bah wat een vlek op uw trui, die doen we gauw uit" zegt ze dan en Annie steekt gewillig haar armen in de lucht. Iets wat niemand anders klaar krijgt. 

Als matchmaker ga ik af en toe mee op bezoek. Als ik zie hoe de ogen va Annie oplichten als ze mijn vriendin ziet, krijg ik een brok in mijn keel. "Schatje" roept ze en staat klaar voor een knuffel. Als ik me bij hen voeg, kijkt ze me lachend aan. Ook dit keer pakt ze weer mijn arm en zegt: "ik laat me niet kisten totdat ik dood ben." We lachen alle drie, waarvan zij het hardst. 

Als we even later op haar slaapkamer zijn en mijn vriendin de kleding voor de volgende dag klaar legt pakt ze me weer beet. "Zorg dat je als vrouw minimaal één goede, dure bh aanschaft, dan kom je een heel eind." Ik begrijp helemaal waarom mijn vriendin het leuk vindt om tijd met haar door te brengen... Ondanks haar vergevorderde dementie heeft ze haar humor nooit verloren.

Donderdag wordt ze 92. Mijn vriendin heeft muziek geregeld en Limburgse vlaai. Ik ga ook even langs met een kleinigheidje. Deze perfecte match mag gevierd worden...

 

Vega challenge

Ik besloot dit jaar te starten met een vega challenge. Geen vlees eten en kijken hoe ver dat ik kom. De hele maand januari is me dat gelukt. Huh, maar jij bent toch al vegetariër, vragen mensen vaak verbaasd? Nou, ik kook thuis altijd vegetarisch, (ook vanwege dochterlief die vanaf haar 13e geen vlees of vis meer eet) maar als ik ergens anders eet, dan neem ik soms wel vlees. Als ik de erwtensoep ruik in de kantine van het werk, dan denk ik: 'oh die is toch al klaargemaakt.' Of als iemand een feestje geeft en er staan bitterballen op tafel... 

Dat is dan toch weer een beetje zwak he? Dus ik besloot om te kijken of het me lukt om helemaal vegetarisch te zijn. En zoals je aan bovenstaande foto kunt zien, van mijn lunch laatst met een vriendin,  is dat in deze tijden echt geen straf! Er is zoveel te krijgen.

De eerste maand is me dan ook heel goed afgegaan. Toch kom ik soms in de verleiding. Vorge week nog, toen de geur van gebraden gehakt door het huis ging (want ja, manlief eet dan wel gewoon vegetarisch met de pot mee, maar neemt op gezette tijden toch zijn vlees). 

Tijdens een bedrijfsuitje kwam ik erachter dat het toch nog niet zo vanzelfsprekend is dat er mensen zijn die geen vlees eten. Want daar werd helemaal niet naar gevraagd. Ik zag mijn challenge al stranden, dus heb zelf maar actie ondernomen door bij de locatie door te geven dat ik geen vlees eet. Dat was maar goed ook, want zowel het voor- als het hoofdgerecht bevatte een flink stuk vlees. Ik moest het doen met gebakken uitjes (mwaoh) en een plak knolselderij met een gepaneerd laagje (en die was weer wel lekker).

Eens kijken hoe lang ik dit vol houd en of ik me na dit jaar echt officieel 'vegetariër' mag noemen, of dat ik toch af en toe blijf spijbelen. Ik ben er nog niet uit. Want man, wat is vlees soms toch lekker!

Eet jij vlees?

Liefs,
Carolien

Winterse wandeling

Tijdens de coronaperiode liepen we heel wat camini's: kleine pelgrimswandelingen, als onderdeel van de echte route: di Compostelli. Sinds het sociale leven weer normaal is, verdween het wandelen van deze routes door alledaagse verplichtingen toch iets naar de achtergrond. Maar na maanden gingen we toch weer op pad: het was er ook prachtig weer voor.

Lang geleden dat we zoveel sneeuw hadden! 

Het heeft altijd weer iets magisch, vind je niet?

We kwamen langs het stationnetje waar een oude stoomtrein nog rijdt. Helaas reed hij er vandaag niet. Meteen maar besloten dat we dat later dit jaar eens gaan doen (die kan op mijn lijstje van 23 dingen). 

En natuurlijk weer de nodige kappelletjes onderweg.
Deze dateert van 1823.

Na een flinke klim stonden er boven op een berg diverse zuilen met het verhaal van de kruistocht.

En hier lag, te midden van een bos, ook de sprookjesachtige Kluis: een pittoresk huisje met kappelletje dat in het verleden onderdak bood aan respectievelijk 16 kluizenaars. Het wordt ook wel eenmansklooster genoemd. Gedurende 250 jaar was dit huisje steeds door een kluizenaar bewoond. Deze religieuzen kozen voor een bestaan in eenzaamheid.  Ze waren zelfvoorzienend en teelden hun eigen gewassen. 
Ze waren bekende figuren in de omgeving en werden vaak door de omwonenden in het dal gevraagd om van raad en genezing. 

Ik probeer me dan zo'n leven voor te stellen, helemaal alleen zonder telefoon of Netflix :)
Dit standbeeld staat er ter herinnering.

Maar ook de 'alledaagse' vakwerkhuisjes zijn extra bijzonder met een laagje sneeuw...

 

Kasteel Schaloen in Oud-Valkenburg lag niet op de wandelroute, maar was wel het bewonderen waard.

Kortom: het was weer een route met een wit (en gouden) randje...