Haspengouw: de Vlaamse Betuwe

Afgelopen vrijdag bracht ik een bezoekje aan de Vlaamse fruitstreek Haspengouw, ook wel de Betuwe van het Zuiden genoemd. Fruitbomen waren er zover je kon kijken en dus ook bloesems! Een heel geliefde regio en zeker in deze tijd van het jaar.

Het is slechts een uurtje rijden vanuit Limburg, maar dan ben je ook echt even in een andere wereld. 

Ik had deze plek op mijn lijstje geschreven vanwege die bloesems, maar ook om het 'zwevende kapelletje'. Het is een van de drie kunstwerken in deze regio. In een eerdere blogpost schreef ik over de andere twee.

Het kapelletje is gemaakt van, hoe kan het ook anders: kersenhout. Het steekt parmantig boven de grond uit waardoor het een optische illusie lijkt. 

Op de weg erheen passeerden we heel wat fruitbomen en in het veld liet een prachtige fazant zich zien.

Het kapelletje bevindt zich in Sint-Truiden, de hoofdstad van Haspengouw. We besloten richting het centrum te gaan. En route passeerden we een ellenlange straat met allemaal 'etalages' waarin vrouwen zich van hun beste kant lieten zien, haha. Een soort 'Wallen' maar dan op het Belgische platteland. Bizar!

Het centrum was best nog groot, met winkelketens als H&M en ook een Hema. Maar gelukkig ook idyllische plekjes, zoals een oud postkantoor dat was omgetoverd tot brasserie: de Posterijen. Als postliefhebber wilde ik daar natuurlijk lunchen.

Overal stonden postzakken vol gedateerde brieven en er hing zelfs het carrosserie van een oude Postwagen aan de muur. 

  

Zelfs de toiletten waren in stijl: dames en heren.

Het leuke is dat je hier ook ontbijt- en picknickmanden kunt reserveren zodat je die tussen de bloesems kunt opeten. Trouwens, op heel veel plekken zijn in deze periode 'pop up' bars in de velden waar je eten en een kleedje kunt krijgen om dat buitengevoel optimaal te ervaren.

Was jij al eens in deze regio?

Liefs,
Carolien

Op stap met de politie

Afgelopen maand interviewde ik een politieman voor ons lifestyle magazine. Het was een ontzettend leuk gesprek. Toen ik aangaf dat ik nog genoeg vragen had om een hele dag mee te vullen, zei hij: "wil je eens mee een dienst draaien?" 

Uh.... ja, natuurlijk!

Dus afgelopen maandag namen mijn collega (videograaf) en ik plaats in een echte politieauto, waarbij we ook nog eens toestemming kregen om te filmen.  Best spannend, want ik had geen idee wat we konden verwachten. Maar ja, het was maandagochtend, het zonnetje scheen en alles zag er vredig uit..

De sfeer in de auto was heel relaxed. "Het lijkt misschien alsof ik nu alleen vrolijk met jou aan het kletsen ben" sprak de agent me toe "maar intussen scan ik steeds de omgeving." Via de achteruitkijkspiegel zag ik zijn ogen inderdaad heen en weer flitsen. In codetaal besprak hij nummerborden met zijn mede-agent en in een ipad werden de kentekens ingetoetst. "Ja, vier maanden geleden APK moeten hebben." De agent achter het stuur drukte op de rem, draaide de auto op de weg en zette als een speer de achtervolging in. "Wie zijn we aan het achtervolgen" vroeg ik vanaf de achterbank." Die witte bestelbus" klonk het. "Die heeft zijn APK niet gehad."

De bestuurder zette de bestelwagen langs de kant. Twee heren stapten uit die bepaald niet goed gemutst waren. De eerste boete werd uitgereikt en die werd lijdzaam in ontvangst genomen. Ik mocht steeds mee uitstappen terwijl mijn collega vanuit de auto filmde, vanwege de privacy van de personen natuurlijk.

De volgende stop was een meneer die een aanhangwagen vol oud-ijzer had, dat aan alle kanten uitstak. "Besef je wel hoe gevaarlijk dit is voor fietsers die langs je rijden" sprak de agent hem vermanend toe. Op datzelfde moment ontdekte hij nog een groot, vlijmscherp mes op de kar. " Dat gebruik ik altijd om de touwen door te snijden waarmee ik het ijzer vastbind" verontschuldigde de man zich en hij zichtbaar van slag. Ik geloofde hem meteen, maar ja, daarom zou ik waarschijnlijk ook geen goede agent zijn :)

De derde stop was vanwege het niet dragen van een gordel. De jongeman kwam er vanaf met een waarschuwing. "Jij was ook aan het appen onder het rijden he?" vroeg de agent die het whats-app scherm zag openstaan. "Ik kan dat niet bewijzen, maar laat het een waarschuwing zijn!" Ook deze meneer was meewerkend. "Ik heb pas longontsteking gehad" begon hij te vertellen. "Ik heb zelfs bloed opgehoest." De agent reageerde begripvol. "Dat vind ik rot voor je. Gaat het nu beter met je?"

Dat stukje respect vond ik mooi om te zien. Hoewel ze bij de laatste stop aanzienlijk strenger werden. Twee jonge jongens stonden op een parkeerplaats voor invaliden in hun auto een broodje te eten. "Ik vind dit tamelijk respectloos" klonk het ineens veel strenger uit de mond van de agent. "Zie je niet dat hier een huisartsenpost is? Hoe zou je het vinden als jouw opa of oma de huisarts niet konden bereiken omdat iemand uitgebreid aan het lunchen is op de enige parkeerplaats ?" Toen de jongen kreeg te horen dat dit 400 euro kan kosten dimde hij gelijk in. "Ik wist het echt niet" zei hij en wist niet hoe snel hij weg moest komen.

Tussendoor kon ik al mijn overige vragen stellen. Zijn jullie zelf wel eens bang? Wat is het ergste dat je meemaakte? Denk je wel eens aan stoppen?

Heftig vond te horen dat de agenten, beiden Marokkaans, in hun werk ook tegen racisme aanlopen. Zo wilde een burger die aangifte kwam doen niet door hun worden geholpen. Ongelooflijk.

Geen agressieve burgers, of wilde achtervolgingen....maar het met snelheid door de woonwijken vliegen vond ik al spannend genoeg, haha. 

Ik wens jullie allemaal vreedzame Paasdagen :)

Geniet ervan!

Liefs,
Carolien      

De laatste camino!

Onze stempelkaart is vol! Samen met een vriendin liep ik de afgelopen periode twintig Caminootjes (oftewel mini pelgrimswandelingen) door Zuid-Limburg. De laatste was in Heerlen. Wist je dat Heerlen vroeger de naam Corriovallum droeg?

Ik voelde me zo blij als een kind met mijn volle stempelkaart, haha. Een mooie beloning voor al die stappen. Maar de beloning zit 'm natuurlijk vooral in de ervaringen die we tijdens het lopen opdeden. "Wat vonden jullie nou de mooiste tocht" vroeg de mevrouw die de laatste stempel zette. Dat bleek een lastige vraag, want elke route had wel iets moois. We liepen ook alle seizoenen rond, van de sneeuw tot de bloesem nu.

Bij het kopje cappuccino (nog zo'n leuke beloning na het wandelen) dachten we nog eens na over de vraag. Mijn mooiste ervaring was toch dat we een stempel mochten halen in het Benedictijnen klooster bovenop een berg in Vaals. Dat klooster was ik al zo vaak gepasseerd zonder te weten wat zich daar nu binnen afspeelde. Toen we de stempel daar haalden, nodigde de conciërge ons uit om een korte dienst bij te wonen van een kwartier. Tijdens die Mis kwamen 14 paters (in van die bruine habijten met capuchons) naar voren die tegenover elkaar plaatsnamen en Gregoriaanse liederen naar elkaar zongen. Als een klaagzang door de stille en sobere ruimte. Dat inkijkje in die hele andere wereld had wel iets! 

Maar ook deze laatste route had mooie bouwwerken, zoals dit kasteel Terworm.

En leuke diertjes onderweg natuurlijk...

Herinneren jullie je nog die mooie beeldenroute met levensgrote poppen in Valkenburg? Een van die dames heeft een vaste plek gekregen in Heerlen! 

En hoewel de kaart vol is, zijn we nog lang niet uitgewandeld! Er is nog zoveel te ontdekken in eigen provincie, maar ook erbuiten. Oké, geen stempeltje meer als beloning, maar die cappuccino serveren ze gelukkig overal!

Ga jij dit weekend nog wandelen?

Liefs,
Carolien

7 manieren om je zintuigen op scherp te zetten

Toen ik laatst in Engeland was kocht ik dit doosje met kaartjes: Ways of tuning your Senses. Elke week neem ik er een nieuw kaartje uit en probeer die week de opdracht te vervullen. 

De kaartjes bevatten naast leuke illustraties vooral ook tips hoe je je zintuigen meer open kunt stellen en dus meer in het 'nu' kunt leven. 

Een paar voorbeelden:

• Probeer een aankomende regenbui te voorspellen door goed naar de lucht te kijken en ook te ruiken;
• Zoek in de drukte van de stad een bankje en luister naar de stilte tussen het verkeer door;
• Eet eens op een plek waar je normaal niet eet en kijk of het anders smaakt (neem bijvoorbeeld je favoriete reep chocolade mee in bad);
• Teken 's ochtends een scene uit je droom;
• Of deze: maak een geluidsopname van het getjilp van vogels en luister het terug als je gestresst bent;

• Leer een heel kort gedichtje in een andere taal uit je hoofd;

En deze laatste komt van mezelf:

• Maak foto's met een analoge camera. 

Ik schreef er eerder hier al over. Sinds ik die kleine Agfa camera heb, kies ik heel zorgvuldig de momenten uit die ik vastleg, want ja zo'n rolletje heeft maar 24 opnames. 

Zo was ik laatst met mijn dochter in Maastricht. We liepen door de winkelstraat naar het Onze Lieve Vrouwenplein en werden verrast door een enorme mensenmassa rondom een podium. Wat was hier te doen? Op dat moment zag ik een bekend gezicht op weg naar dat podium met in zijn kielzog een aantal dames in prachtige galajurken met in hun hand enorme instrumenten. Het bleek André Rieu te zijn, die met zijn orkest die middag een gratis optreden verzorgde. En hoewel we geen fan zijn van zijn muziek, voelde het toch als een cadeautje.

De zon brak door en de muziek vulde het plein (over zintuigen gesproken). Ik grabbelde in mijn altijd overvolle tas en ja, ik had de camera bij me.  Dit moment wilde ik vast laten leggen! 

De mevrouw naast me zou vast zo vriendelijk zijn een foto van ons beiden te maken. Toen ik haar wilde vragen, zag ik enorme tranen over haar wangen rollen, ze was zichtbaar ontroerd door de muziek.

"Mam, dat kun je haar echt niet vragen" siste mijn dochter terwijl ze me in mijn arm porde. "Zal ik een foto van jou maken?" 

Nee, ik wilde ons beiden op de foto. 

Dus even later, toen diezelfde mevrouw haar tranen had weggeveegd en verontschuldigend naar me lachte, vroeg ik het haar. Ze sprak geen Nederlands, maar begreep de boodschap en ze werd bijna opnieuw emotioneel bij het zien van de 'oldskool' camera. "Oh I love this" jubelde ze en nam haar rol heel serieus. Ze maakte de foto en vervolgens nog een. 

Als ik straks, aan het einde van dit jaar het rolletje laat ontwikkelen, komt die dag nog een keertje voorbij!

Liefs,
Carolien

PS Over kaartjes gesproken... dank jullie wel voor alle lieve, creatieve Lente/Paaspost en heerlijke theetjes! Het blijft zo leuk om échte post te krijgen.

Een kei van een boek

 Afgelopen week zag ik zo'n leuke DIY langskomen, dat ik hem meteen wilde maken. Sterker nog: ik maakte er gelijk zes: baksteen boeken.

Het enige wat je nodig hebt zijn een paar bakstenen, acrylverf, een fineliner en eventueel wat lak. 

En zo ga je te werk:

• Zorg dat je bakstenen vrij zijn van stof, dus borstel ze schoon of zet ze even in een sopje.
• Geef elke steen een kleurtje. Ik gebruikte acrylverf van de Action. Verf alleen de voor- en achterkant en de rug van het boek. Aan de bovenkant breng je een laagje witte verf aan
• Als de bovenkant droog is, trek je met een fineliner lijntjes; deze laten de pagina's zien. Het hoeft allemaal niet precies hoor.
• Vervolgens breng je nog wat leuke details op de rug aan. Als je op Pinterest zoekt naar 'brick a book' krijg je heel veel ideetjes te zien. maar je kunt natuurlijk ook een mooi boek uit je eigen kast naschilderen. Dat deed ik met het boek Ikigai.
• Heb je niet zo'n vaste hand met schilderen? Dan kun je ook sjablonen gebruiken, masking tapes voor rechte lijnen of stempels om titels te maken. De woorden 'poetry' and 'birds' zijn bijvoorbeeld gestempeld.
• Als je de boeken buiten een plaatsje geeft, moet je ze nog even een laagje lak geven. 

En klaar zijn je buitenboeken! 

Liefs,
Carolien

Loopvogels en berenspecialisten

Begin dit jaar haalde ik een notitieblok uit de Flow en legde het op de keukentafel. Misschien kon ik weer een nieuwe challenge bedenken, zoals '1 tekening per dag'. Een paar weken later lag het notebook er nog steeds. Onaangeraakt.

En zoals dat gaat in ons huishouden blijven objecten vaak weken ergens liggen, zonder dat ze een doel hebben. Gewoon omdat niemand ze opruimt. Toen dochterlief terugkwam van de dierenarts om pilletjes te halen voor ons grieperige kipje, barstte ze in lachen uit toen ze zag wat er op het etiket stond: loopvogel Noortje. "Waarom zetten ze er niet gewoon 'kip' op?" Ik haalde mijn schouders op. Omdat ze bleef lachen, vond ik het ook steeds grappiger worden en de dagen erna zeiden we steeds: hebben de loopvogels al eten gehad? Zonder vooropgezet plan pakte ik het schriftje, het lag er toch al, en schreef er met pen in: loopvogel. 

De dagen erna kwamen er geleidelijk nieuwe woorden bij. Zo had dochter nog nooit van smeltwater gehoord toen ik zei dat de sneeuw daarin zou veranderen. En ik op mijn beurt begreep niet wat ze bedoelde met: "je moet die eyeliner op je waterrand aanbrengen. Waterrand?

Het werd een sport om al die gekke woordjes in dat schriftje op te schrijven. 

Ook op de werkplek vlogen ze rond. Zo heet het jaarverslag sinds dit jaar ineens 'Generiek Kompas' en leerden we in de Teamcoaching over Caring en Daring.

Toen we ons Roemeense hondje voor de honderdste keer probeerden het commando 'zit' bij te brengen kwamen we op het idee op het Roemeense woord voor 'zit' te Googlen. Want misschien kon hij best wel zitten als hij het commando in zijn eigen taal kreeg? Het was weer eentje voor in het schriftje: want 'zit' is in het Roemeens 'sta'. 

Elke week komt er wel weer een woordje bij. Zo haalden we laatst twee nieuwe cavia's. De mevrouw in de opvang vertelde dat mensen van heinde en ver naar Limburg komen om haar knagers te adopteren. Vooral van de mannetjescavia's wist ze veel. "Ze noemen me niet voor niets de 'berenspecialist' van Nederland.

Berenspecialist.

Het meest recente woord bedacht ik overigens zelf, zonder het te weten. Ik had een interview met een dame die tevens op de foto moest. Ik vroeg haar een object mee te nemen dat haar beroep symboliseert. Ze is radiopresentator en zei gelijk: dan neem ik mijn kloptelefoon mee.

Kloptelefoon?

Ik durfde er niet verder naar te vragen, zou het vanzelf wel zien wat dat voor apparaat zou zijn. Eenmaal ter plaatse haalde ze gewoon een koptelefoon uit haar handtas. Oh wat dom, ik had het niet goed verstaan! 

Het schriftje vult zich dus langzaam met onzinnige woorden. Wat daar de zin van is? Niets! Maar het is gewoon leuk. Wie weet is daar ook een woord voor...?

PS Wat is het gekste woord dat jij ooit hoorde?

  

Kaartjes sturen - Doe je mee? *VOL*

VOL met 2 groepen!

Afgelopen week volgde ik op het werk een training van de Bladendokter. Dat is een bedrijf dat adviseert hoe je de artikelen uit je magazine zo goed mogelijk ook online kunt delen. Want, zo lieten de statistieken zien, gedrukte media heeft haar langste tijd gehad en steeds meer mensen lezen online. Ik keek verschrikt naar de statistieken van magazines die elk jaar met een steile lijn omlaag duiken. "Gaan bladen dan ooit helemaal verdwijnen" vroeg ik aan de cursusjuf. "Daar kun je wel vanuit gaan ja" sprak ze zonder enige emotie.

Ik dacht aan al die gezellige bladen en abonnement die mijn leven extra leuk maken. De Flow, Flow specials, de Ariadne... een leven zonder magazines? 

Eerder die week hoorde ik al dat het nationaal Deens postbedrijf, zeg maar de Deense Post.nl, niet meer rendabel is en ermee stopt. Gaat de post ook ooit verdwijnen? Ik wil er niet aan denken!

Dus kwam ik op het idee om een leuke kaartjes-swap-bingo te doen. Om te vieren dat het lente is en dat een kaartje op de deurmat gewoon blij maakt.

Dit is het idee.

We vormen een groepje met 6 personen (inclusief jezelf). Je stuurt  naar 5 personen een kaartje in het thema lente/ Pasen. Op elk kaartje schrijf je een letter: Je hebt de keuze uit: P A S E N.

Krijg je nu toevallig net de juiste letters bij elkaar zodat je het woord Pasen kunt vormen met alle kaartjes die je krijgt, dan heb je ook nog eens Bingo en krijg je van iedereen uit de groep nog eens een kaartje. 

Maar sowieso krijg je dus 5 kaartjes.

Je kunt je tot en met volgende week vrijdag opgeven door een mailtje naar mij te sturen met je adres. De kaartjes versturen we op de laatste dag van maart.

Ik ben benieuwd!

Liefs,
Carolien

Stop met scrollen

Afgelopen weekend ging ik weer 24 uur offline. Later die week ontving ik de eerste ronde uit het postproject Zusterhood. Een pakketje met als thema 'stop met scrollen'. De zuster die dit stuurde schreef ook al dat ze zich uren online kon vergapen aan leuke ideetjes op Pinterest, maar uiteindelijk kwam het niet tot de uitvoering ervan. 

Hoe herkenbaar!

Ze sloot drie QR codes bij die verwezen naar kaarten met beweging. Want, schreef ze, als je stopt met scrollen kom je in beweging. 

Ik vond het leuk om mezelf uit te dagen en een bewegende kaart te maken. Je weet wel, zo eentje als je 'm openklapt dat er iets op popt, of gebeurt. In mijn geval een mozaiek van papier dat in en uit elkaar schuift.

Op de voorkant staat dus: stop met scrollen, en als je hem opent de boodschap: ga creëeren. De telefoon in de hand van het meisje is vervangen door een setje kwasten. Dat deed ik met Canva.

De beweging kan ik hier niet laten zien, maar heel langzaam ontvouwt zich dus dit tafereeltje.

En offline ging ik zeker, want ik heb er 4 uur (!) over gedaan uiteindelijk om de kaart passend te krijgen. Ik heb gewoon geen talent voor logisch denken, dus iedere keer was er iets mis: de opening te groot, te klein of er gebeurde helemaal niets. Er stonden ook geen maten bij. Des te blij ben ik dat het uiteindelijk toch gelukt is!

Geinspireerd door mijn bezoek aan the Poetry Pharmacy in London afgelopen kerst, kocht ik deze kleine apothekersflesjes. Voor elke zuster maak ik een gedichtje in het thema en stop dat in het flesje. 

Dit werd mijn gedichtje over scrollen:

Ik bestempelde een wit boterhamzakje en daar gaat het gedichtje in. 

 

Ik ben nog niet klaar met het thema, maar het begin is gemaakt. Ik hoef me dus niet te vervelen als de telefoon op stil gaat.

Zelf aan de slag? Klik hier voor het filmpje! Durf jij de uitdaging aan?

Liefs,

Carolien

Laptop perikelen

 "Zo, je laptop is weer als vanouds en ik heb je zelfs de nieuwste versie van Windows geïnstalleerd." De jongen van onze ICT-afdeling reikt me mijn laptop aan alsof het een cadeau is. Met enige aarzeling neem ik hem in ontvangst. "Dankjewel" zeg ik en met lood in mijn schoenen loop ik terug naar mijn werkplek. Ik weet uit ervaring wat mij te wachten staat.

Ik houd niet van updates. En al helemaal niet van nieuwe versies. Omdat je je dan overal opnieuw moet aanmelden. En dat zijn heel wat applicaties in mijn geval. 

Alleen dit keer was het nog veel erger. Mijn Teams-mappen waren verdwenen en het klikken op de vertrouwde toetsen leverde me telkens een rood kruis op. Mijn muis reageerde nergens meer op, die moest opnieuw verbonden worden met Blue tooth (hoe dan?) Ik besloot eerst wat mails te sturen, maar ook dat scherm zag er totaal anders uit. En waar was mijn digitale handtekening die normaal in elke nieuwe mail automatisch verschijnt?

"Oh gewoon even opnieuw invoeren" hoor ik mijn jongere collega zeggen. 

"Maar ik kom niet in mijn bestanden" opper ik hulpeloos. Ik besluit eerst een post op de Linkedin-pagina van ons bedrijf te plaatsen. Wachtwoord vereist, waar heb ik dat staan? In een bestandje waar ik niet bij kom. Ik zoek me suf en het werk stapelt zich op. Intussen word ik uitgenodigd voor een Teams-vergadering waar ik geen geluid blijk te hebben. Ik hoor de anderen praten, maar niemand hoort mij. "Zet je microfoon even aan" tipt iemand in het overleg, maar zover was ik zelf ook gekomen. Die staat aan, net als het volume. Ik vraag Google op hulp en het blijkt dat ik door de updates via instellingen het geluid opnieuw moet aanzetten. Het is maar iets eenmaligs, maar toch. Ik voel me helemaal ontmand.

Een andere collega helpt me intussen om mijn Teams-mappen te synchroniseren, maar dat blijkt een paar uur in beslag te nemen. Ik wil het ding het liefst uit de raam gooien.

Dan heb ik een interview face-to-face. Ik laat de laptop voor wat het is en ga weer eens lekker ouderwets de antwoorden in een boekje schrijven. Ik werk aan een reportage over mensen die twee banen combineren, omdat ze simpelweg niet kunnen kiezen. Die middag spreek ik een verpleegkundige die drie dagen in de zorg werkt en de andere twee dagen als vrachtwagenchauffeur op de weg zit. 

Ik sta mezelf toe even weg te dromen van een tweede baan voor mezelf. Wat zou dat dan zijn? Iets waarvoor je geen laptop nodig hebt, dat staat vast...  Bloemist? Kinderjuf? Kapper?

Inmiddels zijn we een week verder en alles lijkt het weer te doen: van mijn bookmarks tot mijn accounts. Ook de mappen uit Teams zijn gesynchroniseerd. Ik lig achter met mijn werk, maar dat zien we volgende week wel weer. Voor nu kan ik weer even ademhalen. Tot de volgende update eraan komt...

Een nieuwe ronde Zusterhood

Toen ik afgelopen zomer een piepklein, onbemand boekwinkeltje ontdekte in the middle of nowhere, wist ik wat mijn nieuwe thema zou worden voor het post-project Zusterhood: een schatkist vol verhalen. Want zo voelde het daar. Eén grote schatkist vol met boeken!

Ik maakte een schatkistje in de vorm van een boek en als je dat opent, komt mijn brief tevoorschijn, samen met wat polaroids van dat winkeltje en de uitleg waarom ik voor dit thema koos. 

Ik voegde een klein tinnen blikje toe, dat ik inrichtte als boekenkastje.

Van goudfolie maakte ik een stapel boeken. En ik bedacht een quote met betrekking tot mijn thema. 

Ik deed een oproep voor een mooi verhaal en daag daarmee de andere 'Zusters' creatief uit.
Zelf tikte ik op mijn oude typemachine het verhaal uit dat ik afgelopen december in London hoorde (en hier al eerder deelde).  

In het kleine medicijnpotje frommelde ik ook nog een gedichtje.

En inmiddels is mijn schatkistje aangekomen bij de ontvanger en kan ik zelf aan de slag met een nieuw thema voor een andere zuster uit de kring (haha het klinkt een beetje als hekserij, zusters en een kring...)

Woon je in de buurt van Nijmegen dan kun je nog tot en met 8 maart de Zusterhood-brieven van afgelopen jaar bewonderen bij Kunstgalerie Extrapool. Ze hebben daar een soort brievenapotheek gemaakt. Zo leuk! 

Ik wilde graag bij de opening zijn, maar die dag had ik me al opgegeven voor een workshop Monotype in Heerlen. Bovendien was er niemand vanuit mijn groepje die ging. Dus besloot ik voor de workshop te kiezen, waar ik me al maanden geleden voor had ingeschreven. In de lift naar de ruimte waar de workshop werd gegeven, sprak een dame me aan. "Ken ik jou niet ergens van?" Bleek dat een van de zusters uit mijn groep te zijn. Hoe toevallig was dat! Ik wist dat zij als enige redelijk bij mij in de buurt woonde, maar dat we elkaar net op deze dag troffen was wel heel apart.

Liefs,

Carolien