Twee caminootjes

Afgelopen zondag zou ik met mijn vriendin weer een caminootje lopen, maar zij moest op het laatste moment afzeggen. Ik bedacht dat het wel een uitdaging zou zijn om deze dan maar alleen te lopen, aangezien ik qua kaartlezen altijd op haar kundigheid terugval. En dus ging ik op pad. Ceesje mocht weliswaar mee, maar die is ook niet echt goed met kaarten :) 

Het was weer een afwisselende route (Genhout, Beek) met mooie vergezichten onderweg.

En leuke details...

Ik liep gedeeltelijk een stuk van het kabouterpad, met dit soort grappige details overal verstopt. Daar heb je dan weer oog voor, als je niet de hele tijd loopt te kletsen.  

En ik heb zowaar de weg steeds goed kunnen vinden. Alleen Ceesje vond de 6,3 kilometer toch iets te lang waardoor we veel moesten pauzeren tussendoor.

De andere camino door Simpelveld en omgeving liepen we eerder dit voorjaar. Nooit eerder een route gelopen met zoveel religieuze beelden onderweg. Het licht was zo mooi die dag!

Het leek wel herfst met al die kleuren, maar het was toch echt volop voorjaar.

Deze koe was net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar haar :)

En in dit klooster onderweg kregen we zowaar onze eerste stempel!

Net als de Caminootjes via de VVV krijg je dus ook hier voor elke tocht een stempel. Alleen moet je die voor de meeste tochten op een centrale plek gaan halen en niet op een locatie die je onderweg passeert. Dat is wel jammer, maar we hebben dus nog wat stempels tegoed!

Liefs,

Carolien

Een half jaar ontspullen

Nog een week en de helft van mijn challenge om 365 dagen te ontspullen zit erop. Ruim 170 spullen zochten hun weg naar een nieuwe eigenaar. En het gaat me steeds beter af. Geen excuses meer. Geen 'maar wat als '... 

Neem dit kaartenrek. Wat was ik er blij mee toen ik het twee jaar geleden via Marktplaats op de kop had getikt. Het heeft al die tijd in de garage gestaan, stof te vangen. Vorige week tijdens mijn garage sale vulde ik het met kaarten en kleine boekjes. En wat stond dat leuk! Maar toen ik het na afloop terug sleepte naar de garage (zwaar!) dacht ik: wat een ruimtevreter voor die ene keer per jaar of twee jaar dat 'ie wordt gebruikt. En dus ging hij terug op Marktplaats. 

Twee dagen later stond er een jongen voor de deur. Artistiek typetje met lange staart. Hij had geboden op het rek en kwam het halen. Een smile van oor tot oor. Hij vertelde dat hij een studie vormgeving doet en zijn eigen kaartenlijn mag verkopen in een winkel in de buurt. Vandaar dus dat rek. 

Hoe leuk is het dat deze weer gaat draaien? Dat 'ie gaat doen waarvoor hij is gemaakt? Dat is toch veel beter dan stof te vangen in een oude schuur?

Zo ging het ook met de hondenbuggy die we nooit gebruikten. De mevrouw die hem overnam was zielsblij. Ze had een eigen winkel en tijdens de lange inkoopdagen nam ze vroeger de hond altijd mee zodat hij niet alleen thuis was. Maar nu hij ouder werd, trok hij die lange afstanden niet meer. En nu met dat karretje wel.

Mevrouw blij.

Hond blij.

Ik blij.

Het fijnste van de challenge vind ik nog steeds dat ik geen behoefte meer heb om nieuwe dingen te kopen. Dit hele jaar heb ik nog geen onzinnige theelichthoudertjes of andere prulletjes gekocht bij Action voor 'de leuk'. En dat voelt heel goed. 

In alle boeken die ik lees over ontspullen staat dat het jouw opdracht moet zijn en niet die van je huisgenoten. De tienerkamer en mancave zijn dan ook verboden terrein. "Huisgenoten gaan zelf over de schreef als ze jou bezig zien' tipte Kondo. "het werkt verslavend." 

Wat dochterlief betreft klopt dat. Ongevraagd kwam ze laatst met zakken vol spullen naar beneden. Van haar extensions van Ali express tot oude examenboeken. Mijn hart maakte een sprongetje.

In de mancave, oftewel de sport- en tv-kamer van manlief, blijft het akelig stil. Ik heb het idee dat daar juist meer naar binnen komt, dan weg gaat. Hij vindt alles nog goed genoeg en wat als we het ooit nodig hebben... 

Dus ik houd wijselijk mijn mond. 

Voordat ik straks zelf op straat kom te staan...

Mijn eerste garage sale

Het begon eigenlijk allemaal met de minibieb. Op de een of andere manier vinden mensen het laagdrempelig om met je in contact te komen als je zo'n kastje in je voortuin hebt staan. Ik kreeg dus een mail van een enthousiaste buurtbewoonster en boekenliefhebber in crime. Hoewel ze bijna twintig jaar jonger is, hebben we sinds die ene mail veel contact. Er gaat bijna geen dag voorbij dat we niet appen. 

Ik opperde bij haar heel voorzichtig mijn plan om weer eens een open keet te houden en in één adem uitte ik mijn frustraties dat er nooit een garagesale in onze wijk is. "Dan organiseren wij die toch" was haar reactie. 

We maakten vrolijke flyers en brachten die op een avond rond. Mensen konden zich aanmelden via mijn e-mailadres. Eenmaal thuis opende ik verwachtingsvol mijn mailbox, maar nog niemand had gereageerd! 

De dag erna ook niet. 

"Wat een dom idee ook" sprak mijn kritische ik me toe, zeker toen de regen de dagen erna ook nog eens met bakken uit de lucht viel. 

Totdat iemand me aansprak dat hij zich had aangemeld, maar niets had vernomen. Ik keek in mijn mailbox bij de spamberichten en daar stonden ze. Hartstikke veel aanmeldingen! Ook de dagen erna bleven ze binnenkomen.  In totaal meer dan vijftig mensen wilden meedoen.

En dus was de eerste garagesale in onze wijk een feit. Dat was afgelopen zondag. De zon scheen heerlijk en het was een gezellig feestje in de wijk. Met muziek, zelfgebakken wafels en veel spullen natuurlijk.

Ik moest er wel aan wennen dat al 1,5 uur van tevoren auto's af en aan reden en ik niet eens de tijd kreeg alles leuk op te bouwen. "Wat kost deze" vroeg zo'n vroege vogel en wees naar de trapladder die klaar stond om de ballonnen op te hangen. Zelfs de plakbandrol was gewild. Ik handelde heel wat af die dag, maar het was super gezellig! Mijn zus en de betreffende buurvrouw stonden ook in de tuin. En ik kreeg de kans om lekker veel weg te doen én ook nog eens boeken te verkopen voor het goede doel.

"Volgend jaar weer?" is de vraag die ik nu krijg als ik door de wijk loop. Ontzettend leuk dat het zo'n succes was. Het enige nadeel vond ik dat ik zelf geen tijd had om in mijn eigen wijkje rond te struinen op zoek naar leuke hebbedingetjes. 

Maar ja, ik ben toch aan het ontspullen...

Fijn weekend!

Liefs,

Carolien

Het doek valt

Voor mijn column in ons zorgmagazine mocht ik weer op pad om koffie te drinken. Dit keer met de 83-jarige Wiel die zijn hele leven heeft opgetreden als 'buuteredner': wat in het Nederlands neerkomt op komiek, maar dan met een carnavaleske inslag. Nu Wiel ouder wordt is het doek definitief gevallen. En daar heeft hij het best moeilijk mee...

Column

Met zijn witte, krullende haardos zit hij in het restaurant op me te wachten. Klein van formaat, maar groots in uitstraling. De 83-jarige Wiel Vinken, ’t Wielsje’, is een begrip in Kerkrade. Duizenden mensen maakte hij met zijn ‘buut’ aan het lachen. In zijn geboortestad Kerkrade tot aan Aken, Bonn en Düsseldorf toe.  Als een heuse artiest trok hij jarenlang volle zalen. 

Om gezondheidsredenen is hij nu gestopt. “De benen willen niet meer” vertelt hij al gauw als ik bij hem kom zitten aan tafel. We bestellen een heerlijke cappuccino en het gesprek loopt als vanzelf. Want praten kan hij immers als de beste. “Van mijn fysiotherapeut moet ik elke dag deze oefening doen” zegt hij, kruist zijn armen over zijn borst en staat dan op vanuit zijn stoel, zonder zich af te zetten. Ik moet het 10 keer doen, maar doe het 20 keer.” Met een plofje en een lichte zucht laat hij zich weer in zijn stoel zakken. Dan buigt hij zich iets naar me toe over tafel en vertelt: “Laatst was ik bij de huisarts voor mijn lies. Hij zei dat het mijn lever was, niet mijn lies. Ik schrok me rot! ‘Wat drinkt u als ik vragen mag ‘, vroeg de arts me toen. Ik keek hem verbaasd aan. ‘Ik weet niet: wat heeft u in huis?” Een warme lach vult de ruimte en ik kan niet anders dan meelachen. Die had ik niet zien aankomen..

Grappen maken zit hem in het bloed. Als enige jongen in een gezin van vijf zussen was hij de gangmaker. Dat zat er op de basisschool al in. Toen hij op een oudjaarsavond bij een tante moppen tapte, gaf zijn oom hem op als komiek voor de plaatselijke carnavalsvereniging. Nog voordat hij erover na kon denken, waren de pamfletten al verspreid. En het werd een succes. ‘Sjtomme kal’, oftewel stomme praat. Meer was er niet nodig. En daar leek hij nu nét goed in te zijn. Hij dreef de spot met alles en iedereen om zich heen, waarbij zijn schoonmoeder het vaak moest ontgelden. 

Ik schuif hem het koekje toe dat van zijn koffiebordje is afgevallen. “Dat hoef ik niet” zegt hij, “ik ben zoet van mezelf.” Weer die ontluikende lach. Hij toont me op zijn mobiele telefoon enkele optredens met liedjes die hij zelf schreef. Over zijn moeder en zijn warme jeugd in het dorp. Vaak terugkerende thema’s in zijn werk. Zijn ogen vullen zich met tranen. Wat maakt hem ineens zo verdrietig, vraag ik. “Vroeger. Hoe het was en hoe het nu niet meer kan.” Stilte vult de ruimte. Een tijdje trad hij nog op na een vervelende val, maar hij moest dan worden begeleid tot op de bühne, waar hij zich met twee handen vastklampte aan de spreekstoel. De laatste tijd is hij ook erg nerveus.  “Je wordt er onzeker van als je benen niet meer meewerken” vertelt hij. Omdat hij altijd tussen de mensen is geweest komt hij nu twee keer per week naar de dagopvang. Daar eet hij mee, maakt praatjes met de mensen en doet mee aan de muziekactiviteiten. 

Wiel’s talent werd vaak genoeg beloond. Zo werd hij in 2018 uitgeroepen tot winnaar van de Limburgse Buuttecup en ontving hij een lintje van de koning. Nu het optreden niet meer lukt schrijft hij wel nog zelf gedichten. Met Toon Hermans als grote voorbeeld. En altijd is daar weer die ondeugende kwinkslag.  “Je kunt niet met alles de gek houden” zei mijn vader vroeger altijd, maar humor houdt me op de been. Wat heb je aan een leven als er niets te lachen valt?” 

 

I see hearts

"Wacht, ik moet even een foto maken" zei ik tegen mijn nieuwe collega toen we in de pauze een rondje buiten deden. Ik zette een stap terug, richtte mijn telefoon op het  hartvormige bloemenblaadje dat op ons pad lag en haalde haar weer in. Ze keek me verbaasd aan. Tja, hoe leg je dat uit? Ik verzamel gewoon hartjes...

Dat doe ik al langer, maar ik kwam er nooit zo heel veel tegen. Tot de laatste tijd. Het is begonnen met het lopen van de Caminootjes, dan kijk je toch goed om je heen. 

En dan weer verschijnen ze als schaduwplekjes en ga ik er zomaar op zitten...

Of gewoon tijdens mijn ontbijt!

Wist je dat zelfs honden in hartjes kunnen plassen?

 

 

En gisteren... toen ik deze blogpost aan het overdenken was terwijl ik door de straat liep, verloor de postbode zijn elastiek dat aan het stuur van zijn fiets hing om de brieven bij elkaar te houden. 

En kijk...

Ik wens jullie een mooi weekend vol hartjes!

Groetjes,

Carolien

Een garage sale in eigen buurt

Twee dozen staan in het midden van de tuin; voor de Pipowagen ook nog eens een paar tassen. Het is een warme dag en ik veeg over mijn voorhoofd. Dit is nog niet eens de helft. Ik zie manlief vanuit zijn tuinstoel naar me kijken. Ik vertel hem dat er in de straat van mijn zus een garagesale is en dat ik daar met mijn spullen ga staan. Hij fronst zijn wenkbrauwen en kijkt weer naar zijn opengeslagen boek. "Wat doe je jezelf toch altijd aan" hoor ik hem zeggen.

Het zinnetje galmt door mijn hoofd. Wat doe ik mezelf aan? Ga ik daar echt de hele dag in de zon staan om 's avonds met hopelijk 1 of 2 dozen minder weer thuis te komen? Net zo resoluut als ik de dozen in de tuin zette, stop ik ze terug in de Pipowagen. ook de tassen zet ik terug. "Waarom is er nooit eens een garage sale in onze wijk" mopper ik later als ik ook op een van de tuinstoelen plaatsneem. En tegelijk met die woorden ontstaat het idee: ik ga er zelf een organiseren.

Even later zie ik een buurtgenoot bij mijn mini bieb staan. Ik vertel haar mijn idee. "Zal ik je helpen" vraagt ze gelijk enthousiast. Ik pols in de buurtgroep op Facebook of er interesse is en naast vele positieve reacties, melden zich nog twee dames aan om mee te organiseren. We zijn met zijn viertjes en denken na over een datum, flyers en andere dingen die bij het organiseren komen kijken. Twee dagen later lopen we te flyeren door de wijk.  

Het gaat er dus echt van komen. Tot nu toe doen 34 'huizen' mee. Ikzelf natuurlijk ook, met een mini versie van Kitsch in de Keet en daarnaast een hoop boeken voor het goede doel. 

Wat als het één grote flop wordt? Wat als het gaat regenen die dag. Wat doe ik mezelf aan...? Het zinnetje komt weer even boven drijven, maar dit keer verdwijnt het gemakkelijk naar de achtergrond. Want ik krijg er ook veel energie van en de reacties uit de buurt zijn zo leuk. "Eindelijk dat het ook eens hier is" wordt er gezegd.  Dus ik ben de komende weken weer lekker druk.

Wordt vervolgd!

Five on Friday

Eindelijk weer eens een 'Five on friday'. Het is een handige rubriek als je gewoon een paar kleine momenten wilt delen. Oftewel mijn belevenissen van de afgelopen tijd in vijf foto's:

1. Ommetjes lopen

Ik liep heel wat ommetjes de afgelopen tijd. Dat doe ik normaal ook al, maar nu installeerde ik de app omdat we gedurende vier weken bedrijfsgroep waren gestart om beweging te stimuleren in de vorm van een competitie. Meer dan 100 collega's deden mee en ... ik won! Volgende week mag ik mijn prijs ophalen, ik ben erg benieuwd!

2. Getuige bij een huwelijk

Een van mijn beste vriendinnen trouwde stiekem en ik mocht getuige zijn. Het was zonder twijfel een van de beste bruiloften ooit! Een dag en avond met een gouden randje.  

3. Voor het raam!

Daar hang je dan, met je column voor het raam van een klus-huis. Haha, mijn collega ontdekte dit tijdens haar ommetje met de hond. "Je hangt voor het raam" appte ze. Beter dat dan bij het oud papier :)

4. De Carolien

Natuurlijk ben ik nog steeds aan het ontspullen. Een derde van mijn mega challenge zit erop. Nu was de muurkast aan de beurt en daarin bevinden zich de meeste spullen 'van vroeger': van oude scripties en talloze fotoalbums tot kindertekeningen en... deze uitgaves van Carolien. Ik had vroeger ook al mijn eigen magazine, haha! Deze gaan uiteraard niet weg.

5. Caminootje

Ja, we liepen er weer een! Een heerlijke route door het Limburgse Simpelveld waar de laatste restjes bloesems en de eerste knopjes vochten om gezien te worden. En deze nieuwsgierige koe die een kijkje nam. Ik vind het zo fijn dat we deze nieuwe caminootjes hebben ontdekt en met nog zo'n 15 te gaan kunnen we voorlopig vooruit! 

Hoe was jouw week?

Liefs,
Carolien

Paris je t'aime!

Er werd vaak over gesproken, maar corona gooide steeds roet in het eten. Toen ik me onlangs opnieuw voorzichtig durfde te gaan oriënteren voor een citytrip met dochterlief, bleek mijn zus precies hetzelfde van plan met haar dochter. 'Waarom gaan we niet samen', stelde zij voor. En dat deden we! 

Oh ik hou van Parijs! Ik was er voor het eerst toen ik twintig was met mijn beste vriendin. We hadden een geweldige tijd en kwamen hevig verliefd terug. En niet alleen op de stad...

De tweede keer was zeker tien jaar later, toen ik net verkering had met B. En inmiddels zitten er alweer twintig jaar tussen... Zo leuk om dit samen met mijn dochter, zus en nichtje te doen!

Ik vond niet eens dat er veel was veranderd. Sommige dingen herinnerde ik me nog precies. Ik vond de sfeer af en toe wel bedreigend. Opdringerige verkopers die je bij de arm pakten of naliepen. Ik moet zeggen dat ik blij ben dat dochter er niet met een vriendin alleen was, zoals ik destijds.

De Eiffeltoren had ik veel kleiner in herinnering. Meestal is het andersom, dat je je dingen groter herinnert. Maar ik was verbaasd door zijn omvang! 

Of misschien keek ik onbewust door de ogen van de meiden?

We hebben ontzettend veel gezien, gedaan en gelopen. 

De metro in zo'n drukke stad is toch iedere keer weer een ervaring vind ik. 

We hadden een appartement heel dichtbij de Notre Dame.

Gehuurd van een local, dat leek ons wel eens leuk. En dat was het ook, alleen was de zoektocht naar de sleutel nog wel een dingetje. Die hing in een kluisje bij een plaatselijke supermarkt. Toen we hem eenmaal hadden, klopte de code niet. Bleken we in het verkeerde appartement te zitten. Eenmaal in het goede appartement bleek de etage niet te kloppen. Het zou de tweede etage zijn, maar ook daar woonde iemand anders. We hebben in onze zoektocht heel wat locals gesproken.

Volgende keer toch maar gewoon weer een hotel!

Ontbijtgelegenheden waren er genoeg. Was nog lastig kiezen..

En met de lunch natuurlijk een crêpe!

 

Hoewel we ook langs de Champs Elysees slenterden, vond ik de kleine winkelstraatjes toch het leukst, zoals dit boekwinkeltje.

En op elke hoek van de straat waren mijn lievelingsbloemetjes te koop: lelietjes van Dalen. Ik liet me later vertellen dat Fransen elkaar op 1 mei, de Dag van de Arbeid, deze bloemetjes cadeau geven. 

Ik had graag een bosje gekocht, maar dat was een beetje onhandig. Wat ik wel meenam was deze Franse baret. Ik kon hem gewoon niet laten liggen. De verkoper ging hem heel zorgvuldig op mijn hoofd 'draperen' , vanaf een afstandje keek hij ernaar en weer terug... hij was niet snel tevreden.  

Dus tja, toen hield ik hem ook maar op en waande me even een echte Parisienne. Tot schaamte van de meiden (lol).

Die cappuccino's zijn trouwens net taartjes, haha.

Natuurlijk mocht ook een bezoekje aan die indrukwekkende Sacre Coeur niet ontbreken. Wat is het toch een prachtplek. Jammer van al die agressieve verkopers op weg erheen. 

En hoewel het dus al jaren geleden is dat ik er was, wist ik feilloos de plek naar Montmartre te vinden.

Deze tekst stond op een tafeltje in het plaatselijke café. Ik probeer nog steeds te ontcijferen wat er staat. iemand een idee? 

Zelfs het station is hier een pareltje. 

We reisden met de Thalys. Vertrokken om 8 uur in de ochtend in Luik (bij Maastricht) en waren om klokslag 10 uur in Parijs. Dat is voor ons dichterbij dan naar Amsterdam. 

De sleutel inleveren was ook weer een dingetje. Want dat moest dan weer op een andere plek: een wasserette die 24/7 open was. Maar ik kwam niet bij het kluisje omdat daar een zwerver lag te slapen. Voorzichtig duwde ik hem een beetje opzij. Tja, ook dat is Parijs. 

Au revoir!

Wat vind jij het mooiste aan Parijs?

Liefs,
Carolien