vrijdag 21 september 2018

Op stap met Jos

Voor mijn column die ik elk kwartaal schrijf in een zorgmagazine ging ik op stap met de 74-jarige Jos die zeven jaar niet buiten was geweest!


Column


“Ik ben al zeven jaar niet meer buiten geweest.” Zijn woorden komen bij me binnen en ik probeer te  bevatten hoe dat moet zijn. Zeven jaar lang nergens naar toe, alleen maar thuis, afgewisseld met af en toe een opname in een revalidatiecentrum  vanwege gezondheidsklachten.

Ik ben op stap met de 74-jarige Jos uit Kerkrade. Op mijn vraag waar hij wil lunchen, hoeft hij niet na te denken. “In GaiaZOO” klinkt het overtuigend.  Vanaf het eerste moment dat ik zijn rolstoel in  handen neem,  zie ik hem genieten, de frisse lucht opsnuivend. Zijn voeten in stevige, vilten sloffen, de pet zorgvuldig over het hoofd tegen de felle zon. En in zijn borstzakje een pakje sigaretten, dat gaandeweg de dag slinkt. 

Natuurlijk bekijken we eerst de dieren. Zoals de ganzen in het Limburg-gedeelte, die herinneringen oproepen aan betere tijden. “Die hadden we vroeger  thuis”, vertelt Jos. “Sommige waren zo tam, die kwamen de keuken in.” Dan maakt hij geluiden die door de ganzenfamilie  gretig worden beantwoord.  “Ik ben het nog niet verleerd” klinkt het trots en Jos steekt zijn vuist in de lucht.
Het is een warme dag. “Maar wel heel goed uit te houden” zegt Jos herhaaldelijk. Als onervaren rolstoelduwer denk ik daar bij elke heuvel anders over, maar ik geniet mee. We drinken koffie in het restaurant en eten een soepje. Om ons vervolgens te begeven richting  de Savannah en de Toendra met de anacondaslang als hoogtepunt. “Wat een prachtig beest” klinkt het enthousiast.

Jos geeft zijn ogen de kost. Terwijl de gorilla’s wilde capriolen uithalen, rent een groep schoolkinderen  joelend en uitgelaten om ons heen.  Hoewel hij af en toe glimlacht, tekenen diepe groeven  zijn gezicht.  Dat hij veel heeft meegemaakt, steekt hij niet onder stoelen of banken. Zijn eerste vrouw stierf jong en hun enige dochter kwam levenloos ter wereld.” Ze zou 38 zijn als ze nog leefde.” Door een herseninfarct raakte Jos  verlamd. Zijn  tweede vrouw stierf 7 jaar geleden. En daarmee ook zijn contact met de buitenwereld. 

Sinds twee maanden woont hij nu in zorgcentrum. Een nieuwe fase. “Ik heb er niks te klagen. Het eten is lekker. Toen ik er kwam wonen woog ik 51 kilo en nu 71.” Hij grijnst en trommelt met zijn hand op zijn buik. “Ik moet nu zelfs een beetje oppassen.”
Lezen en schrijven heeft Jos door beperkingen nooit geleerd, maar praten kan hij als de beste. “Ik hou van de zomer. Dan is er veel te zien en gaan de dagen sneller om.” Bezoek krijgt hij erg weinig, maar hij heeft al de nodige contacten met medebewoners. “En de zuster leest elke ochtend de krant voor. Nu weet ik tenminste weer wat er in de wereld speelt.”  

Als ik vraag of Jos nog wensen heeft, knikt hij gelijk. “Ik zou graag nog in het winkeltje willen kijken” en hij trekt het tasje dat strak om zijn middel hangt naar zich toe.  “Misschien kan ik een leuke knuffel kopen als herinnering aan deze dag.”  

Ik vind het een mooi idee.
Jos is veel kwijt geraakt. Maar niet het kind in zichzelf… 

37 opmerkingen:

  1. Wat een mooi verhaal weer. Als je m3 zijn adres mailt stuur ik hel ook af en toe een kaart

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Leuk, lief! Ga ik doen! (Heb t op mijn werk liggen, maar komt eraan!)

      Verwijderen
    2. Niet vergeten hoor. Ik heb vanmorgen net weer een kaartje voor Maria gepost.

      Verwijderen
  2. Wat fijn dat het kind in Jos buiten mocht spelen vandaag! Dat is een recht toch? Ik hoop dat er meer mensen zijn zoals jij Lien! Die naar buiten gaan met de Jossen in deze samenleving *

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Als t kind in jezelf er niet meer is, is er veel verloren! Dankjewel voor je lieve reactie!

      Verwijderen
  3. Het is gewoon sneu dat mensen zo weg kunnen kwijnen. ZO leuk dat je hem meeneemt naar die dierentuin, het is een prachtig park hij heeft vast enorm genoten.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Heel sneu inderdaad, er is echt veel eenzaamheid onder ouderen helaas...

      Verwijderen
  4. Het kan niet anders dan dat er die dag 2 gelukkige mensen in de dierentuin waren, want behalve Jos moet jij toch ook hebben genoten van zo'n blij mens!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja gaf veel voldoening om iets te kunnen doen die dag!

      Verwijderen
  5. Lien wat prachtig geschreven.
    groetjes Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mooi geschreven...over twee bijzondere mensen! Liefs Petra

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Het is niet altijd zo dat mensen alleen thuis wegkwijnen. Er zijn mensen die genieten van alleen zijn.
    Wat hebben jullie een mooie dag gehad!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Alweer een parel van een verhaal. Mooi hoe je Jos beschrijft.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik kreeg tranen in mijn ogen van jouw column. Wat triest dat hij in geen jaren buiten is geweest. Is het zorgcentrum in Kerkrade, of komt hij daar alleen vandaan? Ik zou ook wel eens een wandeling met hem willen maken, als hij in de buurt woont. Ik loop elke dag 3x met mijn hond buiten; kan mij niet voorstellen hoe het is om zo lang binnen te moeten zitten; na 1 dag binnen (als ik een enkele keer ziek ben voel ik mij al vreselijk..

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat lief van jou! Hij woont pas sinds twee maanden in een zorgcentrum (Kerkrade inderdaad) en nu komt hij gelukkig vaker buiten. Ook heeft hij inmiddels twee vrijwilligers heb ik vernomen, dus het gaat gelukkig de goede kant op!

      Verwijderen
  10. Prachtig verhaal Lien. Wat kan jij dat toch mooi vertellen. Pakkend dat Jos nog zo geniet na alle tegenslagen. Fijn te lezen dat hij nu ook weer meer buiten kan komen. Moet vreselijk zijn, 7 jaar binnen en dan nog alleen ook.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wat triest....en wat lief dat je hem meenam...wat zou ie hebben genoten zeg !..heerlijk geschreven....fijne week liefs Ria 🧡🍁🍂🌻🌾🍄

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Zeven jaar niet buiten geweest.....Lien je hebt deze man een geweldige dag gegeven, zo lief van je. Gelukkig dat hij nu weer buitenkomt dankzij de vrijwilligers van het tehuis en jou natuurlijk. Het is soms best wel zwaar achter een rolstoel, vooral als het warm is, ik wandel zo ook wekelijks met mijn moeder, pffft, maar wel gezellig.
    Groetjes, Janneke

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja het duwen van de rolstoel viel mij ook nog tegen, vooral de heuvels op! Dan besef je pas hoeveel obstakels er zijn he!

      Verwijderen
  13. Fijn om te lezen dat hij inmiddels twee vrijwilligers heeft, en wat vaker buiten komt! Ik woon helaas niet bij Kerkrade in de buurt.. Ik heb je blog net ontdekt per toeval, leuk! ik ga het vaker lezen :)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, hij was gisteren zelfs op de regionale tv voor een item over eenzaamheid. Misschien krijgt hij nu nog meer vrijwilligers :-)

      Verwijderen
  14. Prachtige column. Oude mensen zijn bijzonder.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Jeetje wat erg om te lezen dat iemand zo lang niet buiten is geweest. Misschien weer een kaart momentje?

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Wat een geweldige column weer! Triest dat Jos 7 jaar binnen heeft moeten zitten, 'gelukkig' zit hij nu in een zorgcentrum waar hij het naar zijn zin heeft en hopelijk veel afleiding krijgt....

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Wat fijn dat je Jos na 7 jaar zo'n onvergetelijke dag hebt kunnen bezorgen!
    Ik zie je al helemaal zwoegen met die rolstoel in het Gaiapark in die hitte!
    Er zijn zo nog best meer mensen dan je denkt in zo'n isolement terecht gekomen.
    Fijn dat deze man het nu zo getroffen heeft om in jullie goede verzorgingshuis.
    Prachtige column!
    Groetjes Maia

    BeantwoordenVerwijderen

Lief dat je een berichtje achterlaat!