vrijdag 7 december 2018

Ze wil niet meer...

Zoals jullie weten heb ik elk kwartaal mijn eigen column in ons zorgmagazine. Dan ga ik lunchen met een klant die me zijn of haar levensverhaal vertelt. Dit keer was ik op stap met Helma. Haar verhaal maakte diepe indruk op me...


Column

Ze is er klaar mee. Het leven dat ze leeft. Na twee jaar komt er eindelijk schot in de plannen om eruit te stappen. Helma heeft de eerste gesprekken met de levenseindekliniek al gevoerd. Nu is het wachten op akkoord én een datum. “Als ik geen groen licht krijg ben ik echt ten einde raad” zegt ze al roerende in haar koffie.

Helma loopt slecht en haar hand trilt, maar ze is dan ook ruim de tachtig gepasseerd. Noemenswaardige gezondheidsklachten heeft ze niet. “Ik zou zo maar eens de honderd kunnen halen” lacht ze bitter. Maar laat dat nu net haar grootste nachtmerrie zijn. Sinds een aantal jaren wil Helma niet meer leven. Een ernstig ongeluk 13 jaar geleden veranderde haar leven in één klap. Daar komen nu ouderdomskwalen bij. “Elke ochtend als ik wakker word ben ik teleurgesteld dat ik er nog ben”, vertelt ze.

Het is een stralende dag en we zitten buiten op het terras. Vogels fluiten en pikken de kruimels die zijn gevallen. Helma bestelt een pannenkoek met spek “Lekker” zegt ze. Van een afstandje oogt het als een gezellig tafereel, maar we praten niet over koetjes en kalfjes.

De taboesfeer rondom een vrijwillig levenseinde is voor Helma reden haar verhaal  te doen. Dat verhaal komt eruit. Langzaam en gefaseerd, met oog voor details. Een mooi leven had ze, vrijgevochten en onafhankelijk. Ze werkte als lerares en ging later nog verder studeren. Daar waar een leuke baan was, streek ze neer. Een man aan haar zijde had ze niet nodig. Dertien jaar geleden ging ze met een goede vriendin op vakantie naar Frankrijk. “Het was een mooie dag. We draaiden Franse muziek in de auto en hadden een picknickmand bij ons voor onderweg. Om de beurt reden we een stuk. Mijn vriendin vertelde hoe zeer ze zich verheugde oma te worden.“
Helma is even stil en slikt zichtbaar haar tranen weg. “Dit verhaal went nooit”, excuseert ze zich. Het volgende moment komt er een auto frontaal op hen af. Een verslaafde bestuurder onder invloed van drugs. Helma’s vriendin overlijdt ter plaatse. Helma zelf komt drie dagen later bij in een Frans ziekenhuis. Alles wat kan breken is gebroken. Ze moet opnieuw leren lopen. Ze noemt het de eenzaamste weken in haar leven. “Ik ben daar slecht behandeld. De Fransen  maakten zelfs opmerkingen dat wij Hollanders met onze drugstolerantie nu maar eens wisten wat het was. Niet wetende dat ik alles kon verstaan.” Daar, in die kille ziekenhuisomgeving had ze voor het eerst de gedachte ‘het hoeft niet meer’.

Maar ze krabbelde overeind, kwam terug naar Limburg om daar nog eens maanden te revalideren. In die periode kreeg ze een brief van de familie van haar overleden vriendin. Of ze zich realiseerde hoe erg ze hun levens had verwoest? “Die brief was nog erger dan het hele ongeluk bij elkaar”, blikt Helma terug. 

Ondanks alles probeert ze haar leven toch weer op te pakken. Autorijden gaat niet meer, de angst heeft haar in de greep. Ook een reis met de bus of trein is een beproeving. Ouderdomskwalen dienen zich aan en haar zicht vermindert aanzienlijk. Drie keer per week komen de meisjes van de thuiszorg haar douchen. “Ik ken geen lievere mensen” zegt ze, “maar ik wil dit niet. Dit past zo niet bij mij. Ik, die altijd onafhankelijk was! Ik schaam me voor het aftakelen.” Ze legt het mes neer en haar hand steunt trillend op de rand van de tafel. Ik pak hem vast en ze knijpt erin. In haar ogen zie ik de leegte, de vermoeidheid van het strijden. “Het is klaar” zegt ze zachtjes en ik zie aan alles dat ze het meent…



---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Kort nadat ik de column heb geschreven is Helma’s wens ingewilligd. In het bijzijn van enkele dierbaren is ze ingeslapen. Helma hield erg van kalligraferen. Ze liet me deze prent na:


Liefs,
Carolien

41 opmerkingen:

  1. Wat een triestig verhaal en wat goed dat ze nog een mooi einde kreeg .

    BeantwoordenVerwijderen
  2. wat fijn dat haar strijd niet meer gestreden hoeft te worden. (en wat zijn er toch vreselijke mensen op de wereld, zoals de familie van haar vriendin...)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat wordt mensen toch veel afgenomen door kortzichtigheid, haat en domheid. Het verhaal maakt mij verdrietig en het einde heeft lang op zich laten wachten. Haar keuze is gerespecteerd en daar ben ik blij om.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hier word ik stil van. Een verdrietig verhaal, maar fijn dat ze mocht gaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wow wat een verhaal. Zo mooi geschreven ook. Hoe bijzonder is het toch dat ieder zo zijn eigen verhaal heeft. Wat fijn dat ze mocht gaan. Toch een "happy end"
    en gek dat je toch verdriet voelt over een dame die je nooit gekend hebt. Dank je wel.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja dat verbaasde me ook, dat je echt verdriet kunt hebben om iemand die je nauwelijks kent.

      Verwijderen
  6. Bedankt Carolien voor het delen van Helma’s levensverhaal...
    Het had zo anders kunnen lopen als er mensen met een liefdevol en zorgzaam hart om haar heen hadden gestaan. Helma is en was hier geen uitzondering in. Er zijn vele “Helma’s” die deze eenzaamheid aan de lijve ondervinden.
    Laat dit voor ons, een oproep zijn om liefdevol naar je naaste om te zien!

    Groetjes Janneke

    BeantwoordenVerwijderen
  7. ..........hier word je stil van.....wat een triest verhaal....mooi geschreven ...en wat een bijzonder mooi kado heb je van haar gehad ....❤️💋

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Mooi verhaal en goed,dat deze mogelijkheid er is

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik kom zomaar weer even lezen hier .Een verhaal om heel erg stil van te worden .Wanneer je zo op bent is het mooi dat je wens ingewilligd mag worden .Prachtig de prent die ze je nagelaten heeft .
    Gr Elisabeth


    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik ben er stil van en daar laat ik het dit keer bij.
    Groetjes Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wat een strijd, fysiek én mentaal. Krachtige dame.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Tranen in mijn ogen....
    Wat verdrietig dat Helma door de buitenwereld zo lelijk en onterecht behandeld is! Hoe erg is het dat ze daarna haar plezier in het leven is gaan verliezen....
    Het is mooi dat ze zelf heeft kunnen bepalen wanneer het genoeg was, maar dat had eigenlijk nooit nodig mogen zijn.
    Dank je wel Carolien voor dit ontroerende blogje....

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Wat een indrukwekkend verhaal... een hele achtbaan aan gevoelens roept het bij me op. We hebben met z’n allen nog zó veel,te leren op deze planeet... Ik ben wel heel blij dat Helma’s wens is ingewilligd.
    Liefs,
    Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Zo'n column kan je alleen maar schrijven als je echt hoort wat iemand zegt, als je een mensenmens bent en de tijd neemt voor de ander. Bijzonder. Word je stil van.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Dit is slikken. Ik had haar "doodgeknuffeld" denk ik. Ze klinkt ook zo eenzaam. Moe en eenzaam. Je hebt het weer prachtig verteld, Lien. Pakkend!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Oh, ik krijg er kippenvel van. Dat heb je mooi geschreven ook. x

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Wat kunnen mensen elkaar toch aandoen en zo snel oordelen, meningen hebben triest hoor!
    Dit verhaal zal jou ook erg aangegrepen hebben zoiets vergeet je nooit meer.
    Vanmiddag waren we in Roosendaal voor een afscheidsdienst van mijn peettante die de mooie leeftijd van 92 bereikt heeft.
    Ook veel meegemaakt maar ondanks alles veel liefde gegeven en gekend dat is toch alles wat telt!
    Mooie maar trieste post!
    Liefs Maia

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Zo aangrijpend en verdrietig. Wat mooi dat je naar haar hebt geluisterd en dankjewel voor het delen van haar verhaal. De tekst die ze je naliet is prachtig!

    BeantwoordenVerwijderen

Lief dat je een berichtje achterlaat!