Even niets ...

Dat was lang geleden. Dat ik me ziek moest melden op het werk. Tien jaar zelfs, dat weet ik omdat 2014 in mijn geheugen staat gegrift als het jaar van de longontsteking. En hoe ik daar, toen ik eindelijk leek op te knappen, paniekaanvallen voor terugkreeg. Gelukkig was het nu niet zo erg, maar toch... een flinke griep en ik bleef de hele week onder de wol.

Omdat ik maar wat lag te hangen, ging ik terugdenken aan de keren dat ik ooit ziek was en hoe ik dan toch ging werken.  Toen ik deze baan pas had, kreeg ik een verkoudheid die op mijn stem sloeg. Ik had een nacht zoveel gehoest dat ik alleen nog maar een fluisterstem ter beschikking had. Die ochtend had ik een overleg met een vervelende directeur erbij en ik durfde me niet ziek te melden want er moest nog van alles gebeuren. Toen ik in dat overleg mijn mond opendeed en hij erachter kwam dat ik geen stem had reageerde hij heel bot: "wat doe je hier als je niet kunt praten?"

Niet: ik hoor dat je verkouden bent, wat goed dat je toch bent gekomen. Nee, hij was geïrriteerd.  En ik had nog steeds mijn lesje niet geleerd.

Ik ging ook braaf naar mijn werk de ochtend nadat we 's nachts met peuterdochter bij de Eerste Hulp hadden gezeten vanwege een darmkoliek en we allemaal niet hadden kunnen slapen. En ook toen ze riep: "mama, blijf je vandaag alsjeblieft bij me" terwijl ze aan mijn been hing omdat ze niet lekker was. Nee, mama moest naar een heel belangrijk project waar veel verschillende organisaties bij betrokken waren. Van alle overleggen kon ik die echt niet missen. Een paar weken later was er onenigheid en werd het project afgeblazen.

Als ik toen wist wat ik nou weet, had ik het allemaal anders gedaan. Projecten komen en gaan. Mensen komen en gaan. En ook griepjes verdwijnen weer. En de wereld draait gewoon door, ook zonder mij.

En dat is maar goed ook.

Liefs,
Carolien

PS. Netflix-tip: One Day, prachtige 14-delige serie over de liefde :)