Ze is slechts iets ouder dan dat ik ben. Twee jaar om precies te zijn. En toch is ze er al klaar mee: het leven dat ze leeft. Dit jaar nog hoopt ze er waardig uit te kunnen stappen. "Dan heb ik eindelijk rust."
We zitten aan de keukentafel in haar woning. Een herfstzonnetje schijnt naar binnen en verlicht haar gezicht als ze me haar verhaal vertelt. Ik mag er een reportage over schrijven voor in ons magazine, hoe het is als je zelf kiest voor de dood terwijl er lichamelijk niets mankeert. "Ik ben geboren in de ellende en ik ga deze wereld ook weer in ellende verlaten" zegt ze alsof ze al heel vaak op dat zinnetje heeft geoefend.
Haar vader was gewelddadig. Haar moeder dronk. Ze moest zichzelf al als klein kind zien te redden. Toen ze op zichzelf ging wonen trof ze de verkeerde man. Het is een opeenstapeling van problemen en mijn hand heeft moeite de gesproken woorden op schrift bij te houden. Buiten komt ze niet meer, de angst buitelt als een tornado over haar heen.
Hulpverlener na hulpverlener heeft zich over haar ontfermd. Terwijl de één EMDR-therapie voorstelde, dacht de ander dag dagbesteding wel eens zou kunnen helpen. Of medicatie. In alle soorten en maten heeft ze die geslikt. Totdat hulpverlener Joost, mijn collega, in beeld kwam. Hij was de eerste die voorstelde haar te helpen bij haar wens om uit het leven te stappen.
Terug op kantoor gaat mijn telefoon. "Ik vond het fijn met je te praten, kind." Het is dezelfde stem. "Toen je net weg was kreeg ik een telefoontje van de scan-arts. Hij komt volgende week langs, het zou nu wel eens snel kunnen gaan."
Even zijn we allebei stil.
"Die foto's die vanochtend gemaakt zijn he" klinkt het dan - "zou ik daar eentje van mogen hebben voorop mijn bidprentje? Want tegen de tijd dat het magazine uitkomt ben ik er waarschijnlijk niet meer."
Een week later stuurt de fotograaf me de beelden. Ze staat voor het raam in haar woonkamer en kijkt naar de camera. Haar armen wat onwennig naast haar lichaam. Op één van de foto's breekt een voorzichtig lachje door.
Het is goed...

Wat heb je dat mooi geschreven. Ik voel gewoon dat het goed was. En wat mooi ook dat het mag.
BeantwoordenVerwijderenGoed dat dit kan, maar heel triest dat ze van kleins af aan zoveel heftige dingen heeft mee moeten maken......
BeantwoordenVerwijderenMarja