Paradijsvogel

"En wie ben jij?" Ze schuifelt met haar rollator en komt heel dicht bij mijn moeder staan.
Te dicht.
Mijn moeders blik vangt de mijne en ik zie haar lichte paniek. Wat is dit voor type? Deze kleine, kleurrijke vrouw met een veel te harde stem.

Als ze niet meteen antwoord krijgt, herhaalt ze de vraag waarbij de klemtoon op het laatste woord valt. Als een soort lied. "Wie ben jijijijij..."

Dit alles was in maart. We hadden mijn moeder verhuisd naar een zorgcentrum en de kennismaking met deze medebewoonster was alleszins apart. Ze drong zich ongegeneerd aan ons op. Wilde alles weten. Waar we vandaan kwamen. Wanneer we jarig waren. Mijn moeder was net opgekrabbeld van een zware depressie en we vonden dat ze niet meer naar huis kon. Maar lichamelijk vonden de instanties haar nog te goed voor opname, ook al was ze 92. Dus werd het een GGZ-indicatie. 

Die eerste kennismaking was best confronterend. Het gedrag dat sommige mensen vertoonden was niet iets wat je dagelijks ziet. Die allereerste dag had ik echt het gevoel: waar laat ik mijn lieve moeder achter? Niet op z'n minst door de dame in kwestie. "Zeg maar LouLou". 

Inmiddels zijn we maanden verder en mijn moeder heeft gelukkig haar draai gevonden. Ze heeft twee bewoonsters waar ze dagelijks mee afspreekt en doet aan alle activiteiten mee. Ook met de medewerkers heeft ze een goede klik. En Lou Lou? Die hoort inmiddels een beetje bij onze familie.

Omdat de 79-jarige zelf geen contact meer heeft met haar kinderen, kwam ze elke keer bij ons erbij zitten in het restaurant. "Laat de mensen nu even met rust" sprak een medewerkster van de zorg dan. "Ja maar het zijn mijn vriendinnen" antwoordde LouLou verontwaardigd. En dat vonden wij dan weer aandoenlijk.

Bij elk bezoek veroverde LouLou een stukje van ons hart en zeker dat van mijn dochter. Zij hielp haar met de social media, maakte gekke foto's in SnapChat en begon haar kaartjes te sturen. Die bewaarde ze dan met trots in het overvolle mandje van haar rollator. Toen we in Kopenhagen waren, kocht mijn dochter een Legopoppetjes dat vanaf de dag dat we het gaven aan het keycord aan LouLou's nek hangt, als een kostbare ketting. 

LouLou is altijd blij en ontzettend dankbaar ondanks dat ze niets heeft. In haar hoofd maakt ze de grootste plannen. "Ik ga emigreren naar Zwitserland" roept ze enthousiast. Of ze denkt een miljoen te krijgen van Trump, want daar praat ze mee op Facebook.

Toen ik laatst over haar vertelde aan een collega, antwoordde die:
"Je weet toch hoe dat soort mensen heten he?
Dat zijn paradijsvogels.
De juweeltjes uit de maatschappij."

En een juweeltje, dat is ze zeker.
Ook al dachten we daar die eerste dag heel anders over....