vrijdag 16 januari 2015

Verhalen van vroeger

Door mijn werk kom ik regelmatig in contact met bijzondere mensen. Zo ging ik deze week op interview bij een 98-jarige man. Maar liefst veertig jaar werkte hij ondergronds in de mijn. Dit jaar is het 50 jaar geleden dat de mijnen in Limburg sloten en dus is 2015 uitgeroepen tot Jaar van de Mijnen. Veel van die 'koempels' van toen zijn nu bij onze organisatie in zorg. En daar ging mijn verhaal over.


Onze 23-jarige stagiaire zit zuchtend achter het bureau. Haar stageverslag wil niet zo lukken. "Ga anders met me mee op interview", stel ik haar voor. Ze veert helemaal op. Even later zitten we tegenover de bijna 100-jarige. Al gauw komen de verhalen. Over veertig jaar werken zonder daglicht. Zoveel kilo kolen per dag moest je houwen, anders hing een dreiging boven je hoofd. In oorlogstijd was het 13 dagen werken aan één stuk en dan 1 dag vrij.
 
 

Hij maakte het allemaal mee: een ontploffing, de dood van twee collega's die werden bedolven onder het puin, het wassen van elkaars ruggen na een zware dienst.

Mijn gedachten gaan naar mijn eigen baan. De praatjes bij het koffie-apparaat als je er even doorheen zit.


Als je het koud hebt, zet je de verwarming aan. En in de zomer de airco. Genoeg vakantiedagen per jaar om bij te tanken. Dat is hele andere koek. "Toch ging ik elke dag met plezier" vertelt meneer die middag. "De kameraadschap was onbetaalbaar."

Hij vertelt door. Over de periode voordat hij ondergronds ging. Hoe hij als 13-jarige bij een stoffeerder werkte.


Als een meubelstuk klaar was, moest hij het met de trekkar afleveren. Soms nam hij zijn 9-jarige broertje mee. Dan liepen ze samen zo'n 15 kilometer van Kerkrade naar Heerlen met een volgeladen kar. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat waren ze onderweg, zonder eten of drinken.  Dat jonge broertje is vorige maand overleden, in de leeftijd van 92 jaar.
"Weet je wat hij op zijn sterfbed zei", vroeg de oud-mijnwerker.
"Hij zei: wist je nog wij twee samen met die kar?"
Zijn ogen schieten even vol.


Af en toe hapt hij even naar adem en neem een slok van zijn koffie. Maar uitverteld is hij nog lang niet.

Als kind sliep hij nog op een bed van stro. Water haalde hij bij de pomp, verderop in het dorp. Met zeven kinderen sliepen ze op 1 kleine kamer.
Inmiddels heeft hij veel mensen verloren, oud-collega's, zijn vrouw en zijn dochter. Maar van elke dag geniet hij en grapjes maken hoort daar zeker bij. Met de dames die hem komen verzorgen bijvoorbeeld.


Ruim anderhalf uur later zit ik met de stagiaire naast me in de auto terug naar kantoor.
"Jij mocht ook gerust vragen stellen" zeg ik haar.
"Ik wist niks meer uit te brengen" zegt ze en werpt haar blik naar buiten.
 "Ik was zo onder de indruk van alles."
Ik kijk haar aan en glimlach.

Volgens mij was dit uurtje leerzamer dan een week op kantoor.
Ik weet het eigenlijk wel zeker....



 

38 opmerkingen:

  1. schoon verslag van ne schone mens!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Pracht verslag van een prachtmens op zijn oude pracht(mid)dag.
    Hier kan menigeen op vooruit!
    Dankjewel.
    Groetjes,

    Jeanneke.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. pakkend,hee!mn ouders hadden ook zo van die verhalen(maar niet in de mijn),maakten ook de oorlog mee..dus:iedereen stoppen met klagen over kleine dingetjes en genieten van elk moment niewaar?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dank je wel voor dit indrukwekkende blogje! Kippevel krijg ik er bij, wat een prachtige man, wat een enorm karakter.
    En inderdaad, de 'praktijk' is op deze manier enorm leerzaam voor de jongeren (maar voor ons ook natuurlijk :-) )
    Groetjes weer

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Bijzonder ....hier word ik stil an....mooie post.....x!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een prachtig verhaal.
    Dit zijn de dingen die we nu vaak zo missen.
    Vriendschap, eenvoud en tevredenheid.
    Dank je voor het delen!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ow, wat bijzonder wat die meneer allemaal heeft meegemaakt....
    Zo geweldig dat hij het allemaal nog kan vertellen!
    Ps.: heel erg bedankt voor de post!
    Zó lief van je! Er komt zeker wat terug ;-)
    Fijn weekend, liefs van Mirjam.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dank voor het delen van dit prachtige verhaal (en voor het de tijd nemen om er naar te luisteren!)
    groet, Christel

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat een bijzonder verhaal! Het is of ik mijn vader hoor al zat hij niet in de mijnen maar in de textiel in Enschede op zijn 13e en fietste hij elke zaterdag naar friesland om zijn loon te brengen aan zijn moeder die achterbleef met 5 jonge kinderen
    Je wordt er altijd even stil van!
    Yolanda

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Als je na een hardwerkend leven in de mijnen toch zo op je leven terug kan kijken, hoe mooi is dat!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wat een mooi verhaal. Wat kan er veel gebeuren en veranderen in een mensenleven. Mijn oom van 82 vertelt ook graag over zijn leven. Ik heb er al heel wat notities van gemaakt. Het blijft me boeien, mensenlevens.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wat een mooie post! Onder de indruk zou ik ook zeker zijn als ik deze meneer live hoorde vertellen. Twee broers die een bewogen leven achter de rug hebben en velen overleefd hebben. En dan zo'n moment van samen met de kar aanhalen in je laatste uren.....dat heeft diep gezeten. Een twee-eenheid die broers.
    Mooie foto's heb je er bij .
    Fijn weekend, groetjes Ingrid.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ik vind het altijd indrukwekkend als je verhalen hoort van iemand met zo'n "gezegende leeftijd".
    Het doet vooral nadenken over hoe makkelijk wij het nu hebben... Wanneer ik mijn oma (nu 97) hoor vertellen over vroeger, over de oorlog, over opa die ook in de mijn werkte...
    Ik vraag me af of wij later ook nog zo'n straffe verhalen gaan hebben voor onze kleinkinderen...

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Erg mooi blogje het zet je wel aan het denken...blij zijn met wat je hebt en hebt gehad. En zo knap dat hij zo positief is. Tnx mooi begin van het weekend

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Tja....wat bijzonder! En ook dat meneer zo oud al is geworden ondanks het zware ongezonde werk! Dank voor je mooie post Carolien! Prachtig verwoord en een mooie inhoud! Je gaat je bijna schamen voor de omstandigheden waar wij in mogen werken en soms ook nog weleens over mopperen!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Erg mooi log, Carolien!
    Soms heb ik wel eens het idee, dat hoe arm het vroeger ook was, er meer solidariteit was.
    De zus van mijn vader wordt over drie weken 100 jaar en mijn vader komend voorjaar 90 jaar. Dat zijn gelijksoortige verhalen, hoewel met een andere werkachtergrond. Toen ging bijv. het verdiende geld van de kinderen ook gewoon in de huishoudpot.
    En dan alle weelde van nu, de sociale media, zijn er toch velen, zelfs jong al die in een burnout geraken.
    Dank je wel voor het delen van je werk en ervaring.

    Liefs, Gerry

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Deze meneer zou eigenlijk lezingen moeten geven...ik denk dat de jeugd aan zijn lippen zou hangen! Zijn verhalen zijn zó waardevol. Dan leer je weer eens echt te waarderen hoe goed wij het hebben. Wat een mooie post Carolien!

    Fijn weekend. Liefs, Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Als je dit interessante verhaal leest over het werk en leven vroeger besef je pas hoe goed we het tegenwoordig hebben.
    Dit intervieuw zal zeker super leerzaam en indrukwekkend zijn geweest voor die student van je werk.
    Ze mag blij zijn met jou want een betere leerschool kan ze niet hebben.
    Prachtige quote en mooie foto's ook in deze post!
    En wat een kanjers waren onze voorouders toch!
    Geniet van een fijn weekend!
    Lieve groet Maia

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Slik de tranen rollen hier over mijn wangen. Geraakt maar misschien ook met een portie gierende hormonen ;). Mooi verhaal, fijn dat hij het heeft kunnen delen en dat het werd vastgelegd door jou. Ja ik had het er gisteren nog over dat ik daglicht nodig heb, dat ik happy wordt van kleurtjes enzo en dat ik er niet aan moet denken om in een kelder te werken. Dit is dan wel even van een heel ander formaat, och die mannen hadden geen tijd om depressief te worden van werken in de diepe mijnen en zoals je al beschrijft ze hadden kameraadschap...
    Dikke knuffels voor je mooie verhaal en jullie stagaire heeft inderdaad iets moois meegekregen wat onbetaalbaar is, zal altijd in haar geheugen gegrift staan. Knuff!

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Ik weet het wel zeker dat jouw stagiaire hier meer van geleerd heeft dan van een weekje kantoor. En zij niet alleen, wij ook. Dank je voor het delen van je verhaal. Fijn weekend. Groetjes Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Geweldig dat soort verhalen van zulke oude mensen, die leefde nog in een totaal andere wereld en hebben zoveel vernieuwing meegemaakt. Bijzonder verhaal hoor Lien.

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Wat een prachtig verhaal, daar kunnen wij zeker nog weer van leren. Bedankt dat je het met ons deelde. XX Esther

    BeantwoordenVerwijderen
  23. geweldig mooi die verhalen aan te horen he,dat was echt hele andere koek,

    fijn weekend

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Wat een geweldige ervaring. Ik ben geboren in de Limburgse mijnstreek en ken zulke verhalen maar al te goed. En die kameraadschap komt daarin telkens naar boven. Daar kunnen wij alleen maar jaloers op zijn!
    Fijn weekend nog Lien.

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Wat ontroerend Carolien, je interview moet heel bijzonder geweest zijn.
    Het gesprek zal bij je stagiaire zeker stof tot nadenken en schrijven geven.
    Oud zijn betekent gelukkig niet dat je niets meer te vertellen hebt.

    Lieve groetjes, Eefie

    BeantwoordenVerwijderen
  27. Oh wat een prachtig verhaal!
    Mooi met die bijpassende foto's erbij.
    En dit heeft zeker indruk gemaakt op de stagiaire...
    Fijn weekend, Rensina

    BeantwoordenVerwijderen
  28. Ik schiet ook een beetje vol ... wat een voorrecht om zo'n mens te mogen interviewen!

    BeantwoordenVerwijderen
  29. Je hebt een prachtig verhaal geschreven over de mijnwerker. Vochtige ogen van respect voor deze man.

    BeantwoordenVerwijderen

Lief dat je een berichtje achterlaat!