vrijdag 10 februari 2017

Puberbrein

Ik loop het klaslokaal binnen en heb gelijk een déja vu met mijn eigen middelbare schooltijd. Het verschil nu alleen is dat ik niet wordt berispt vanwege het te laat zijn.
We hebben een ouderbijeenkomst over het puberbrein. De klas is vol en ik zie ouders met verwachtingsvolle blikken naar het digibord gericht.


De lezing gaat dus over pubers. En hun vaak onvoorspelbare(lees: irritante) gedrag. Na enkele dia's richt de docent zich tot zijn klas. "Hoe vragen jullie aan je kind hoe zijn of haar dag was bij thuiskomst uit school?" Een ietwat gezette vader op een veel te klein stoeltje steekt gelijk zijn vinger op. “Hoe was het op school” zegt hij met zware stem. De docent knikt, maar aan zijn gezicht te zien stelt het antwoord hem teleur. “Dat zou kunnen” zegt hij voorzichtig, maar heeft iemand anders wellicht nog een idee?”

Ik houd wijselijk mijn mond, net als vroeger overigens. Gelukkig zijn er genoeg vingers. Ook dat is niet veranderd.
“Ik zou het specifieker maken” zegt een moeder. “Ik zou bijvoorbeeld vragen: hoe ging wiskunde?” De docent knikt weer en legt vervolgens uit dat je je het beste kunt verplaatsen in de belevingswereld van het kind. Maak het specifiek.  Ze zijn dan wel ‘al’ 13 of 14 jaar, maar het zijn echt nog kinderen. Dus als je bijvoorbeeld wilt weten of je zoon of dochter problemen met een klasgenoot heeft, dan vraag je: “wie zou je vandaag met een raket naar een andere planeet willen sturen?”

Ik zie een moeder gehaast een notitieblokje uit haar tas pakken om de vraag te noteren. De volgende tip is om belangrijke gesprekken in de beslotenheid van een auto te voeren. Dat maakt ontsnappen onmogelijk.  Ik denk aan mijn eigen tienerdochter en hoe overbodig deze tips bij haar zijn.  Want zodra ze thuis komt uit school volgt een stortvloed aan verhalen. Ik weet precies welke jongen die raket in mag stappen. Ik ken de namen van de klasgenoten inclusief hun irritante gewoontes. Misschien komt er een tijd dat ze me niks meer vertelt, maar voor nu heb ik niet veel aan deze informatie en laat het dan ook langs me afglijden. 
Die avond, tijdens het koken, komt huisgenoot B. thuis vanuit zijn werk. Terwijl hij de jas nog aanheeft, neemt hij het stapeltje post op tafel door. “Hoe was je werkdag” vraag ik. “Oh goed” zegt hij en daarmee is ons gesprek beëindigd. Ineens denk ik terug aan mijn informatiemiddag.  ‘Maak het specifiek’ sist het door mijn hoofd.
Ik stop met roeren in de pan en draai me naar hem om. “Als je iemand vandaag met een raket naar een andere planeet kon sturen, welke collega zou dat zijn?”
Verstrooid kijkt hij op vanaf zijn stapeltje post.  Dochterlief van achter haar iPad. Met gefronste wenkbrauwen kijken ze me allebei aan. 

Ik denk dat ik zelf een beetje aan het puberen ben…

18 opmerkingen:

  1. Geweldig, overigens een leuke zin om de boel wakker te schudden!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. :-))))))) Dit meen je niet... en daar werden jullie voor opgetrommeld? Manmanman. Hopelijk zijn er ook nog dingen verteld waar je wel iets aan had? Als ik daar had gezeten was de docent misschien wel diegene die ik in de raket had gestopt. Zo iemand zijn tijd nutteloos verdoen! ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha de docent naar de maan, daar had hij zelf nog niet aan gedacht ! :-)

      Verwijderen
  3. haha. En toch werkt het bij mijn kinderen wel zo. Die vertellen weinig tot niets uit zichzelf en is specifiek maken zeker nuttig om nog iets van informatie te krijgen. Zo zie je maar hoe verschillend iedereen is. Ik zeg maatwerk. Succes met puberen. Fijn weekend. Groetjes Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Geweldig! Tips (op vele gebieden) lijken op bijeenkomsten altijd goed toepasbaar, maar in 'de echte wereld' werken ze nog wel eens averecht *Ü*.
    Heerlijk dat je dochter alles spontaan met je deelt, hopelijk blijft dat ook zo!
    Groetjes weer

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat fijn dat je dochter zo open is...dan heb je die tips niet nodig. Bij mijn jongste dochter zal ik eens kijken of specifieke vragen helpen, al denk ik niet dat ik die vraag over een raket ga stellen. Zie haar ogen nu al rollen hihi...

    Heb genoten van je verhaal!

    Liefs, Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Je had in ieder geval wel in één keer alle aandacht.......
    Had graag even die gezichten willen zien
    :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ze zijn nodig, die bijeenkomsten! Al is het alleen al om zo mooi weergegeven te worden door jou. We leven allemaal zo met de vaart der volkeren, dat resetten op deze manier altijd een paar mensen (en dus kinderen) helpt.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Haha, dat had niet het effect dat je er van had verwacht!
    Ik vind het wel een leuke vraag trouwens. Aan mijn dochters op de basisschool probeer ik ook gevarieerde vragen te stellen. Bijvoorbeeld of kinderen lief voor ze waren of juf nog een grapje had gemaakt. Of er een kindje ziek was, zulke vragen.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Haha geweldig! Ik zou ook niet zoveel met die tips kunnen. Het word er zo niet spontaan van. Maar ik zal straks thuis even vragen wie ze met een raket naar de maan willen sturen. ;-)) Xx Esther

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat een interessant onderwerp voor een ouderavond. Op de basisschool een waterval van woorden, nu gesloten als een boek. Een puber kan ineens zo anders doen (zijn is niet het juiste woord)

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ha ha ,ik moet er om lachen ,zo leuk weeer vertelt en zo waar

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ik vind de vraag wel heel leuk hoor. Je beschrijft het heel beeldend!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Wat fijn dat je zo'n mooie band met Serah hebt, dat veranderd ook niet hoor. Ik weet nog dat dochterlief wilde vertellen dat ze het gedaan had en ik wist het al. Nou ja niet omdat ze het mezelf heeft verteld whahaha, maar als je een goede band hebt voel je dingen aan. Ze gaan natuurlijk als ze die leeftijd bereiken met vriendjes enzo niet zomaar meer alles vertellen ;). Maar het is fijn als ze weten dat dat wel kan en dat je er open voor staat. Of zoals pas met dochterlief dat het fijn is dat je altijd een nachtje thuis kan komen slapen ;). Dikke knuffels!

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Heerlijk dat je nog niks uit je dochter hoeft te trekken, een gezellige babbelaar dus!
    Ik weet dat kids daar zo verschillend in zijn.
    Mijn oudste moest ik nooit meteen na school iets vragen, dat kwam er 's avonds vaak wel uit.
    Nu hij 23 is krijgen we meteen een heel relaas over zijn dag te horen, zo grappig hoe dat kan veranderen ook.
    Groetjes Maia

    BeantwoordenVerwijderen

Lief dat je een berichtje achterlaat!