vrijdag 6 juli 2018

Steve

“Ik kan helemaal  niks met Steve!”
Mijn moeder zucht aan de andere kant van de lijn. Ze spreekt de zin uit alsof het een jonge scharrel betreft waar ze méér dan genoeg van heeft. Een beetje klopt dat wel, want ze staat met hem op en gaat ermee naar bed. Maar Steve is de naam van een hulpmiddel om steunkousen aan en uit te doen. En daar is ze naar eigen zeggen he-le-maal klaar mee. 

Afbeeldingsresultaat voor steunkousen steve

"Ben blij dat er een hulpmiddel bestaat, je moet het gewoon nog even aanleren" probeer ik haar te motiveren.  `Even is het stil aan de andere kant. `Het is niet alleen dat hulpmiddel, maar ook die kousen zelf` bekent ze en ik begrijp de frustratie. “Ze zitten ook zo strak.”

Mijn moeder is 85, heeft tot nu toe geen zorg gehad en dat hoeft voor haar ook niet. Maar die kousen zijn wel nodig, want onlangs waren haar benen heel dik en de jeuk erbij was ondraaglijk. Teveel vocht concludeerde de huisarts en ik regelde thuiszorg. Na een periode van zwachtelen heeft ze nu steunkousen op maat. Alleen die moeten aan en uit. Elke dag opnieuw.

“Ik kom even langs”, opper ik als ik haar opnieuw hoor zuchten en neem mijn iPad mee. Steve blijkt gewoon zijn eigen filmpje op You Tube te hebben. In een instructie van 38 seconden wordt getoond hoe  je Steve om je vingers (uh voeten) windt…  Je plaatst de kous op een paal, rolt hem naar beneden, voet erin en het apparaatje trek je vervolgens naar je toe. Binnen no time heeft mijn moeder de kous aan.

Het uitdoen verloopt minder soepel. Weer zoeken we een filmpje erbij. Nu komt er een been-band aan te pas. Die klem je om je been, kous erover heen en dit keer niet trekken, maar duwen. “Til je voet eens wat meer omhoog” probeer ik, maar tegelijk besef ik dat dat geen haalbare optie is. Flexibiliteit ie iets van het verleden. En Steve springt los. Elke keer opnieuw. “Ik zei het je toch” klinkt het licht gefrustreerd.  Uiteindelijk trek ik de kousen maar met de hand uit. En zelfs dat valt niet mee.  

De volgende dag belt mijn moeder. Ze heeft de kousen zelf aan en uit gedaan, vertelt ze blij. Mirko heeft haar geholpen. “De jongen van de thuiszorg” zegt ze ter verduidelijking. “En ik heb ontdekt dat het gemakkelijker gaat  als ik op bed zit”, voegt ze er zelfverzekerd aan toe.

Dus Steve gaat voortaan mee naar de slaapkamer. En daarmee is de kous af. Of aan natuurlijk....

22 opmerkingen:

  1. Fijn dat Mirko er is...en jij...daar kan geen Steve tegenop..hoe handig hij ook kan zijn. Maar ik begrijp ook goed dat het fijn is als Steve makkelijk mee werkt...komt vast goed!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. dat zijn ook ondingen. Manlief had ze recent ook tijdelijk nodig. De mevrouw in de kousenwinkel had het me voorgedaan hoe het moest. Fluitje van een cent. Nou echt niet dus. Het lukte manlief ze met moeite aan te krijgen. Ik zou in het weekend wel even helpen, net zo makkelijk. Niet dus, ik kreeg het helemaal niet voor elkaar. Conclusie: ik ben niet geschikt voor de thuiszorg en die kousen zijn ronduit ondingen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha ik ben zelf ook niet geschikt voor de zorg. Laat mij er maar over schrijven!

      Verwijderen
  3. Hihihi...hoe je het weer schrijft..nou het zijn verschrikkelijke dingen ...ook ik heb ze vorig jaar na een nare val moeten dragen...en nee het valt niet mee...ik kreeg ze gelukkig zelf aan maar uit was een dingetje....als ik me er in vast beet... lukte het maar heel vaak vroeg ik of Hemmes even wilde
    helpen...na ze een behoorlijke lange periode gedragen te hebben kreeg ik plots zo’n last van mijn knie...ik kon ze daardoor echt niet meer aan ..en zonder gaat het stukken beter met mijn knie....dusse ik gebruik ze niet meer...van het een krijg je het ander echt balen...nou groetjes Ria fijn weekend 💕

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik kan me voorstellen dat je ze niet meer draagt. Ze moeten een probleem oplossen, niet eentje erbij creëren! En met deze warmte...fijn dat je ze niet meer hoeft te dragen!

      Verwijderen
  4. Het kan ook niet anders dan moeizaam gaan, ze moeten nu eenmaal strak zitten. Ik hoop dat oefening kunst baart, maar het blijven ondingen. Fijn dat je in de buurt bent en er Mirko’s zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mijn vader heeft ze ook, steunkousen.
    Mijn moeder doet ze bij hem aan en trekt ze ook weer uit. In het begin had ze daar behoorlijk pijn van in haar handen. Inmiddels gaat het beter. Gelukkig kan mijn moeder dat, maar andera heb je inderdaad ‘ineens’ thiuszorg nodig. Fijn dat het je moeder nu weer, met wat hulp lukt :) Groetjes Anita

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Als je met z'n tweeën bent heb je altijd een hulpje bij de hand, dat is handig. Veel liefs!

      Verwijderen
  6. Het lijkt me toch wat hoor, om afhankelijk te worden van andere mensen bij je dagelijkse dingen. Ik kan me de frustratie van je moeder zo goed voorstellen. Maar wat fijn dat het dan toch gelukt is, samen met Mirko, en misschien toch een keer helemaal zelf, op bed.
    Fijn weekend,
    Liefs,
    Mirjam

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja die afhankelijkheid dat is het vervelende van ouder worden!

      Verwijderen
  7. Ach het is of ik het verhaal van mijn moeder lees. Zij is 80 en is sinds kort aan de steunkousen.... Het aantrekken lukt nog wel maar uitdoen.... Lang leve de lieve mensen van de thuiszorg. XX Esther

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Manman, ik lees dit verhaal over steunkousen en ondanks dat mijn moeder ze ook heeft, is dit tochver van mijn bed show en ik besluit bijna het niet af te lezen. Toch doe ik het en gelukkig maar want de laatste zin is helemaal leuk! Hihi!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. pppffff wat een vreselijke dingen dan zeg,maar ook weer fijn dat ze er zijn ja,nou hopen dat ze er handigheid in krijgt

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja is dubbel hè. Je wilt ze liever niet, maar soms moet het....

      Verwijderen
  10. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Iedereen klaagt over die steunkousen dat ze daar toch niets anders voor uitvinden maar dat zal wel niet gaan als ze Steve al uitgevonden hebben.
    Ik moet eigenlijk ook steunkousen al jaren maar mijn fysio waarbij ik 1 keer in de twee weken oedeemtherapie krijg zegt...als je elke dag minstens een half uur loopt/ wandelt is dat niet nodig.
    Hij beweert zelfs dat de helft vsn de mensen in bejaardenhuizen dan geen steunkousen nodig hebben.
    Ik ga er nog steeds niet aan en heb ook geen last vsn dat vocht behalve met het hete weer als ik ' s avonds nog dichte andere schoenen aan zou willen doen....dan ga ik maar voor teenslippertjes haha.
    Mooi verhaal weer en ik kan me de frustratie vsn je moeder helemaal voorstellen.
    Groetjes Maia

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Sinds mijn moeder is gevallen loopt ze een stuk minder en toen zijn de dikke benen begonnen. Misschien komt ze er ook wel weer vanaf, zou mooi zijn! Zo lang je zonder kunt, zeker zonder blijven!

      Verwijderen
  12. Waarom typ ik toch steeds vsn ipv van grrrr

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Geweldig geschreven. Mijn moeder heeft ook steunkousen maar of Steve helpt bij het aan en uittrekken weet ik eigenlijk niet. Ik zal eens vragen. Fijn weekend.
    groetjes Sandra

    BeantwoordenVerwijderen

Lief dat je een berichtje achterlaat!