vrijdag 28 februari 2020

Drollen vangen


Binnensmonds klinkt gegrom en de haren van mijn hond gaan overeind. Direct naast de omheining waar ze elke dag wordt uitgelaten, staat vandaag een indrukwekkend werktuig. De jongen achter het stuur klimt uit de cabine en belandt met een theatrale plof op de grond. Het gegrom gaat over in luid geblaf. “Wat is er” roept hij sussend  naar mijn hond toe en leunt over de poort in een poging haar te aaien.

Afbeeldingsresultaat voor werkschoenen in gras

Dan loopt hij met grote passen mijn kant op. “Zal ik haar aanlijnen” vraag ik. Hij schudt zijn hoofd. “Ik ga zo met de wagen naar binnen mevrouw, alle drollen opzuigen, maar ik heb geen haast.”  Ik knik en kijk weer naar mijn hond, die de vreemdeling nog steeds in de gaten houdt. Door zijn lompe schoenen, minsten maatje 45, en zijn felgele werkjasje is hij ook wel nadrukkelijk aanwezig in het anders zo rustige veldje. Zijn harde stem werkt daar nog eens aan mee.

“Enig idee hoeveel de wagen weegt mevrouw ?”vraagt hij me en kijkt vol trots de kant op waar het kolossale werktuig staat. Ik ben altijd heel slecht in dit soort vragen. Ik denk aan mijn eigen autootje van 675 kilo en doe dat keer tien. Hij begint hartelijk te lachen. “Dat komt niet eens in de buurt” zegt hij en met zijn handen in de zij kijkt hij trots naar het gevaarte, alsof het een gloednieuwe Porsche is die uit de garage komt.

“En hij kan echt alles” voegt hij er na een korte stilte aan toe, terwijl hij steeds dichter naast me komt staan. Ik moet namelijk niet denken dat dit een simpele drollenvanger is, want dat is slechts een onderdeel van alle mogelijkheden. Die wagen heeft hij overigens niet elke dag ter beschikking. De meeste dagen moet er worden geschoffeld in de gemeentelijke plantsoenen. “Dan moet ik mezelf echt oppeppen” zegt hij. “Dan zeg ik: Henry, even doorzetten. Morgen heb je de wagen weer.” Dat zijn duidelijk de betere dagen. Nu alle bladeren min of meer weg zijn, is zijn werk ook een stuk overzichtelijker. “In de herfst toen alles nog vol lag heb ik mijn baas op een ochtend gebeld. ‘Ik zie geen drol’ zei ik en hij kon er gelukkig wel om lachen. Weet je, soms moet je even een lolletje maken, anders is elke dag ook maar hetzelfde.”

Mijn hond lijkt inmiddels aan zijn aanwezigheid gewend en snuffelt voorzichtig door de draad aan zijn broekspijpen. “Kom “ zeg ik “dan lijn ik je aan en kan Henry zijn werk hier doen.” Met open mond draait hij zich mijn kant op. “Hoe weet u hoe ik heet mevrouw” vraagt hij en knippert een paar keer flink met zijn ogen. “Dat zei je net toch zelf?” lach ik en ik zie hem hardop denken. Dan zet hij de poort van de uitlaatbak wijd open en loopt terug richting zijn werktuig. De motor ronkt en het ding komt schokkend in beweging. Ik kan zijn gezichtsuitdrukking vanaf hier niet meer zien, maar ik weet zeker dat er een grote glimlach op zijn gezicht staat.

En terwijl we terug naar huis lopen wordt het drolletje dat mijn hond zojuist heeft achtergelaten, netjes opgezogen...







21 opmerkingen:

  1. Dat is een jongen naar mijn hart: het leven is een feestje en je hangt zelf overal zoveel mogelijk slingers op!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een leuke ontmoeting. En wat fijn ook dat al die hondendrollen zo netjes worden opgeruimd.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. onverwachte ontmoetingen maken het leven leuk (voor alle betrokkenen)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat leuk he, mensen die gelijk zo lekker babbelen. Echt zo'n ontmoeting, die je dag vleugels geeft. Je hebt er een fraaie,column van gemaakt, Carolien. Groeten van Brigit Hooft

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mijn grote glimlach, toen ik dit gelezen had, kun je ook niet zien jammer genoeg

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Precies wat ik even nodig had; een heerlijke column over een heerlijke man.
    Stoer trouwens dat je je mannetje stond tijdens de 'autopraat' 😂

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha en ik weet helemaal niks van auto's, haal alle merken door elkaar!

      Verwijderen
  7. Die ontmoeting is een grote twinkel in je dag. Die opgeruimdheid van Henry, en dan bedoel ik niet dat hij die dag drollen moet opzuigen, werkt aanstekelijk :)

    Heerlijk om te lezen!

    Groetjes, Nicole

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat vond ik ook, vandaar dat ik er een blogpost aan heb gewijd :)

      Verwijderen
  8. hihi ik heb er een hele voorstelling bij.
    Groetjes Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Mooi verteld, op ieder beroep past een blij dekseltje. !! ♥

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Mooi verteld, bij ieder beroep past een blij dekseltje !! ♥

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Mooi !!❤️ Fijn weekend 💋

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Mooi verhaal over de ontmoeting met Henry.
    Fijn weekend,

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Mooi he zoveel verschillende mensen op de wereld!

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Een drolletjesopzuiger? Nooit van gehoord. Ik vrees dat ze dat bij ons nog niet hebben. Wat een leuke ontmoeting met Henry. Of maakte je ze een beetje mooier? :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Nee niet mooier gemaakt, zoals ik het schreef, was het ook.

      Verwijderen

Lief dat je een berichtje achterlaat!