Het einde van een tijdperk

“It’s the end of an era.” Die woorden klonken in de allerlaatste aflevering van Friends, toen het beroemde appartement de verkoop in ging en de vriendengroep ieder hun eigen pad koos. De paarse deur met het kijkgaatje viel voorgoed dicht. Die zin – het einde van een tijdperk – bleef daarna nog vaak door mijn hoofd spoken. Zoals toen ik afscheid nam van mijn eerste baan. Of toen mijn dochter de basisschool verliet. En de scholen die daarop volgden.
Afgelopen week dook de zin weer op. Bij het leegruimen van moeders appartement…

Dertig jaar aan herinneringen flitsen voorbij, terwijl mijn zus en ik één voor één haar spulletjes door onze handen laten glijden. 

"Gooi weg, wat moeten we er mee" klinkt de zware stem van mijn zus door het lege appartement als ik weer eens sta te dralen rondom een object. 

"Ja maar kijk, mama heeft een boodschap in dit boek gezet: "voor mijn kleinkinderen later".

Mijn zus fronst. "Staat er niet in elk boek een boodschap?"

Ze heeft gelijk.    

Elk boek in de kast bevat een tekstje: wanneer het is gekocht of van wie ze het heeft gekregen met een jaartal erbij. 

Ik bekijk de inhoud van de doos met spullen die mijn zus beheert en ontdek een fotolijst met een foto van ons tweetjes erin. "Die foto moet eruit" roep ik. "Straks staan we samen zo in de kringloop!"

Het is duidelijk: mijn zus is van de snelle en rigoureuze aanpak en ik schiet niet op. 

"Deze vaas, was die niet van oma?"

"Weg!" klinkt het dirigerend.

Ze ziet mijn twijfel.

"Wat wij nu doen he, dat moeten onze kinderen straks ook. En dan niet alleen met onze spullen maar deze erbij. We hebben toch de herinneringen! Waar laten we al die spullen?"

Ze heeft gelijk. Ik denk aan het jaar waarin ik 365 dagen 'ontspulde'. Elke dag een item weg. Het gaf me zoveel rust! En dan zou ik nu ineens in een week tijd mijn huis weer volproppen?

Ik zet een knop om en vul de lege doos voor mij. 

Het is het einde van een tijdperk....

Maar het belangrijkste hebben we nog!